ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံေရာက္ ရိုဟင္ဂ်ာဒုကၡသည္မ်ားရဲ႕ အနာဂတ္

28 December 2008
VOA
Noon Johan ဟာ အ၀တ္ခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ေငြနဲ႕ သူမရဲ႕သားသမီး ခုႏွစ္ေယာက္ကို ေကၽြးေမြး ႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါဟာအိမ္မက္လား လို႔လည္း သူမကထင္ေနဆဲပါပဲ။ သူမခင္ပြန္း ဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ သင္တန္းသစ္က သူမကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။

ဒီသင္တန္းသာ မတက္ခဲ့ရရင္ က်မမိသားစု အတြက္ ေတာထဲမွာ ထင္းခုတ္ၿပီး ေရာင္းေကၽြးရမလား၊ ေတာင္းရမ္းေကၽြးရမလားပါပဲ။

သင္တန္းမတက္ရရင္ ဒါေတြလုပ္ဘို႔တခုပဲ ေရြးခ်ယ္စရာရွိပါေတာ့တယ္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ထြက္ေျပးလာၿပီးတဲ့ေနာက္ လူသားျခင္းဆိုင္ရာ စာနာမႈ အကူအညီအေထာက္အပံ့ေတြ ေ၀ငွေပးကမ္းတာကို စားေသာက္ေနထိုင္ေနခဲ့ၾကရတာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြမလိုေတာ့ပါဘူး။ သူမတို႕မိသားစုဟာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္စခန္းႏွစ္ခုထဲမွာ ရွိတဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာဒုကၡသည္ေပါင္း ၂၀၀၀၀ ေက်ာ္ထဲမွာ အပါ အ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔တေတြဟာ မၾကာေတာ့တဲ့တေန႕ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေလးေတြနဲ႕ ေနထိုင္ေနၾကတာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ အစိုးရနဲ႕ ကုလသမဂၢရဲ႕ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းၾကီးမ်ားရံုး (UNHCR) က သူတို႕ရဲ႕ ေနထိုင္မႈဘ၀အေျခအေနေတြ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ဘို႕အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းရွိမဲ့ အေျခအေနေတြျဖစ္ေစမဲ့ ေသးငယ္ေပမဲ့ ထိေရာက္မႈရွိတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖၚလုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ကံတရားမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။

အားလံုးသိပါတယ္ေလ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေတြနဲ႕ သူတို႕ဒီမွာ ေနထိုင္ေန ၾကတာ (၁၇) ႏွစ္နီးပါးရွိပါျပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က သူတို႕ေတြဟာ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေတြ တခု ထဲအေပၚမွာပဲ မွီခိုေနၾကရတာပါ။ အရင္က သူတို႕မွ ဘာအခြင့္အလမ္းမွ မရွိခဲ့ပါဘူး၊ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးျပီး ဘ၀ ရပ္တည္ႏိုင္ဘို႕ဖြံ႔့ျဖိဳးတိုးတက္ဘို႕ အရည္အေသြးေတြရွိလာျပီလို႕ က်ေနာ္တို႕ ထင္ပါ တယ္။

အေျပာင္းအလဲေတြဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာသာမက ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပိုင္း ေတြမွာပါ ရွိေနတာပါ။ ဆိုလာ (solar) စံနစ္နဲ႕ လွ်ပ္စစ္သံုးစြဲတာေတြ၊ အိမ္သာနဲ႔ ေနအိမ္ ေတြ ေဆာက္လုပ္တာေတြက လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူစရာ ေတြ႕ျမင္ လာရပါတယ္။

က်ေနာ့္မွာ အရည္အျခင္းနည္းနည္းရွိလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီအရည္အခ်င္းကို အသံုးခ်ျပီး မိသားစုကိုေထာက္ပံ့ႏိုင္မွာပါ။ အနာဂတ္မွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘ၀ေတြ ရလာမွာပါ။

Noor Jahan ဟာ ဒုကၡသည္ေတြ အမ်ားစုထဲမွာ တက္ၾကြမႈရွိတဲ့ သူတေယာက္ျဖစ္ ပါတယ္၊ဒုကၡသည္အမ်ိဳးသမီးေတြကို အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈ နဲ႕ ေစာစီးစြာ အိမ္ ေထာင္ျပဳမႈေတြေၾကာင့္ ၾကံဳေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သင္တန္း ေတြ ေပး ေနသူ တေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

လူငယ္ေတြ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈေတြ တိုးတက္လာႏိုင္ဘို႔အတြက္ ပညာေပးမႈ လုပ္ငန္းေတြအျပင္ အသင္း အဖြဲ႔အားကစားနည္းေတြကိုလည္း စခန္းအတြင္းမွာ စီစဥ္လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အၾကမ္းမဖက္မႈအဓိပၸါယ္ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြဲျပားျခားနားတဲ့ အေျဖေတြထြက္လာႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကို္လည္း သူတို႔သင္ၾကား ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အားကစား နဲ႕ တျခားတိုးတက္မႈေတြ ရွိလာေပမဲ့ ပညာေရးအေျခအေနကေတာ့ အရည္အျခင္းမျပည့္၀ေသးပါဘူး။ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္းက စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ သံုးဘာသာပဲ သင္ၾကားမႈရွိၿပီး အဆင့္ျမင့္ပညာ သင္ၾကားႏိုင္ခြင့္ေတြလည္း မရွိေသးပါဘူး။

ဒီအတြက္ Noor Jahan ကေတာ့ သူမရဲ႕ ခေလးငယ္ေတြအဖို႕ အကန္႔အသတ္ နဲ႕ ေနထိုင္ေနၾကရတာမို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ ေနၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

က်မ အဓိက စိုးရိမ္ပူပန္မိတာက က်မတို႕ အျပင္ကို အလုပ္ထြက္မလုပ္ႏိုင္၊ ခေလးေတြ ကိုလည္း အျပင္မွာ ေက်ာင္း မပို႕ႏိုင္ပဲ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ သင္ေပးတဲ့ ပညာေရးပဲ ရွိတာေၾကာင့္ က်မခေလးေတြဟာ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္လာဘို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိတာပါပဲရွင္။