ျမန္မာ့အလုပ္သမားအေရး ျပႆနာမ်ားႏွင့္ၾကံဳ

မိုးသူႏွင့္ ထက္ဝင္း
တနလၤာေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 22 2008

ရန္ကုန္ (မဇၩိမ)။ ။ ဥပေဒကို မလိုက္နာျခင္း၊ တိက်ေသခ်ာေသာ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အလုပ္သမား အားလံုးနီးပါးသည္ အလုပ္ရွင္မ်ားခိုင္းသမွ် လုပ္ေနရသည့္ဘဝသို႔ ေရာက္ေနသည္။

ပ်က္စီးယုိယြင္းေနေသာ စီးပြားေရး၊ စစ္အစိုးရ၏ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္ၾကာခဲ့ေသာ စီးပြားေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းျခင္း၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ကိစၥမ်ားကို သိရွိနားလည္မႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားမွာ ေရြးခ်ယ္စရာဟူ၍ မရွိဘဲ အလုပ္ရွင္မ်ား ခိုင္းသမွ် လက္ခံလုပ္ကိုင္ရသည့္ အေနအထားသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ အဓိက စီးပြားေရးအခ်က္အျခာႏွင့္ ၿမ့ဳိျပအဆန္ဆံုး ရန္ကုန္ၿမ့ဳိရွိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ စက္႐ုံမ်ား၊ စက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား

တည္ရွိရာ စက္မႈဇံုမ်ားျဖစ္သည့္ လိႈင္သာယာႏွင့္ ေရႊျပည္သာရွိ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားလည္း သူတို႔၏ လုပ္ငန္းခြင္ သာယာေရးႏွင့္ အေျခခံ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးမ်ား ဆိတ္သုဥ္းမႈ ျပႆႆနာတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူတို႔၏ အလုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္ ျပႆႆနာမ်ား ျဖစ္ေနသည္ဟု သိရသည္။

ဤသို႔ အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ ေစာ္ကားခံရျခင္းမ်ားအတြက္ စက္မႈဇံုမ်ားရွိ စက္႐ုံအမ်ားအျပားတြင္ မၾကာခဏ ျပႆႆနာမ်ား ျဖစ္ပြားေနရသည္ဟု ဆိုသည္။ အဆုိပါ စက္မႈဇံုမ်ားတြင္ အနည္းဆံုးစက္မႈလုပ္ငန္း ၁၉ ခုရွိသည္။

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလကလည္း လိႈင္သာယာစက္မႈဇံုရွိ အိုပါးလ္ (Opal) အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမွ အလုပ္သမားမ်ားသည္ လုပ္ခမွန္မွန္ မရျခင္း၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ႐ုပ္သိမ္းခံရျခင္းေၾကာင့္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ဆႏၵျပခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ယင္းသည္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားအၾကား ျဖစ္ေပၚေနေသာ ၾကံဳေနက် ျပႆႆနာ၏ နမူနာတခုျဖစ္သည္။

ေနာက္တပတ္အၾကာတြင္ ကုမၸဏီက အလုပ္သမားမ်ားအား မူရင္းလစာ၏ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္ေသာ က်ပ္ေငြ ၅ဝဝဝ စီ တိုးေပးလိုက္မွ အလုပ္သမားမ်ားက အလုပ္ျပန္ဆင္းရန္ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။

လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရသူ လုပ္ခစား ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အၾကံဳရဆံုး ျပႆႆနာမွာ သူတို႔၏ လစာစနစ္ျဖစ္သည္။ သူတို႔မွာ တပတ္လွ်င္ ၆ ရက္ လုပ္ၾကရၿပီး၊ အေျခခံလစာအျဖစ္ တရက္လွ်င္ က်ပ္ ၂ဝဝ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၆ ဆင့္) သာ ရၾကသည္။ က်န္ေငြမွာ အလုပ္ပ်က္ရက္ မရွိျခင္း၊ ခြင့္မယူျခင္းအတြက္ ေဘာနပ္စ္ အျဖစ္ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။

အမွန္စင္စစ္ ေဘာနပ္စ္ဆုေငြ (Bonus) မွာ သူတုိ႔လုပ္ခ၏ အဓိကအစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ ယင္းဆုေငြမွာ တလလွ်င္ က်ပ္ ၂ ေသာင္းေက်ာ္ ရေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤဆုေၾကးစနစ္သည္ တရက္ပ်က္လွ်င္ပင္ အျဖတ္ခံရသည္။ တရက္ပ်က္၍ အျဖတ္ခံရေသာ ဆုေၾကးေငြသည္ သူတို႔ရေသာ ေန႔စားလုပ္ခထက္ မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ဆုေၾကးရရန္ အလုပ္ကို အျပင္းအထန္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ၾကိဳးစားလုပ္ၾကရသည္။

တရက္ခြင့္ယူလွ်င္ ဆုေၾကးမရေသာေၾကာင့္ မူရင္းလစာ မလံုမေလာက္ႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ အလြန္က်ပ္တည္းေသာ အေျခအေနႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။

အသဲအသန္ ႐ုန္းကန္ရပ္တည္ေနရေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၏ တူညီေသာ အသံကို ေရာင္ျပန္ဟပ္သည့္ အေနျဖင့္ သူတို႔စက္႐ုံပိုင္ရွင္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားအေနျဖင့္ လစာတိုးေပးရန္ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ အိုပါးလ္စက္႐ုံမွ အၾကီးတန္း စီမံခန္႔ခြဲ႔ေရး ဝန္ထမ္းတဦးက ေျပာသည္။

အျခား စီးပြားေရးသမားမ်ား၊ စက္႐ုံပိုင္ရွင္မ်ား၊ စက္႐ုံမန္ေနဂ်ာမ်ားကလည္း သူတို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို အၿမဲတေစ ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေငြလဲလွယ္ႏံႈး မတည္ၿငိမ္ျခင္း၊ ထုတ္လုပ္မႈစရိတ္မ်ား ျမင့္တက္လာေနျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္ျခင္း၊ ေလာင္စာဆီေစ်းႏံႈးမ်ား ျမင့္တက္ျခင္းႏွင့္ မၾကာမီက ၾကံဳခဲ့ရေသာ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈမ်ား စသည္တို႔ကို ေျပာျပၾကသည္။

ယခုလို အေျခအေနေပါင္းစံု ရင္ဆိုင္ေနရေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားအေနျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ား၏ လစာမ်ား တိုးျမႇင့္ေပးျခင္း၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆီးေပးျခင္း ဆိုသည္တို႔မွာ လံုးဝနီးပါး မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အဆိုပါ ဝန္ထမ္းက ေျပာသည္။

ရန္ကုန္ၿမ့ဳိရွိ စီးပြားေရး ပညာရွင္တဦးကမူ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ အလုပ္သမားမ်ား၏ လုပ္ခမွာ အျခားဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ အလြန္နည္းေၾကာင္းႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံထက္ပင္ နည္းေသးေၾကာင္း ေျပာသည္။

ဤလုပ္ခလစာကိစၥအျပင္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အျခား အဓိက စိုးရိမ္ပူပန္ဖြယ္ရာမ်ားမွာ လုပ္ငန္းခြင္ အေျခအေန အလြန္အမင္း ဆိုးဝါးေအာက္တန္းက်ျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္ရွင္မ်ားက ေခတ္မီနည္းပညာသစ္မ်ား အသံုးျပဳ၍ ပိုလွ်ံအလုပ္သမားဟူ၍ မရိွေအာင္၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ လုပ္အားကို အစြမ္းကုန္ႏိႈက္ထုတ္ အသံုးခ်ရန္ ၾကိဳးစားၾကသည္။ ဤတြင္ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေနမွာ အလြန္ဆိုးရြား နိမ့္က်ေသာ အျဖစ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။

အခ်ဳိ႔စက္႐ုံမ်ားဆိုလွ်င္ အိမ္သာသြားရန္ပင္ ကဒ္ျပားစနစ္ တီထြင္ျပဳလုပ္ထားသည္။ ဤနည္းျဖင့္ အိမ္သာသြားေနသည့္ အလုပ္သမားဦးေရ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ပင္မဆို အနည္းဆံုး ရွိေနေစရန္ လုပ္ေဆာင္ထားသည္။ အိမ္သာထဲတြင္ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနရန္ လုပ္ေဆာင္ထားေသာ စနစ္ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အလြန္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရသည့္အျပင္ သိကၡာလည္း အလြန္က်သည့္ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ရသည္။ အိမ္သာတက္ခြင့္ကဒ္ျပား အေရအတြက္ကို ကန္႔သတ္ထားပံုမွာလည္း အလြန္ရယ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အလုပ္သမား ၇ဝ ခန္႔ရွိေသာ စက္႐ုံတ႐ုံတြင္ ထိုကဒ္ျပားမ်ဳိး ၃ ခုသာ ရွိသည္။

ေနာက္ထပ္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံ အလုပ္သမားမ်ား တိုင္တန္းေျပာဆိုၾကသည့္ သူတို႔အတြက္ အဆင္မေျပသည့္ ကိစၥမွာ စက္႐ုံထဲတြင္ ဖိနပ္စီးခြင့္ မေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္၍ လုပ္ရေသာ သူတို႔အလုပ္အတြက္ ဤသို႔ စီးခြင့္မေပးျခင္းေၾကာင့္ ေျခေထာက္မ်ား နာက်င္ရေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ရွင္မ်ားကလည္း ဖိနပ္စီးပါက သူတို႔စက္႐ုံမွ ထုတ္လုပ္ေနေသာ အထည္မ်ားကို ပ်က္စီးမႈမ်ား ျဖစ္ေစသည္ဟု ျပန္ေျပာၾကသည္။

ေနာက္ထပ္ အဓိက အခက္အခဲတရပ္မွာ အပိုဝင္ေငြရွာရန္အတြက္ အျခားအလုပ္အကိုင္မ်ား လုပ္ရန္ အခ်ိန္ပိုဟူ၍ မရွိျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ေပးေသာ အခ်ိန္ပိုေၾကးမွာလည္း သူတို႔ရေသာ တေန႔တြက္လုပ္ခ၏ ႏွစ္ဆသာ ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္နည္းသည္ဟု သူတို႔က ဆိုသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တည္ဆဲအလုပ္သမား ဥပေဒမ်ားအရ အခ်ိန္ျပည့္ စက္႐ုံလုပ္သားတေယာက္သည္ တပတ္လွ်င္ ၄၄ နာရီ လုပ္ခြင့္ရိွၿပီး၊ အခ်ဳိ႔စက္႐ုံမ်ားကို ႁခြင္းခ်က္ျဖင့္ ၂၄ နာရီ လည္ပတ္ခြင့္ ေပးထားသည့္ စက္႐ုံမ်ားတြင္ တပတ္ ၄၈ နာရီ လုပ္ခြင့္ရွိသည္။ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခြင့္မွာ တႏွစ္လွ်င္ နာရီ ၆ဝ ထက္ မပိုေစရဘဲ ပံုမွန္လစာႏံႈး၏ ၂ ဆေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔ေသာ ႏိုင္ငံတြင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ငန္းခြင္ အေျခအေနမ်ဳိးမ်ား မရွိပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲေရးအပိုင္းတို႔က ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ အလုပ္သမား ဥပေဒမ်ားသည္ ယခုထက္ပို၍ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ ရွိသင့္ေၾကာင္း သေဘာရၾကေသာ္လည္း သူတို႔အေနျဖင့္ ေလာေလာဆယ္တြင္ ဤအလုပ္သမား ဥပေဒမ်ားကို ေခတ္ႏွင့္အမီ ျပင္ဆင္ရန္ေသာ္၎၊ ျပန္လည္ထိန္းညႇိရန္ေသာ္၎ အစီအစဥ္ မရွိပါေၾကာင္းျဖင့္ အလုပ္သမားဝန္ၾကီးဌာန ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူက ေျပာသည္။

အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ILO) ၏ ဆက္ဆံေရး႐ုံးတ႐ုံး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း ဖြင့္လွစ္ခြင့္ကို ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ ကတည္းက ခြင့္ျပဳထားခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္မွာ အဓၶမလုပ္အားေပး ကိစၥရပ္မ်ား၊ ကေလးစစ္သား ကိစၥမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ အသင္းအပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ား စသည္တို႔ကိုသာ လုပ္ကိုင္ရန္ သူတို႔၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေဘာင္ကို ကန္႔သတ္ထားျခင္း ခံရသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အျခား အလ်င္အျမန္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္မူ ဤအဖြဲ႔၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္မွာ စက္မႈလုပ္ငန္းဆုိင္ရာ ကိစၥမ်ားကိုပါ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ ထိုသို႔ ရရွိျခင္း မရွိပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ ဤသို႔ စက္မႈလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ အျငင္းပြားမႈမ်ား ကိုင္တြယ္ခြင့္မွာ သူတို႔၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေဘာင္ အျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ ယင္းသည္ ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီတခုအတြက္ စံႏွစ္ခု က်င့္သံုးရာေရာက္ေနၿပီး၊ စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ အျခား ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ဂ႐ုမစိုက္ ေဘးခ်ိတ္ထားႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းတရပ္လည္း ျဖစ္သည္။

စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို ဆက္လက္ အာဏာတည္ေစရန္ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္မူ သူတို႔အခြင့္အေရးမ်ားအတြက္ အကာအကြယ္မွာ အလြန္ပင္ မလံုမျခံဳ ရွိေနသည္။ သူတို႔ ရပိုင္ခြင့္ရွိေသာ ဥပေဒအရ ရပိုင္ခြင့္မ်ားအေၾကာင္းလည္း သူတို႔ မသိၾကပါ။

“အလုပ္သမားေတြက အလုပ္သမား အခြင့္အေရးလည္း မသိဘူး။ တျခား ဒါမ်ဳိးလည္း ဘာမွမသိဘူး။ ဒီေတာ့ စက္႐ုံပိုင္ရွင္ေတြက အလုပ္သမား ဥပေဒေတြကို မသိက်ဳိးကၽြံလုပ္ၿပီး၊ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ အလုပ္သမားေတြကို အတင္းေမာင္းသြင္းေတာ့တာ” ဟု ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အၾကီးတန္း သတင္းစာဆရာတဦးက ေျပာသည္။

အလုပ္သမားမ်ားက အလုပ္သမားေရးရာ အာဏာပိုင္မ်ားထံ တိုင္တန္းသမွ်သည္လည္း ေရေရရာရာ တံု႔ျပန္မႈဟူ၍ မရေၾကာင္း အဆိုပါ သတင္းစာဆရာက ေျပာသည္။ ဥပမာျပရလွ်င္ တိုင္တန္းေျပာၾကားၾကေသာ္လည္း အလုပ္သမား အမ်ားစုမွာ လုပ္သက္ခြင့္ ခံစားခြင့္မရၾကေၾကာင္း သူက ေျပာသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္သမားတေယာက္ ဒဏ္ရာရရွိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္မွ ထြက္ခိုင္းလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ဳိ႔ေသာ ကုမၸဏီမ်ားသည္ အလုပ္သမား ေလ်ာ္ေၾကးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အလုပ္သမား ဥပေဒမ်ားကိုမူ လိုက္နာေလ့ရွိတတ္ေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာသည္။

“အလုပ္သမားတေယာက္ကို အလုပ္က အတင္းအက်ပ္ ႏုတ္ထြက္ခိုင္းတာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ တခ်ဳိ႔ကုမၸဏီေတြက လစာရဲ့ ၃ လစာကေန ၆ လစာအထိ ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႔ ေပးတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။

တည္ဆဲ အလုပ္သမား ဥပေဒမ်ားအရ တေန႔လွ်င္ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီ၊ တပတ္လွ်င္ ၄၄ နာရီထက္ ပိုပါက ထိုအခ်ိန္ပိုကို အေျခခံလစာလုပ္ခ၏ ၂ ဆ တြက္ခ်က္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ဤအခြင့္အေရးသည္ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္ အလုပ္သမား ေလ်ာ္ေၾကးဥပေဒႏွင့္ ၁၉၅၁ ခြင့္ရက္ႏွင့္ အားလပ္ရက္မ်ား ဥပေဒတြင္ ျပ႒ာန္းကာ အကာကြယ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အဆိုပါဥပေဒမ်ားႏွင့္ တကယ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ အလုပ္႐ုံစက္႐ုံမ်ားသည္ ဘာမွ်မဆိုင္သလို မပတ္သက္သလို ျဖစ္ေနသည္။

လက္ရွိအေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား အျငင္းပြားမႈမ်ားသည္ ပို၍ တိုးမ်ားလာဖြယ္ ရွိေနသည္ဟု အခ်ဳိ႔ေသာ အကဲခတ္မ်ားက ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။

‘၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမား အက္ဥပေဒ’ ျပင္ဆင္ခ်က္အရ၊ တဆက္တည္း လုပ္သက္ ၁၂ လရွိေသာ အလုပ္သမားတိုင္းသည္ ပ်မ္းမွ်လစာလုပ္ချဖင့္ လုပ္သက္ခြင့္ ၁ဝ ရက္ ခံစားခြင့္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ အလုပ္ရွင္က ခြင့္ျပဳရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပ႒ာန္းထားသည္။

“ဥပေဒမွာ ဒီလိုျပ႒ာန္းထားေပမယ့္ ဆက္တိုက္ ၁၂ လ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း တခ်ဳဳိ႔စက္႐ုံေတြမွာ လုပ္သက္ခြင့္ မခံစားၾကရတာရွိပါတယ္” ဟု လိႈင္သာယာ စက္မႈဇံု စီမံခန္႔ခြဲေရးေကာ္မတီ အဖြဲ႔ဝင္တဦးက ေျပာသည္။

စက္မႈ ၁ ဝန္ၾကီးဌာန၏ စာရင္းအင္းမ်ားအရ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ကုန္တြင္ စက္မႈဇံုမ်ား၌ လုပ္ကိုင္ေနေသာ အလုပ္သမားေပါင္း သံုးသိန္းေလးေသာင္း ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စက္႐ုံေပါင္း ၄၂ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိရာ၊ အမ်ားစုမွာ အိမ္တြင္းစက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား၊ အေသးစားႏွင့္ အလတ္စား စက္႐ုံမ်ားျဖစ္ၾကသည္။