ၿပိဳင္တူ တြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏိုင္ပါသည္

Written by ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

၁၉၉၄ ခုႏွစ္က ထီးခ်ဳိင့္ကသာ၊ ကမ္းနီ အင္းေတာ္ ခရီးကို စာေပ ေဟာေျပာပြဲ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ ထီးခ်ဳိင့္ကို ေနာက္ တစ္ေခါက္ ေရာက္စရာ ျဖစ္လာ ေတာ့၏။ သည့္မတိုင္ခင္ ႏွစ္ေတြမွာ ကသာမွ ဖိတ္ေသာပြဲမ်ား ရက္မအား၍ လြဲခဲ့ရသည္။ သည္ႏွစ္မွာေတာ့ ထီးခ်ဳိင့္ ဆရာေတာ္ေလး စာေရးဆရာ အရွင္ဇယႏၲ(ထီးခ်ဳိင့္)က အေစာႀကီး ရက္ခ်ိတ္ထားသျဖင့္ မလြဲႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ၊ အကယ္ဒမီ ေမာင္၀ဏၰႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ထီးခ်ဳိင့္ ဆရာေတာ္ေလးက ဦးေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္မွ ညေန ေလးနာရီခြဲကားျဖင့္ ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။

မႏၲေလးကို မနက္အေစာႀကီး ေလးနာရီမွာ ကားဆိုက္ပါသည္။ ထိုကားႀကီး၀န္းမွ ထီးခ်ဳိင့္ကားရွိရာ ၿမိဳ႕လယ္ ကား၀န္းကို တကၠစီႏွင့္ လာၾကၿပီး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ ခဏနားကာ ထီးခ်ဳိင့္ ကားေပၚ တက္ခဲ့ ၾကရသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ၾကာေအာင္ သည္လို ကားမ်ဳိး မစီးျဖစ္ေတာ့ သျဖင့္ အထူးအဆန္း သဖြယ္ ျဖစ္ရ ျပန္ပါသည္။ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ကားၾကမ္းျပင္မွာ အမို႔အေမာက္ ရွိေနၿပီး ဒူးႏွစ္လုံးကို ေထာင္လ်က္ ေမးေစ့ႏွင့္ ထိလုနီးပါး အေနအထားျဖင့္ လိုက္ပါ ရေတာ့မည္။ ပဋိသေႏၶ ေနစဥ္က အေမ့ ၀မ္းတြင္းမွာ ေနရသည့္ အေန အထားက သည္လုိပင္ ျဖစ္ေလမလား စဥ္းစား ျဖစ္ေသးသည္။ လူေတြက ထိုင္ခုံျပည့္႐ုံမက တက္သမွ် အကုန္တင္၏။ ၾကာေတာ့ လႈပ္လို႔ လွည့္လို႔ပင္ မရေလာက္ေအာင္ လူေတြႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ ေနေတာ့သည္။ လမ္းမွာတားသမွ် ရပ္တင္ေနသျဖင့္ လူကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားဘဲ တိုး၍တိုး၍သာ မ်ားလာေတာ့၏။ လူထပ္မတင္ေတာ့ဖို႔ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေျပာၾက ဆိုၾက သံေတြ ထြက္လာသည္။ “ခရီးသည္ မရွိလုိ႔ ေခ်ာင္ခ်ိေနတဲ့ ရက္ေတြက အမ်ားႀကီးဗ်။ ရတုန္းတင္ ထားရမယ္။ မရတဲ့ရက္ ဘယ္သူမွ လာေပးမွာ မဟုတ္ဘူး” စပယ္ယာေလး၏ စကားသံ။

ကို၀ဏၰ ကေတာ့ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္ဟန္ မတူ။ သူ႔ကင္မရာ ႏွစ္လုံးျဖင့္ တစ္လမ္းလုံး ဓာတ္ပုံ ႐ိုက္ရင္း ပါလာ ေတာ့သည္။ မိုးကုတ္ လမ္းခြဲမွ ခြဲထြက္ကာ တစ္ေနရာ အေရာက္ ဗန္းေမာ္ ဘက္သြားေသာ လမ္းမွ ခ်ဳိးထြက္ၿပီး ထီးခ်ဳိင့္ဆီ ဦးတည္၏။ ခုနစ္မိုင္ဂိတ္ အေရာက္ မနက္စာ စားၾကသည္။ မနက္ ၉ နာရီခြဲ သာသာ ရွိမည္။ ထိုဂိတ္မွ မနက္ဆယ္ နာရီခန္႔ ထြက္ခဲ့၏။ ေစာေစာ ေရာက္ႏိုင္တယ္ဟု ခရီးသည္ ေတြက ခန္႔မွန္းၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးက ဖုန္ထူ လမ္းၾကမ္း သျဖင့္ မွန္းတိုင္း မေပါက္ႏိုင္ေသာ ခရီးဟု ဆရာေတာ္ေလးက ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခုံေနာက္မွ ပါလာၾကေသာ အေ၀းသင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေျဖၿပီးလို႔ မုံရြာက အျပန္ ေက်ာင္းသူေတြ ကေတာ့ အေဆာင္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ သူတို႔၏ ေပ်ာ္စရာ အိပ္မက္ကေလး ေတြကို စားျမဳံ႕ျပန္ရင္း ပါလာ ခဲ့သည္ပဲ။

တစ္ႏွစ္လုံးမွာမွ တကၠသိုလ္ အေဆာင္ ေက်ာင္းသူဘ၀ တစ္လသာသာ လုပ္ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့လည္း လြမ္းေလာက္ စရာပါပဲ။ က်န္တစ္ကားလုံး နီးပါး ခရီးသည္ေတြ ကေတာ့ ေငးရင္း၊ ငိုက္ရင္း၊ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ပါလာၾက၏။ ကားဘီးေပါက္သံ ေဖာင္းခနဲအသံ ၾကားေတာ့ဟာ သြားၿပီဆိုေသာ ခရီးသည္ တစ္ဦး၏အသံ ထြက္လာသည္။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ခရီးသည္ေတြ အားလုံးဆင္း၊ နီးစပ္ရာေတြမွာ ထိုင္ၾက၊ နားၾက၊ ကားဆရာေတြက ကားဘီးလဲတပ္၊ ဘာမွမၾကာခင္ ကားဘီးကို လဲတပ္လို႔ ၿပီးသြားၿပီ။ တကယ္တမ္း ၾကာတာကေတာ့ ေရွ႕သုံးေလးမိုင္ ေလာက္အေရာက္ ကားဘီးဖာသည့္ ဆိုင္မွာပါပဲ။ ေစာေစာ ကေပါက္သည့္ ဘီးကို ၀င္ဖာၿပီး အၿပီးထိ ေစာင့္ယူေနတာက တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။

၂။
သည္လိုႏွင့္ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ ခရီးဆုံး ျဖစ္ေသာ ျမေတာင္ရြာ ကားဂိတ္ကို ေရာက္ပါေတာ့သည္။ ျမေတာင္ကား စည္ကားေသာ ရြာႀကီး၏ဟန္ပန္ အျပည့္ဟု ေမွာင္ရီ ၀ိုး၀ါး မွာ ခန႔္မွန္း ရပါသည္။ မႏၲေလးႏွင့္ မိုင္ ၁၇၀ ေလာက္ေ၀း ေသာ ထိုခရီးကို ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ေန႔လုံး ကားစီးၿပီး ကားလမ္း ဆုံးသည့္တိုင္ ထီးခ်ဳိင့္ကို ကား မေရာက္ေသး။ ဟိုဘက္ကမ္း ကို ဧရာ၀တီ ျဖတ္ၿပီးကူးရေပ ဦးမည္။ လာႀကိဳေနေသာ ေမာ္ေတာ္ အဆင္သင့္မို႔ အဆင္ေျပပါ၏။

ထီးခ်ဳိင့္ ေရာက္ေတာ့ ခုနစ္နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ ဒီည ခုနစ္နာရီခြဲမွာ ေဟာေျပာပြဲ စမွာမို႔ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ထမင္း ကမန္းကတန္း စားၿပီး ေဟာေျပာပြဲရွိရာ ဓမၼာ႐ုံႀကီးကို လာခဲ့ရ၏။ စိတ္အား ထက္သန္ လွၿပီး ေဟာေျပာပြဲမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီး ပရိသတ္မို႔ ေဟာရေျပာရ အဆင္ေျပသည္။ ပရိသတ္ ေကာင္းၿပီး အေပးအယူ အဆင္ေျပ သြားေတာ့လည္း ခရီး ပန္းသမွ် အားလုံး ေျပေလ်ာ့ လြင့္စင္ ေပ်ာက္သြားၿပီပဲ။ တစ္ခုေတာ့ သတိထားမိၿပီး ေျပာျဖစ္ေသးသည္။ ေဟာေျပာပြဲ ပရိသတ္မွာ လူလတ္ပိုင္း ေတြမ်ားၿပီး လူငယ္ပိုင္းက နည္းေနသလိုပင္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္ အားရ စရာ ေကာင္းသည့္ ေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုဟု အသိ အမွတ္ျပဳရေပမည္။

၃။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ထီးခ်ဳိင့္ ေက်ာင္းပြဲ။ ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ဖက္ကမ္း ကူးကာ ညေနမွာ ျမေတာင္ပြဲကို ေဟာရသည္။ ျမေတာင္သည္ မိဖုရား၊ စုဖုရားလတ္၏ အပိုင္စား ရေသာ နယ္ေျမ။ ျမေတာင္စားဟု အမည္တြင္ရာ အရပ္။ အခုေတာ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာမွ်သာ။ ဟိုအရင္က စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြ မလုပ္ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ စာေပႏွင့္ ကား မစိမ္း။ ပရိသတ္ေကာင္းၿပီး အေလးအနက္ထား နားေထာင္ တတ္ၾကသည္မွာ ၀မ္းသာစရာ။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာလည္း အလယ္ေတာ အ.ထ.က (ခြဲ)ကို ေဟာၿပီး ညေနမွာ တစ္ပြဲ ကူးရသည္။ ေနာက္ဆုံးေန႔ မနက္မွာေတာ့ ၾကက္တစ္ေကာင္ ရြာကို သြားေဟာရ၏။ ၾကက္တစ္ေကာင္သည္လည္း ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းမွ ရြာႀကီး တစ္ရြာပင္။ ညေနပိုင္းမွာ ကမ္းနီ ကို ကူးခဲ့ရသည္။

၁၉၉၄ ကလည္း ကမ္းနီမွာ ေဟာခဲ့ဖူးၿပီ။ ကမ္းနီသည္ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ေဒၚႀကီးစိုးတို႔ ရြာႀကီးျဖစ္ၿပီး သည္တုန္းက ဆရာႀကီးတို႔ေနခဲ့ဖူးသည့္ အိမ္ေပၚေရာက္ခဲ့ ဖူးပါသည္။ သည္တစ္ေခါက္မွာေတာ့ အခ်ိန္မရသျဖင့္ အိမ္ေပၚ မတက္ခဲ့ရ။ ပထမ အႀကိမ္က စာသင္ေက်ာင္း၀န္းထဲက ေညာင္ပင္ႀကီးအရိပ္မွာ ေဟာေျပာပြဲ က်င္းပခဲ့သည္ပဲ။ ေညာင္ပင္ႀကီးကို မွတ္မွတ္ရရ ေငးၾကည့္ျဖစ္ေသးသည္။ အလြန္ လုံးပတ္ႀကီး၍ မိမိ ျမင္ဖူး ေတြ႔ဖူးသမွ်တြင္ အႀကီးဆုံးဟုပင္ ထင္မိေသးသည္။

သည္ႏွစ္မွာေတာ့ ကမ္းနီဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း၀န္းထဲမွ ဓမၼာ႐ုံႀကီးမွာ ေဟာ ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ကမ္းနီ ပရိသတ္သည္ ေဟာေျပာပြဲေတြႏွင့္ မစိမ္း။ ဟိုးအရင္ ႏွစ္ေတြကလည္း ေဟာေျပာပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္မို႔ နားေထာင္ေနက် ပရိသတ္ဟု ေျပာရမည္။ ဓမၼာ႐ုံႀကီး အျပည့္ ပရိသတ္ ရွိေနသည္။
ကမ္းနီေဟာေျပာပြဲ အၿပီး အျပန္ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာေတာ့ ခဏအိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့၏။ ရက္ရွည္ ပင္ပန္းသမွ် စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္မိသလို။
“မနက္ျဖန္ေတာ့ ကားနဲ႔မျပန္ေတာ့ ဘူး။ ဆရာတို႔ အရမ္းပင္ပန္းမွာစိုး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားက အလာတုန္းက လို ပ်က္ခ်င္ပ်က္မွာေတြးပူလို႔” ဆရာ ေတာ္ေလးက ေျပာသည္။

“ကသာကလာတဲ့ ရွပ္ေျပးကို စီစဥ္ထားတယ္။ အခန္းရပါလိမ့္မယ္။ ေရလမ္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ခရီးမပန္းဘူးေပါ့”

“မႏၲေလးက ကားကို အမီေရာက္ ပါ့မလား ဘုရား”

“မပူပါနဲ႔ဒကာႀကီး၊ ေရာက္မွာပါ။ ကားက ညခုနစ္နာရီ ကားလက္မွတ္ ျဖတ္ထားတာ”

ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ေန႔ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္မွျဖစ္မည္။ ေနာက္ေန႔ ညေနမွာက ဆရာ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ႏွင့္ က်ဳိကၠေလာ့ ဘုရားဓမၼာ႐ုံမွာ ေဟာေျပာပြဲ ရွိေနသည္။ ပြဲမ်ားၿပီး ပင္ပန္းေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အေျခအေနက ေကာင္းေန သည္။ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနသည္။ မနက္ေစာေစာ ငါးနာရီေလာက္ထၿပီး ေလးနာရီ မနက္ေစ်းေလးကိုျဖတ္ကာ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ ေသာအက်ဳိးပင္။ အျခားအျခား ၿမိဳ႕ေတြ မွာလည္း မနက္ထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပါသည္။ ထီးခ်ဳိင့္၏ထူးျခားမႈမွာ အျခားအျခား ၿမိဳ႕မ်ားထက္ ေစာေစာစီးစီး ေစ်းဆိုင္ေတြ ဖြင့္ေနျခင္းပင္။ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ သည့္ မနက္ငါးနာရီမွာ ဆိုင္တခ်ဳိ႕က ဖြင့္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကဖြင့္ဆဲ။ စားေသာက္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြသာမက စတိုး ဆိုင္ႀကီးေတြပါ သည္အခ်ိန္ဖြင့္ေနၾက တာ အ့ံၾသစရာ။

မနက္ေလးနာရီ ေစ်းေလးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခ်ိန္ ေစ်းကြဲခါနီးေလၿပီ။ အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္ရြာမ်ားမွ အသီးအႏွံမ်ား၊ ကုန္စိမ္းမ်ားကို လာ ေရာင္းခ်ေသာ ေစ်းျဖစ္၏။ ေစ်းႀကီးမွာ မနက္ပိုင္းျပန္ေရာင္းဖို႔ အဓိကထားၿပီး သည္မနက္ေစ်းမွာ လာေကာက္ၾကရ သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာက္လာလို႔ ျမစ္ ကမ္းနားနီးလာေလ အိမ္အမိုးသြပ္ေတြေပၚ ႏွင္းက်သံေတြက ပိုၿပီးအသံက်ယ္ လာေလပင္။
မဲဇာႏွင့္ေ၀းေသာ အရပ္မို႔ ဆီးႏွင္း ေပါက္လည္း မိုးေလာက္ျပင္းထန္ ဆိုေသာ စာသားကို သတိရေနခ်င္စရာ။

၄။
မနက္ ကိုးနာရီေလာက္မွာ ကသာ ကထြက္ခဲ့ေသာ ရွပ္ေျပး ထီးခ်ဳိင့္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ အခန္း စီစဥ္ထား ေသာ္ျငား အခန္းထဲမွာလူအျပည့္ႏွင့္မို႔ စီစဥ္ထားသူေတြ စကားေျပာၾကဆိုၾက ရေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေနရာ ဖယ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခန္းရ ၿပီး ရွပ္ေျပးေပၚတက္ခဲ့ရ၏။ အေတာ္ ေလးႀကီးၿပီး လူအေတာ္မ်ားမ်ား ဆံ့ေသာ ရွပ္ေျပးယာဥ္ဟု သတိထားျဖစ္ပါ သည္။

ကို၀ဏၰကေတာ့ သူ႔ကင္မရာႏွစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ရင္း လိုက္ပါလာခဲ့၏။ ေန႔လယ္ တစ္နာရီေလာက္ေရာက္မွ အလယ္ဆိုသည့္ ဆိပ္မွာ ထမင္းစားရပ္သည္။
မင္း၀ံေတာင္တန္းႏွင့္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ၿပီးစီးေနေသာ ဧရာ၀တီေပၚမွာ ရွပ္ေျပးယာဥ္ကေလး ေျပးေန၏။ လွပ ညႇိဳ႕ငင္ႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းတို႔ တစ္စစမႈန္ ၀ါးလာရင္း အေမွာင္ပ်ဳိးလာေလၿပီ။ ေဆာင္းကာလမို႔ ေျခာက္နာရီေက်ာ္သည္ႏွင့္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အေမွာင္ထု။

“ဟာ သြားၿပီ”
ဒုန္းခနဲအသံအၾကားမွာ ထီးခ်ဳိင့္ ဆရာေတာ္ေလးႏႈတ္မွ အသံ လြင့္စင္က်သည္။

“ဘာျဖစ္တာလဲ ဘုရား”

“ေသာင္တင္သြားၿပီ”

၁၉၉၄ ေဟာေျပာပြဲက ကမ္းနီမွ ကသာအျပန္ေသာင္တင္ခဲ့တာ အေတြး ထဲျပန္ေပၚသည္။ အဲဒီတုန္းက ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးျခဳံၿပီး ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေအာ္ေနေသာ ဆရာေန၀င္းျမင့္ကို ေျပးသတိရလိုက္၏။
“ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

“ဆင္းတြန္းၾကရမွာေပါ့”

“ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ရွပ္ေျပးႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ တြန္းလို႔ရပါ့မလဲ ဘုရား”

ဆရာေတာ္ေလးက ဘာမွျပန္မ ေျပာဘဲ အခန္းထဲက အျပင္ထြက္သြား သည္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ လူသံေတြ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရ၏။
“ဆင္းၾကပါ၊ ဆင္းၾကပါ၊ ဆင္းတြန္းၾကရေအာင္၊ ဒီအတိုင္းဆို ေရထဲမွာ ညအိပ္ၾကရမယ္” ေအာ္သံ၊ ေခၚသံေတြနဲ႔ အတူ ေရထဲဆင္းသြားၾကတာျမင္သည္။

“လာၾကပါ၊ လာၾကပါ။ ကေလး အေမေတြ၊ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြက လြဲရင္ ဆင္းခဲ့ၾကပါ”

“လူေတြအားလုံးတြန္းဖို႔ ဆင္းၾက ၿပီ။ ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနခဲ့ပါ။ ေရေတြစိုၿပီး ဖ်ားနာေနဦးမယ္။ ခရီးပန္းလာ တာဆိုေတာ့” ဆရာေတာ္ေလးက လာ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားျပန္၏။ ၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းတြန္းၾကဖို႔ စီစဥ္ေဆာ္ၾသေနေသာ ဆရာေတာ္ေလးအသံ ထြက္လာသည္။
ရွပ္ေျပးယာဥ္ႀကီးပတ္လည္မွာ ေယာက်္ားေတြ၊ မိန္းမေတြ၊ ရဟန္းပ်ဳိ သုံးေလးပါး လူစုလူေ၀းကိုေတြ႕ရ၏။

“အဲဒီလို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ တြန္းေနလို႔ ဘယ္ရမွာလဲ။ လာၾက၊ လာ ၾက။ အားလုံးဦးပိုင္းကို စုလာၾက” လူ ႀကီးတစ္ဦး၏ေဆာ္ၾသသံ။
“လာပါ၊ က်ဳပ္ေျပာတာယုံပါ။ က်ဳပ္ကတစ္သက္လုံး ေရထဲမွာ လုပ္လာတာ။ ဒီလိုေသာင္တင္လို႔ ဒီလိုတြန္းခဲ့ရ တာ မနည္းဘူး။ လာၾက၊ လာၾက။ အခ်က္ေပးၿပီး တညီတည္းတြန္းခ်ရ ေအာင္။ ဦးပိုင္းကိုသြားၿပီး တြန္းမယ္။ ၿပီးမွ ေနာက္ပိုင္းတြန္းမယ္။ အလယ္က မတြန္းနဲ႔ေလ။ ဘာမွထူးမွာ မဟုတ္ဘူး” ထိုလူႀကီး၏ စည္း႐ုံးေဆာ္ၾသသံေၾကာင့္ ယာဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ျပန္႔ေနေသာလူစုက ဦးပိုင္းစုၿပီးေရာက္သြား၏။

“တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး” တိုင္မင္ေပးၿပီး တြန္းသည္။ ရွပ္ေျပးယာဥ္ႀကီးက မလႈပ္။
“ကဲ ကဲ ေနာက္တစ္ခါ တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး” ဒီေလာက္ႀကီးသည့္ ရွပ္ေျပးႀကီးက ဒီလူအားေလာက္ကို မျဖဳံ။

“ေဟး...ေဟး...ေဟး” ညာသံ ေတြေပးကာ လူအုပ္ကလည္း အားမေလွ်ာ့ဘဲ ဆက္ၿပီး တြန္းသည္။
“ေရြ႕လာၿပီ၊ ေရြ႕လာၿပီ၊ လႈပ္လာ ၿပီ။ ဆက္တြန္း...ေဟး...ေဟး”

ဒူးဆစ္ေလာက္သာသာေရထဲမွာ ေယာက်္ားေတြ၊ မိန္းမေတြ အားလုံး ေခြၽးသံတရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနပုံရ၏။
“ေခြၽးက်ရင္လည္း ေနာက္မွသုတ္ ဆက္တိုက္ တြန္းလိုက္ၾကရေအာင္”

“ေဟး...ေဟး...ေဟး”
ညာသံေတြေပးကာ ေအာ္ဟစ္သံ ေတြက ဧရာ၀တီ ေရျပင္မွာ ပဲ့တင္ထပ္ ၏။ သူတို႔၏ ဇြဲလုံ႔လ၊ အားမာန္တို႔က ရွပ္ေျပးယာဥ္ႀကီးကို တျဖည္းျဖည္းလႈပ္ လာေစသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္စစေရြ႕လာ ေစေတာ့သည္။

“ေရြ႕လာၿပီေဟ့၊ ေရြ႕လာၿပီေဟ့၊ ဆက္တြန္းထား၊ ဆက္တြန္းထား”

တစ္နာရီခြဲေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ရွပ္ေျပးယာဥ္ႀကီးေရေၾကာင္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့၏။
“ပန္ကာလြတ္ၿပီေဟ့၊ ဘက္ျပန္ ဆုတ္မယ္။ ေနာက္ကို ၀ိုင္းတြန္းလိုက္၊ ဒီတစ္ခါဆိုရၿပီ” ခဏ အၾကာမွာ ခရီး သည္ေတြ၏ညာသံေပးသံႏွင့္အတူ ရွပ္ ေျပးယာဥ္ႀကီး၏ စက္သံကိုပါ ၾကားရ ေတာ့၏။

“ရၿပီေဟ့၊ ရၿပီ။ တက္ၾကေတာ့၊ တက္ၾကေတာ့။ အမ်ဳိးသမီးေတြ အရင္ တက္ၾကပါ”

သည္လိုႏွင့္ ရွပ္ေျပးယာဥ္ႀကီး ေရ လမ္းေၾကာင္းမွန္ ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ည ရွစ္နာရီေက်ာ္သြားပါၿပီ။ မႏၲေလးမွ ခုနစ္ နာရီထြက္ေသာကားကို ကြၽန္ေတာ္လႊတ္ လိုက္ရၿပီပဲ။

၅။
“ကားကေတာ့ လြတ္သြားၿပီ” ဆရာေတာ္ေလးက အားနာဟန္ ေျပာသည္။
“မပူပါနဲ႔ဦးဇင္း။ ကားမရွိ ရထား ေပါ့။ ရထားမရွိ ေလယာဥ္ေပါ့။ ေရာက္ ခ်င္တဲ့ခရီးေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္စိတ္ ရွိဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာ မဟုတ္လား”

“အဟုတ္ပဲ ဒကာႀကီး။ ဒီခရီးသည္ေတြ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ရွပ္ေျပး ယာဥ္ႀကီးကို တြန္းေရြ႕ခဲ့တာ။ အဲဒီ အင္အားႀကီးတဲ့ စိတ္နဲ႔ ညီၫြတ္မႈေၾကာင့္ ပဲေလ” ဆရာေတာ္ေလးကို ဘာမွ ျပန္ မေလွ်ာက္ မိ။

ငယ္ငယ္က ဖတ္စာထဲမွ စာသား ေတြ အေတြးထဲ ေပၚလာသည္။
ဇြန္ပန္း႐ုံ အနီး ႏြံထဲ၌ လွည္းဘီးကြၽံ ေနသည္။ ၿပိဳင္တ ူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ မီးေရာင္သည္ မိမိတို႔ ဦးတည္ရာ အရပ္ဟု သိလိုက္ ရပါ၏။

ေမာင္စိန္၀င္း၊ပုတီးကုန္း၊
http://shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=1943&Itemid=&ed=60