ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ က်န္းမာေရးက႑ကို မည္သူတာဝန္ယူရပါသလဲ၊ တာဝန္ယူမႈေရာ အမွန္တကယ္ ရွိပါရဲ႕လား၊ ေဆး လံုးဝမရွိေသာ ေဆး႐ံု၌ ဆရာဝန္၊ ဆရာမ ဆုိသည္မွာ မည္သည့္အဓိပၸာယ္ သက္ ေရာက္ပါသလဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေဆး႐ံုရွိေပမယ့္လည္း ေဆးမရွိပါ။ ေဆး႐ံုေတြမွာ ဆ ရာဝန္ေတြရွိေပမယ့္ ေဆးမရွိတဲ့အတြက္ ေဆးကုသဖို႔အခက္အခဲ ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ပိုက္ဆံ တတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ေဆး ကိုယ္ဝယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေဆးကုသၿပီး ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းႏုိင္ေပ မယ့္ ပုိက္ဆံမတတ္ႏိုင္သူေတြအဖို႔ ေဆးမဝယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ လူပါ ေပ်ာက္သြားၾကရပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြင္းက က်မရဲ႕သမီး အငယ္မေလး ဝမ္းသြားလို႔ကေလးေဆး႐ံုကို သြားရပါတယ္။ က်မရဲ႕သားႀကီးကိုေတာ့ သူ႔ႀကီးေတာ္အိမ္ကို ပို႔ထား။ ကေလးနဲ႔က်မတို႔လင္မယား ေဆး႐ံုကုိေျပးရပါတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာမက ေဆး႐ံု တက္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုလို႔ ကေလးကို ေဆး႐ံုတင္ရပါတယ္။
က်မတို႔တက္ရမယ့္ Word ကိုေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာမက က်မတို႔ကို ေဆးဝယ္ဖို႔ တတ္ႏိုင္လားလို႔ ေမးပါတယ္။ က်မတို႔က ဝယ္ ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ေဆးစာေရးေပးပါတယ္။ ဓာတ္ဆားကစၿပီး ဆပ္ျပာအထိ အကုန္ဝယ္ရပါတယ္။ ကေလးအေဖက သြားဝယ္ေနတုန္း က်မက ေနရာခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါတယ္။
လူနာအေရအတြက္နဲ႔ ကုတင္အေရအတြက္ မညီမွ်လို႔ ကုတင္မရတဲ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ က်မလည္း ကုတင္မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကေလးနဲ႔ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကေလးအေဖ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဆးဘိုးက က်ပ္ ၂ ေသာင္းေလာက္ က်တယ္ေျပာၿပီး ပခံုးတြန္႔ျပပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကအထုပ္အပိုးစြဲ ေနာက္တေယာက္က ကေလးခ်ီၿပီး မတ္တတ္ရပ္ ေနရပါတယ္။
က်မတို႔ ၂ ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘဝတူမိခင္တဦးက အၾကံေပးပါတယ္။ တာဝန္က်သူနာျပဳကို ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ေပးလိုက္ရင္ ေဘးဘက္မွာ ခံုတန္းထိုးေပးတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔က်မလဲ ဆရာမဆီေျပးၿပီး လုပ္စရာရွိတာကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဧည့္ထုိင္ ခံုတန္းရွည္ႏွစ္လံုးကို ေကာ္ရစ္တာမွာ ေဘးကပ္ၿပီး ထုိးေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမကေျပာသြားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ဆင္း ရမယ့္ လူနာေတြရွိတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကုတင္ရမယ္တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုမွ က်မေနရာခ်လို႔ ရသြားေတာ့ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ အခ်ိန္ကလဲ ည ၂ နာရီထိုးေနၿပီ။ သူ႔အေဖကလဲ ျပန္ရမယ္၊ ဧည့္ကလဲႏွင္ေနၿပီ၊ ေနရာသာ မရရင္က်မေတာ့ ဒုကၡပဲေပါ့။
ေနရာရလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးကို ခဏခ်ၿပီး ဓာတ္ဆားရည္ေဖ်ာ္၊ ေဆးတိုက္ဖို႔ ေဆးေဖ်ာ္လုပ္ေနတုန္း သမီးက စူးစူးဝါးဝါး ငိုပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ပူၿပီး ကေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခေလးရဲ႕ေက်ာကုန္းမွာ ၾကမ္းပိုးေတြပါ။ က်မလဲ ခေလးကို ေဆးအျမန္တိုက္ၿပီးေတာ့ ခ်ီထားလုိက္ရပါတယ္။ ခံုေပၚကိုလဲ သတင္းစာစကၠဴ ေတြခင္းၿပီးမွ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကမ္းပိုးကေတာ့ မေနပါဘူး။ သ တင္းစာစကၠဴေပၚ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး က်မကိုတြယ္တာပါပဲ။ က်မလဲ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနရတာ မသက္သာလွပါဘူး။
က်မရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ ကေလးမိခင္တဦးက သူ႔သားေလးရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာက်မသမီး လာခ်ထားဖို႔ေခၚပါတယ္။ က်မ လဲ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ကလဲ အရမ္းေညာင္းေနၿပီဆိုေတာ့ သမီးကို ခ်ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်မ စကားေတြ ေျပာ ျဖစ္ပါတယ္။
သူက ကေလး ၄ ေယာက္ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္တယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ကေလးအႀကီး ၃ ေယာက္က အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ႏြမ္း ပါးပံုရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ က်မက ကေလးဘာေရာဂါျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဝမ္းေရာဂါျဖစ္တာတဲ့။ စရိတ္စကေတြ ႀကီးၿပီးဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြမမွ် တတဲ့ ေခတ္မွာ လင္မယား ၂ ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ရတယ္ေလ။ သူ႔ေယာက္်ားက ေန႔စားေဆးသုတ္သမား၊ သူက ရပ္ကြက္ထဲမွာ အဝတ္လိုက္ေလ်ာ္ရတယ္တဲ့။ ၂ ေယာက္လံုးမအားေတာ့ ကေလးအႀကီးေတြက ကေလးအငယ္ကိုထိန္းရတာေပါ့။ သူတို႔ေနရတာက ေရႊျပည္သာက ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ကေလး။ ဒီေတာ့ တရပ္ကြက္လံုးမွာ ယင္လံုအိမ္သာ ေဆာက္ႏိုင္တဲ့လူက နည္းတယ္။ အမ်ားအား ျဖင့္ေတာ့ ျဖစ္သလို အိမ္သာေတြပဲ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ ယင္ေကာင္ေတြက တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ေပါ့။ ကေလးက ကေလးကို ထိန္းတာဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီး ဘယ္နားလည္မလဲ။ ကေလးၿငိမ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဒါမွလဲ သူတို႔ ေဆာ့လို႔ ကစားလို႔ ရတာကိုး။ အဲဒီလုိနဲ႔ကေလးက ဝမ္းသြား ေရာ။ သူတို႔ကေဆးခန္းျပရင္ စရိတ္ႀကီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ဆုိင္ကေဆးဝယ္ဝယ္တိုက္ေနတာေပါ့။ နားလည္တဲ့လူေတြက ဓာတ္ဆား တိုက္ဆုိေတာ့ တိုက္လိုက္တာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ဆားထုပ္တထုပ္ကို ၅၀၀ က်ပ္ဆိုေတာ့ တထုပ္ဝယ္ၿပီး ၃ ရက္တိုက္သတဲ့ေလး။ ေနာက္ဆံုးကေလးက အန္လိုက္၊ ဝမ္းသြားလိုက္၊ ဗိုက္နာ လို႔ငိုလိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ နဲနဲပါးပါး နားလည္တဲ့လူေတြက ေဆး႐ံုသြားခိုင္းလို႔ ေရာက္လာတာတဲ့။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္မကေျပာတယ္တဲ့ ရွင္တို႔ကေလး ကံေကာင္းလို႔တဲ့၊ အဲဒီေတာ့မွပဲ သူအရမ္းေၾကာက္ သြားတာတဲ့။
က်မလဲ သူေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ေမာသြားမိတယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္းမာေရးအသိပညာေပးမႈ နည္းပါး တယ္။ က်န္းမာေရးဌာန ေတြက လူထုထဲအထိဆင္းၿပီး ပညာမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ အစိုးရက ခြင့္မျပဳဘူးဆိုရင္ ပိုမွန္မွာေပါ့။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဂ်ာနယ္ ၃ မ်ဳိး ၄ မ်ဳိးေလာက္ ထြက္ေပမယ့္ စာေစာင္တေစာင္ရဲ႕တန္ဖိုးက က်ပ္ ၄၀၀၊ က်ပ္ ၅၀၀ ဆိုေတာ့ လက္လုပ္ လက္စားေတြ ဝယ္မဖတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေျခခံက်တဲ့ လူတန္းစား အေတာ္မ်ားမ်ားက က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိနည္းပါးၾက တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးစပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားႀကီး နားမလည္ၾကဘူး။ စီးပြားျဖစ္ၿပီး ေရာ ေရာင္းတဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေတာ့ အဲဒါက အႏၱရာယ္ကို လက္ယပ္ေခၚေနတာပါပဲ။
က်မတို႔စကားေျပာေနတုန္း လူနာလွည္းေလးတခု ဝင္လာတယ္။ Night Duty က်တဲ့ ဆရာဝန္ေတြေရာ ေဟာက္ဆာဂ်င္ေတြေရာ ျပာ ယာခတ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မတို႔လဲ စကားျပတ္ၿပီး အာ႐ံုေတြက ခုနလူအုပ္ဆီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ၾကည့္ရတဲ့ပံုကေတာ့ အေရး ေပၚ ျဖစ္ပံုရတယ္။
ဒါနဲ႔ က်မလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သမီးကိုခဏၾကည့္ထားဖုိ႔ အုပ္ထားၿပီး မိန္းမတို႔သဘာဝ သြားစပ္စုလိုက္ပါတယ္။ လူနာက ၆ လသားအ ရြယ္ကေလးငယ္ေလးပါ။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တာတဲ့။ ႏွာေခါင္းထဲက ေသြးစအခ်ဳိ႕ ထြက္ေနပါတယ္။ ကေလးငယ္က လႈပ္ရွားမႈလဲ မရွိပါဘူး။ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ စုိးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေသြးသြင္းဖို႔ အေရးတႀကီး လုိတယ္တဲ့။ ေသြးလွဴဘဏ္မွာ ေသြးတပုလင္းကို ၆၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ဝယ္ရမယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူနာကေလးငယ္ရဲ႕ မိခင္လန္႔ျဖန္႔သြားပါတယ္။ ၿပီး ေတာ့မွ တုိးညႇင္း အားနည္းတဲ့အသံနဲ႔ ေငြ ၆၀၀၀ က်ပ္ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဆရာဝန္ခင္မ်ာ အၾကံအိုက္သြားပံုရပါတယ္။ သူ႔ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြကို ဖြလုိက္ၿပီး ခဏဆိုၿပီး လက္ျပၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိခင္ခမ်ာ ႀကိတ္ႀကိတ္႐ႈိက္ ေနတဲ့ အသံက တခ်က္တခ်က္ ပ်ံ႕လြင့္သြားပါတယ္။ အနားက သူနာျပဳဆရာမကေလးက ကေလးအေမကိုႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနနဲ႔ ခဏေနအံုး ဆရာဝန္ႀကိဳးစားေနပါတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့လူေတြကို ဒီလိုပဲ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးသမားေတြက အသည္းအသန္မ်ားတယ္။ ဒီႏွစ္က ေသြးလြန္ တုပ္ေကြးျဖစ္ႏႈန္းမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးသြင္းရတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္တဲ့လူနာမ်ားတယ္ လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။
တာဝန္က်ဆရာဝန္နဲ႔ ေဟာက္ဆာဂ်င္ေလးေတြ ေခါင္းျခင္းဆုိင္ေနၾကပါတယ္။ သူနာျပဳေတြလဲ မေနရပါဘူး။ ေသြးလွဴရွင္ရလိုရျငား Word ထဲကို ဝင္လာၿပီး ေသြးလွဴရွင္လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Word ထဲမွာက ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ဆုိေတာ့ လူနာေစာင့္မိခင္ ေတြပဲ က်န္ရစ္တာမ်ားပါတယ္။ အဲဒီမိခင္ေတြကလဲ သူတို႔ရင္ေသြးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္ေနၾကတဲ့ လူေတြပါ။ ေသြးလွဴဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ၾကပါဘူး။ အားလံုးကလဲ ဧည့္ခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္ကလူေတြကုိ လွဴခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ဘာညာနဲ႔ တီးတိုး တီးတိုးေျပာေနၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေဟာက္ဆာဂ်င္ထဲက ဆရာဝန္ေလာင္းတေယာက္က ေသြးလွဴေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ ေဟာက္ဆာဂ်င္ေတြခမ်ာ ေဆးဝယ္ ဖို႔ အသည္းအသန္လိုရင္လဲ ဝုိင္းၿပီး ေငြစိုက္ထည့္ေပးေနၾကပါတယ္။ ဆရာဝန္ေတြခင္မ်ာလဲ အစုိးရက ေဆးမေပးေတာ့ ဘာမွမတတ္ ႏိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္ သူတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေနၿပီး လူနာေတြကို က်ဳိးစားကုသေပးၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္တေခ်ာင္း ဆက္ လက္ရွင္သန္ႏိုင္ခြင့္ရသြားတဲ့အတြက္ အားလံုးဝမ္းေျမာက္ၾကပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ဆရာဝန္ round မလွည့္ခင္မွာ က်မကို ေနရာေပးတဲ့အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ တျခားကုတင္က အမ်ဳိးသမီး ၂ ဦး ေပါင္းၿပီး ဓာတ္ဆားတထုပ္နဲ႔ ေရသန္႔တဗူးကို ဝယ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ဆားရည္ေဖ်ာ္ၿပီး တေယာက္တဝက္ပိုင္းၿပီး ယူလုိက္ၾကပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ဘာျဖစ္လို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲဆိုၿပီး ေမးေတာ့မွ သူမက ရွင္းျပပါတယ္။ ဓာတ္ဆားရည္တထုပ္က ၅၀၀ က်ပ္၊ ေရ သန္႔တဗူးက က်ပ္ ၁၅၀။ တေယာက္တည္းဆိုရင္ ၆၅၀ က်ပ္ကုန္က်မယ္။ အဲဒီေလာက္ အကုန္မခံႏိုင္ဘူး။ ၂ ေယာက္စပ္လိုက္ေတာ့ တယာက္ကို ၃၂၅ က်ပ္ပဲ ကုန္မယ္။ အကုန္အက်သက္သာေအာင္လို႔ပါတဲ့။ ဆရာဝန္ကေျပထားလို႔ ဓာတ္ဆားတထုပ္ကို တဝက္ မခြဲရဲေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မကဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီဓာတ္ဆားကုန္ရင္ေရာဆိုေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ ထပ္မတုိက္ေတာ့ဘူးေပါ့ အမ ရယ္တဲ့။
ေနာက္ေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း သိလာတာက သူ႔ေယာက်္ားက ေဆး႐ံုကုိ တေန႔ ၁ ေထာင္ လာေပးတယ္တဲ့။ အဲဒီေငြကို ကေလးအာဟာ ရ၊ သူ႔ထမင္းဖုိး၊ ေဆးဖိုး၊ ဓာတ္ဆားရည္ဖိုး၊ ေသာက္ေရဝယ္ရတာေတြ အားလံုးအတြက္ မွ်တသံုးေနရတာတဲ့ေလ။ ဒီလုိပါပဲ။ အဲဒီ Word ထဲမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ႏြမ္းပါးတဲ့ သူေတြပါ။ ေငြေၾကးကို ၿခိဳ႕ျခံေခၽြတာၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ ကိုယ့္အထြာနဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳးစားေန ရပါတယ္။ ေဆး႐ံုဆိုတာ အေဆာက္အဦတခုပဲျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ံုကလူနာေတြကို ဘာမွမပံ့ပိုးႏိုင္ပါဘူး။
သံုးေရေတာင္ မနက္ ၉ နာရီကေန ေန႔လည္ ၁၂ နာရီအထိ တခ်ိန္လာၿပီး ညေန ၅ နာရီကေန ည ၉ နာရီအထိ တခ်ိန္လာတာပါ။ လူ ေတြ သိပ္မ်ားေတာ့ အိမ္သာေတြမွာ သန္႔ရွင္းမႈ အေတာ္နည္းပါတယ္။ ေရလာတဲ့အခ်ိန္ေလး ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ဗူးေတြ၊ ဇလံုေတြထဲကို ေရ ထည့္ထားရပါတယ္။ ေရမလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္သိမ္းထားတဲ့ေရေလးကို ထုတ္သံုးရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ က်မက ၄ ရက္ေနၿပီး ေဆး႐ံုကဆင္းရပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကေလးေတြက က်မ သမီးထက္ အေျခအေနပိုဆုိးသလို၊ ေဆးဝါးပံ့ပိုးမႈလဲ မႏိုင္ၾကေတာ့ ကေလးရဲ႕အေျခအေန တိုးတက္မႈ ေႏွးေနပါတယ္။ က်မျပန္ေတာ့ သူတို႔လဲ ပ်င္းက်န္ခဲ့ပံုရပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၅ ႏွစ္ေအာက္ကေလး ေသဆံုးမႈႏႈန္းဟာ ျမင့္မားေနဆဲပါပဲ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကို ညံ့ဖ်င္းေစ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ယင္လံုအိမ္သာ မသံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနပါေသးတယ္။ အမႈိက္စြန္႔ပစ္တဲ့စနစ္ဟာ ညံ့ဖ်င္းလြန္း လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အမႈိက္အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနပါတယ္။ ယင္ေကာင္ေပါက္ဖြားမႈႏႈန္းထားဟာလဲ အလြန္ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရႏႈတ္ေျမာင္းေတြမစီးဆင္းတဲ့အတြက္ ျခင္ေပါက္ဖြားမႈကလဲ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။
ေသြးလြန္တုပ္ေကြးကာကြယ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လိုက္လုပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေရးရာက မိန္းမေတြဟာ အဝါေရာင္ဆင္တူဝတ္ၿပီး အိမ္ဝကေန ေရလွယ္ရဲ႕လား၊ ပိုးေလာက္လန္းရွိသလားေမးၿပီး ျပန္ထြက္သြားၾကတာပါ။ WHO က ေပးတဲ့ ပိုးေလာက္လန္းမေပါက္ပြား ေအာင္ ေရထဲထည့္တဲ့ ေဆးရွိတယ္လို႔သာ အသံၾကားၿပီး က်မေတာ့ မျမင္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ မီးမလာ၊ ေရရွားတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ တပတ္တခါ ေရလွယ္ဖုိ႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အေတာ္စြန္႔စားရပါတယ္။ ကိုယ့္ေရေတြလွယ္ၿပီးမွ ေရမလာလို႔ကေတာ့ ေရဝယ္ရၿပီသာ မွတ္လုိက္ပါေတာ့။ ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ေတြမွာက အဝီစိတြင္းေရကို ဝယ္ၾကရတာဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ႏွေျမာၾကပါအံုးမယ္။
ဘူးသီးအစရွာမရဆိုသလို က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔လူထုရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနဆီကုိ ေရြ႕လ်ားသြားၿပီး က႑တိုင္းလိုလိုမွာ လုိအပ္ခ်က္ေတြရွိေနေသာ စစ္အစိုးရ၏ လမ္းျပေျမပံုကား ….. ကုရာနတၳိေဆးမရွိၿပီ … ထင့္။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေဆး႐ံုရွိေပမယ့္လည္း ေဆးမရွိပါ။ ေဆး႐ံုေတြမွာ ဆ ရာဝန္ေတြရွိေပမယ့္ ေဆးမရွိတဲ့အတြက္ ေဆးကုသဖို႔အခက္အခဲ ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ပိုက္ဆံ တတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ေဆး ကိုယ္ဝယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေဆးကုသၿပီး ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းႏုိင္ေပ မယ့္ ပုိက္ဆံမတတ္ႏိုင္သူေတြအဖို႔ ေဆးမဝယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ လူပါ ေပ်ာက္သြားၾကရပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြင္းက က်မရဲ႕သမီး အငယ္မေလး ဝမ္းသြားလို႔ကေလးေဆး႐ံုကို သြားရပါတယ္။ က်မရဲ႕သားႀကီးကိုေတာ့ သူ႔ႀကီးေတာ္အိမ္ကို ပို႔ထား။ ကေလးနဲ႔က်မတို႔လင္မယား ေဆး႐ံုကုိေျပးရပါတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာမက ေဆး႐ံု တက္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုလို႔ ကေလးကို ေဆး႐ံုတင္ရပါတယ္။
က်မတို႔တက္ရမယ့္ Word ကိုေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာမက က်မတို႔ကို ေဆးဝယ္ဖို႔ တတ္ႏိုင္လားလို႔ ေမးပါတယ္။ က်မတို႔က ဝယ္ ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ေဆးစာေရးေပးပါတယ္။ ဓာတ္ဆားကစၿပီး ဆပ္ျပာအထိ အကုန္ဝယ္ရပါတယ္။ ကေလးအေဖက သြားဝယ္ေနတုန္း က်မက ေနရာခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါတယ္။
လူနာအေရအတြက္နဲ႔ ကုတင္အေရအတြက္ မညီမွ်လို႔ ကုတင္မရတဲ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ က်မလည္း ကုတင္မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကေလးနဲ႔ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကေလးအေဖ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဆးဘိုးက က်ပ္ ၂ ေသာင္းေလာက္ က်တယ္ေျပာၿပီး ပခံုးတြန္႔ျပပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကအထုပ္အပိုးစြဲ ေနာက္တေယာက္က ကေလးခ်ီၿပီး မတ္တတ္ရပ္ ေနရပါတယ္။
က်မတို႔ ၂ ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘဝတူမိခင္တဦးက အၾကံေပးပါတယ္။ တာဝန္က်သူနာျပဳကို ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ေပးလိုက္ရင္ ေဘးဘက္မွာ ခံုတန္းထိုးေပးတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔က်မလဲ ဆရာမဆီေျပးၿပီး လုပ္စရာရွိတာကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဧည့္ထုိင္ ခံုတန္းရွည္ႏွစ္လံုးကို ေကာ္ရစ္တာမွာ ေဘးကပ္ၿပီး ထုိးေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမကေျပာသြားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ဆင္း ရမယ့္ လူနာေတြရွိတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကုတင္ရမယ္တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုမွ က်မေနရာခ်လို႔ ရသြားေတာ့ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ အခ်ိန္ကလဲ ည ၂ နာရီထိုးေနၿပီ။ သူ႔အေဖကလဲ ျပန္ရမယ္၊ ဧည့္ကလဲႏွင္ေနၿပီ၊ ေနရာသာ မရရင္က်မေတာ့ ဒုကၡပဲေပါ့။
ေနရာရလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးကို ခဏခ်ၿပီး ဓာတ္ဆားရည္ေဖ်ာ္၊ ေဆးတိုက္ဖို႔ ေဆးေဖ်ာ္လုပ္ေနတုန္း သမီးက စူးစူးဝါးဝါး ငိုပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္ပူၿပီး ကေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခေလးရဲ႕ေက်ာကုန္းမွာ ၾကမ္းပိုးေတြပါ။ က်မလဲ ခေလးကို ေဆးအျမန္တိုက္ၿပီးေတာ့ ခ်ီထားလုိက္ရပါတယ္။ ခံုေပၚကိုလဲ သတင္းစာစကၠဴ ေတြခင္းၿပီးမွ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကမ္းပိုးကေတာ့ မေနပါဘူး။ သ တင္းစာစကၠဴေပၚ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး က်မကိုတြယ္တာပါပဲ။ က်မလဲ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနရတာ မသက္သာလွပါဘူး။
က်မရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ ကေလးမိခင္တဦးက သူ႔သားေလးရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာက်မသမီး လာခ်ထားဖို႔ေခၚပါတယ္။ က်မ လဲ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ကလဲ အရမ္းေညာင္းေနၿပီဆိုေတာ့ သမီးကို ခ်ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်မ စကားေတြ ေျပာ ျဖစ္ပါတယ္။
သူက ကေလး ၄ ေယာက္ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္တယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ကေလးအႀကီး ၃ ေယာက္က အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ႏြမ္း ပါးပံုရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ က်မက ကေလးဘာေရာဂါျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဝမ္းေရာဂါျဖစ္တာတဲ့။ စရိတ္စကေတြ ႀကီးၿပီးဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြမမွ် တတဲ့ ေခတ္မွာ လင္မယား ၂ ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ရတယ္ေလ။ သူ႔ေယာက္်ားက ေန႔စားေဆးသုတ္သမား၊ သူက ရပ္ကြက္ထဲမွာ အဝတ္လိုက္ေလ်ာ္ရတယ္တဲ့။ ၂ ေယာက္လံုးမအားေတာ့ ကေလးအႀကီးေတြက ကေလးအငယ္ကိုထိန္းရတာေပါ့။ သူတို႔ေနရတာက ေရႊျပည္သာက ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ကေလး။ ဒီေတာ့ တရပ္ကြက္လံုးမွာ ယင္လံုအိမ္သာ ေဆာက္ႏိုင္တဲ့လူက နည္းတယ္။ အမ်ားအား ျဖင့္ေတာ့ ျဖစ္သလို အိမ္သာေတြပဲ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ ယင္ေကာင္ေတြက တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ေပါ့။ ကေလးက ကေလးကို ထိန္းတာဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီး ဘယ္နားလည္မလဲ။ ကေလးၿငိမ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဒါမွလဲ သူတို႔ ေဆာ့လို႔ ကစားလို႔ ရတာကိုး။ အဲဒီလုိနဲ႔ကေလးက ဝမ္းသြား ေရာ။ သူတို႔ကေဆးခန္းျပရင္ စရိတ္ႀကီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ဆုိင္ကေဆးဝယ္ဝယ္တိုက္ေနတာေပါ့။ နားလည္တဲ့လူေတြက ဓာတ္ဆား တိုက္ဆုိေတာ့ တိုက္လိုက္တာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ဆားထုပ္တထုပ္ကို ၅၀၀ က်ပ္ဆိုေတာ့ တထုပ္ဝယ္ၿပီး ၃ ရက္တိုက္သတဲ့ေလး။ ေနာက္ဆံုးကေလးက အန္လိုက္၊ ဝမ္းသြားလိုက္၊ ဗိုက္နာ လို႔ငိုလိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ နဲနဲပါးပါး နားလည္တဲ့လူေတြက ေဆး႐ံုသြားခိုင္းလို႔ ေရာက္လာတာတဲ့။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္မကေျပာတယ္တဲ့ ရွင္တို႔ကေလး ကံေကာင္းလို႔တဲ့၊ အဲဒီေတာ့မွပဲ သူအရမ္းေၾကာက္ သြားတာတဲ့။
က်မလဲ သူေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ေမာသြားမိတယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္းမာေရးအသိပညာေပးမႈ နည္းပါး တယ္။ က်န္းမာေရးဌာန ေတြက လူထုထဲအထိဆင္းၿပီး ပညာမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ အစိုးရက ခြင့္မျပဳဘူးဆိုရင္ ပိုမွန္မွာေပါ့။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဂ်ာနယ္ ၃ မ်ဳိး ၄ မ်ဳိးေလာက္ ထြက္ေပမယ့္ စာေစာင္တေစာင္ရဲ႕တန္ဖိုးက က်ပ္ ၄၀၀၊ က်ပ္ ၅၀၀ ဆိုေတာ့ လက္လုပ္ လက္စားေတြ ဝယ္မဖတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေျခခံက်တဲ့ လူတန္းစား အေတာ္မ်ားမ်ားက က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိနည္းပါးၾက တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးစပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားႀကီး နားမလည္ၾကဘူး။ စီးပြားျဖစ္ၿပီး ေရာ ေရာင္းတဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေတာ့ အဲဒါက အႏၱရာယ္ကို လက္ယပ္ေခၚေနတာပါပဲ။
က်မတို႔စကားေျပာေနတုန္း လူနာလွည္းေလးတခု ဝင္လာတယ္။ Night Duty က်တဲ့ ဆရာဝန္ေတြေရာ ေဟာက္ဆာဂ်င္ေတြေရာ ျပာ ယာခတ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မတို႔လဲ စကားျပတ္ၿပီး အာ႐ံုေတြက ခုနလူအုပ္ဆီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ၾကည့္ရတဲ့ပံုကေတာ့ အေရး ေပၚ ျဖစ္ပံုရတယ္။
ဒါနဲ႔ က်မလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သမီးကိုခဏၾကည့္ထားဖုိ႔ အုပ္ထားၿပီး မိန္းမတို႔သဘာဝ သြားစပ္စုလိုက္ပါတယ္။ လူနာက ၆ လသားအ ရြယ္ကေလးငယ္ေလးပါ။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တာတဲ့။ ႏွာေခါင္းထဲက ေသြးစအခ်ဳိ႕ ထြက္ေနပါတယ္။ ကေလးငယ္က လႈပ္ရွားမႈလဲ မရွိပါဘူး။ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ စုိးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေသြးသြင္းဖို႔ အေရးတႀကီး လုိတယ္တဲ့။ ေသြးလွဴဘဏ္မွာ ေသြးတပုလင္းကို ၆၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ဝယ္ရမယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူနာကေလးငယ္ရဲ႕ မိခင္လန္႔ျဖန္႔သြားပါတယ္။ ၿပီး ေတာ့မွ တုိးညႇင္း အားနည္းတဲ့အသံနဲ႔ ေငြ ၆၀၀၀ က်ပ္ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဆရာဝန္ခင္မ်ာ အၾကံအိုက္သြားပံုရပါတယ္။ သူ႔ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြကို ဖြလုိက္ၿပီး ခဏဆိုၿပီး လက္ျပၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိခင္ခမ်ာ ႀကိတ္ႀကိတ္႐ႈိက္ ေနတဲ့ အသံက တခ်က္တခ်က္ ပ်ံ႕လြင့္သြားပါတယ္။ အနားက သူနာျပဳဆရာမကေလးက ကေလးအေမကိုႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနနဲ႔ ခဏေနအံုး ဆရာဝန္ႀကိဳးစားေနပါတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့လူေတြကို ဒီလိုပဲ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးသမားေတြက အသည္းအသန္မ်ားတယ္။ ဒီႏွစ္က ေသြးလြန္ တုပ္ေကြးျဖစ္ႏႈန္းမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးသြင္းရတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္တဲ့လူနာမ်ားတယ္ လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။
တာဝန္က်ဆရာဝန္နဲ႔ ေဟာက္ဆာဂ်င္ေလးေတြ ေခါင္းျခင္းဆုိင္ေနၾကပါတယ္။ သူနာျပဳေတြလဲ မေနရပါဘူး။ ေသြးလွဴရွင္ရလိုရျငား Word ထဲကို ဝင္လာၿပီး ေသြးလွဴရွင္လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Word ထဲမွာက ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ဆုိေတာ့ လူနာေစာင့္မိခင္ ေတြပဲ က်န္ရစ္တာမ်ားပါတယ္။ အဲဒီမိခင္ေတြကလဲ သူတို႔ရင္ေသြးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္ေနၾကတဲ့ လူေတြပါ။ ေသြးလွဴဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ၾကပါဘူး။ အားလံုးကလဲ ဧည့္ခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္ကလူေတြကုိ လွဴခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ဘာညာနဲ႔ တီးတိုး တီးတိုးေျပာေနၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေဟာက္ဆာဂ်င္ထဲက ဆရာဝန္ေလာင္းတေယာက္က ေသြးလွဴေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ ေဟာက္ဆာဂ်င္ေတြခမ်ာ ေဆးဝယ္ ဖို႔ အသည္းအသန္လိုရင္လဲ ဝုိင္းၿပီး ေငြစိုက္ထည့္ေပးေနၾကပါတယ္။ ဆရာဝန္ေတြခင္မ်ာလဲ အစုိးရက ေဆးမေပးေတာ့ ဘာမွမတတ္ ႏိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္ သူတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေနၿပီး လူနာေတြကို က်ဳိးစားကုသေပးၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္တေခ်ာင္း ဆက္ လက္ရွင္သန္ႏိုင္ခြင့္ရသြားတဲ့အတြက္ အားလံုးဝမ္းေျမာက္ၾကပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ဆရာဝန္ round မလွည့္ခင္မွာ က်မကို ေနရာေပးတဲ့အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ တျခားကုတင္က အမ်ဳိးသမီး ၂ ဦး ေပါင္းၿပီး ဓာတ္ဆားတထုပ္နဲ႔ ေရသန္႔တဗူးကို ဝယ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ဆားရည္ေဖ်ာ္ၿပီး တေယာက္တဝက္ပိုင္းၿပီး ယူလုိက္ၾကပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ဘာျဖစ္လို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲဆိုၿပီး ေမးေတာ့မွ သူမက ရွင္းျပပါတယ္။ ဓာတ္ဆားရည္တထုပ္က ၅၀၀ က်ပ္၊ ေရ သန္႔တဗူးက က်ပ္ ၁၅၀။ တေယာက္တည္းဆိုရင္ ၆၅၀ က်ပ္ကုန္က်မယ္။ အဲဒီေလာက္ အကုန္မခံႏိုင္ဘူး။ ၂ ေယာက္စပ္လိုက္ေတာ့ တယာက္ကို ၃၂၅ က်ပ္ပဲ ကုန္မယ္။ အကုန္အက်သက္သာေအာင္လို႔ပါတဲ့။ ဆရာဝန္ကေျပထားလို႔ ဓာတ္ဆားတထုပ္ကို တဝက္ မခြဲရဲေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မကဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီဓာတ္ဆားကုန္ရင္ေရာဆိုေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ ထပ္မတုိက္ေတာ့ဘူးေပါ့ အမ ရယ္တဲ့။
ေနာက္ေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း သိလာတာက သူ႔ေယာက်္ားက ေဆး႐ံုကုိ တေန႔ ၁ ေထာင္ လာေပးတယ္တဲ့။ အဲဒီေငြကို ကေလးအာဟာ ရ၊ သူ႔ထမင္းဖုိး၊ ေဆးဖိုး၊ ဓာတ္ဆားရည္ဖိုး၊ ေသာက္ေရဝယ္ရတာေတြ အားလံုးအတြက္ မွ်တသံုးေနရတာတဲ့ေလ။ ဒီလုိပါပဲ။ အဲဒီ Word ထဲမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ႏြမ္းပါးတဲ့ သူေတြပါ။ ေငြေၾကးကို ၿခိဳ႕ျခံေခၽြတာၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ ကိုယ့္အထြာနဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳးစားေန ရပါတယ္။ ေဆး႐ံုဆိုတာ အေဆာက္အဦတခုပဲျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ံုကလူနာေတြကို ဘာမွမပံ့ပိုးႏိုင္ပါဘူး။
သံုးေရေတာင္ မနက္ ၉ နာရီကေန ေန႔လည္ ၁၂ နာရီအထိ တခ်ိန္လာၿပီး ညေန ၅ နာရီကေန ည ၉ နာရီအထိ တခ်ိန္လာတာပါ။ လူ ေတြ သိပ္မ်ားေတာ့ အိမ္သာေတြမွာ သန္႔ရွင္းမႈ အေတာ္နည္းပါတယ္။ ေရလာတဲ့အခ်ိန္ေလး ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ဗူးေတြ၊ ဇလံုေတြထဲကို ေရ ထည့္ထားရပါတယ္။ ေရမလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္သိမ္းထားတဲ့ေရေလးကို ထုတ္သံုးရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ က်မက ၄ ရက္ေနၿပီး ေဆး႐ံုကဆင္းရပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကေလးေတြက က်မ သမီးထက္ အေျခအေနပိုဆုိးသလို၊ ေဆးဝါးပံ့ပိုးမႈလဲ မႏိုင္ၾကေတာ့ ကေလးရဲ႕အေျခအေန တိုးတက္မႈ ေႏွးေနပါတယ္။ က်မျပန္ေတာ့ သူတို႔လဲ ပ်င္းက်န္ခဲ့ပံုရပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၅ ႏွစ္ေအာက္ကေလး ေသဆံုးမႈႏႈန္းဟာ ျမင့္မားေနဆဲပါပဲ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကို ညံ့ဖ်င္းေစ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ယင္လံုအိမ္သာ မသံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနပါေသးတယ္။ အမႈိက္စြန္႔ပစ္တဲ့စနစ္ဟာ ညံ့ဖ်င္းလြန္း လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အမႈိက္အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနပါတယ္။ ယင္ေကာင္ေပါက္ဖြားမႈႏႈန္းထားဟာလဲ အလြန္ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရႏႈတ္ေျမာင္းေတြမစီးဆင္းတဲ့အတြက္ ျခင္ေပါက္ဖြားမႈကလဲ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။
ေသြးလြန္တုပ္ေကြးကာကြယ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လိုက္လုပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေရးရာက မိန္းမေတြဟာ အဝါေရာင္ဆင္တူဝတ္ၿပီး အိမ္ဝကေန ေရလွယ္ရဲ႕လား၊ ပိုးေလာက္လန္းရွိသလားေမးၿပီး ျပန္ထြက္သြားၾကတာပါ။ WHO က ေပးတဲ့ ပိုးေလာက္လန္းမေပါက္ပြား ေအာင္ ေရထဲထည့္တဲ့ ေဆးရွိတယ္လို႔သာ အသံၾကားၿပီး က်မေတာ့ မျမင္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ မီးမလာ၊ ေရရွားတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ တပတ္တခါ ေရလွယ္ဖုိ႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အေတာ္စြန္႔စားရပါတယ္။ ကိုယ့္ေရေတြလွယ္ၿပီးမွ ေရမလာလို႔ကေတာ့ ေရဝယ္ရၿပီသာ မွတ္လုိက္ပါေတာ့။ ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ေတြမွာက အဝီစိတြင္းေရကို ဝယ္ၾကရတာဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ႏွေျမာၾကပါအံုးမယ္။
ဘူးသီးအစရွာမရဆိုသလို က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔လူထုရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနဆီကုိ ေရြ႕လ်ားသြားၿပီး က႑တိုင္းလိုလိုမွာ လုိအပ္ခ်က္ေတြရွိေနေသာ စစ္အစိုးရ၏ လမ္းျပေျမပံုကား ….. ကုရာနတၳိေဆးမရွိၿပီ … ထင့္။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
No comments:
Post a Comment