သူတို ့တေတြ ႏွင္းေတာကို ျဖတ္စဥ္ အဆုတ္ အေအးပတ္တဲ့ ဒဏ္ကို ေသမတတ္ခံစားျပီး အခု ႏွင္းေတာထဲက ထြက္လာတဲ့အခါ အခု ေလာေလာဆည္ ျဖတ္သန္းေနရတာ..ကႏၱာရ လြင္ျပင္ၾကီးပါ။ အရိပ္ခိုစရာရယ္လို ့သစ္္တပင္ ၀ါးတပင္ အရိပ္ခိုစရာမရွိဘဲ ေလျပင္းက ကြင္းျပင္ျဖတ္ျပီး အ၇ွိန္နဲ့ တဝူးဝူး တိုက္ တဲ့အခါ ကိုင္ထားရတဲ့ အလံတုိင္ ကိုလြတ္မသြားေအာင္ မနည္း အားတင္းထားရပါတယ္။ ေရွ့ကို လွမ္းၾကည့္ရင္ မိုင္ ၁၀၀ အတြင္း သစ္ပင္ဆိုတာ ၂ေပထက္ ျမင့္တာ မရွိပါဘူး။ ကုန္းေျပာင္ၾကီးပါ ။ ေလတိုက္တဲ့အတြက္.. အေရျပားေတြ နဳတ္ခမ္းေတြ တြန့္လိပ္ ေျခာက္ေသြ ့။ ေသြးစထြက္။ အလံကိုင္တဲ့ လက္ေတြ ေပါက္ျပဲ ကုန္ပါတယ္။.
ဒါေပမဲ ့ သူတို ့ ဆက္သြားေနျမဲပါ တေရြ ့ေရြ ့။ အခု မိုင္ ၁၂၀၀ ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ေလးစားပါတယ္ ကိုေအသင္ နဲ့ ကိုေဇာ္မင္းေထြး ခင္ဗ်ား။ ဗမာ ့သတၱိ ကမၻာကသိရပါေစ့မယ္။
No comments:
Post a Comment