လူမသာေတြကို လမ္းထဲ အဝင္မခံတာမ်ဳိး မလုပ္ၾကပါနဲ႔

ခိုင္စု | တနလၤာေန႔၊ ဧၿပီလ ၂၆ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၀ နာရီ ၁၈ မိနစ္ (ေက်ာ္သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္)

နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကို ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ကတည္းက တည္ေထာင္ခဲ့သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ဦးေက်ာ္သူကို ျပည္တြင္း ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားက အြန္လိုင္းမွတဆင့္ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုေပး ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေပါင္း ၁၄ ၿမိဳ႕မွ ျမန္မာမိသားစုမ်ားက ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တက္ၾကြစြာ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ား အား ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏ ဆႏၵမဲမ်ားျဖင့္ ဧျပီ ၂၄ ရက္ေန႔က ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမႇင့္သည့္ဆုျဖစ္သည္။

ဆုရတဲ့အေပၚ ခံစားခ်က္ ေျပာျပေပးပါ။

“ျပည္တြင္းက လူမႈေရးသမားေတြကို ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက အခုလို အသိအမွတ္ျပဳ အား ေပးလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဆုရတဲ့အေၾကာင္း မူဆယ္နာေရးကူညီမႈ အသင္းက ဖုန္းဆက္ၿပီး ဝမ္းသာ ေၾကာင္းေျပာလို႔ သိရေပမယ့္ သိပ္မယံုခဲ့ေသးဘူး။ အိမ္ျပန္လို႔ အီးေမးလ္ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ တကယ္ရတာကို သိရတာ။ ညေနေလာက္က်မွ ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားတယ္”

ဘာေၾကာင့္ခ်ီးျမႇင့္ခံရတယ္လို႔ ယူဆလဲရွင့္။

“က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ္တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္တာပဲ။ ကိုယ့္သီလ ကိုယ္လံုေအာင္ ေနၿပီးေတာ့မွ လုပ္တဲ့အတြက္ ခ်ီးျမႇင့္ခံရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆုရတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္စိတ္ကိုလည္း အားျဖစ္ေစပါတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ အားေဆးတခြက္ ေသာက္လိုက္ရသလိုပါပဲ။ လူမႈေရးအလုပ္ကို ပိုၿပီး ေဇာက္ခ်ၿပီး လုပ္ဖို႔ ျဖစ္ေစပါတယ္”

ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္အကယ္ဒမီဆုအေပၚ ဘယ္လုိမ်ား ခဲြျခားၿပီး ျမင္မိလဲ။

“အကယ္ဒမီဆုနဲ႔ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုက မိုးနဲ႔ ေျမလို ကြာပါတယ္။ အကယ္ဒမီဆုက ကိုယ့္အတၱအတြက္ လုပ္လို႔ ရတဲ့ ဆု၊ အခု ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုက ပရဟိတလုပ္ငန္းအတြက္ ရတဲ့ ဆုပါ”

ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆု မဲေပးေရြးခ်ယ္တဲ့ စနစ္ကိုေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ။

“အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ စနစ္ပါ။ ကမၻာမွာလည္း ဒီလိုစနစ္ကို က်င့္သံုးတာပါ။ ျမန္မာျပည္တခုထဲမွာ မရွိတာပါ။ ဥပမာ - က်ေနာ္တို႔ အကယ္ဒမီေပးပြဲေပါ့၊ ေအာ္စကာဆုေပးတဲ့ စနစ္အတိုင္း က်င့္သံုးသင့္တယ္။ အကယ္ဒမီ ေပးတဲ့အခါမွာ ေပးခ်င္တဲ့လူကို ေကာက္ေပးတာေပါ့။ အခုက ၂၄ ဦးထဲက ပရိသတ္ကို မဲေပးခိုင္းၿပီး ဆန္ကာတင္ ၅ ဦး ေရြးခိုင္းတယ္။ အဲဒီထဲက တဦးကို မဲေပးေရြးတာေပါ့ေလ”

ဒီဆုရတဲ့အတြက္ ဘယ္သူေတြကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာခ်င္လဲ။

“က်ေနာ္ ဒီလူမႈေရးလုပ္ငန္း လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ က်ေနာ့္ဇနီး ေရႊဇီးကြက္က လုပ္ခ်င္လို႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ဘဝက ဒီဘက္ကို ေျပာင္းလာတာ။ က်ေနာ္ ဘာသာေရးနဲ႔ လူမႈေရးေတြ လုပ္ျဖစ္လာေအာင္ က်ေနာ့္သား ျပည္သိမ္းေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ့္သမီး ျမင့္မိုရ္ေက်ာ္သူတို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားလာၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို မဲေပးေရြးခ်ယ္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ဆုေပးႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

ဦးေက်ာ္သူ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြကိုလည္း တဆက္ထဲ ေမးလိုပါတယ္။ ေျပာျပေပးပါအံုး။

“၇ ရက္သားသမီး ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး အခမဲ့ ကူူညီလိုက္ပါေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရင္လည္း ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ၇ ရက္ သားသမီးေတြ ေဆးဝါးကုသႏိုင္တဲ့ သုခ ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္း ဖြင့္ထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေတြအတြက္ ေႏြရာသီ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေတြလည္း ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူငယ္ေတြ ဘဝတက္လမ္းအတြက္ စာေပေတြ ေလ့လာႏိုင္ဖို႔ သုခအလင္း စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္ထားပါတယ္”


ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားအျဖစ္ကေန လူမႈေရးလုပ္ငန္းဘက္ လွည့္လာတာလဲ။

“က်ေနာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား လုပ္ေနစဥ္မွာ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အတြက္ စိတ္ညစ္လာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘဘ ဦးသုခဆီ သြားၿပီး စိတ္ညစ္တဲ့အေၾကာင္း သြားေျပာတယ္။ အဲဒိိအခါမွာ ဘဘက 'ေမာင္ေက်ာ္သူ .. မင္းကို ဘဘ ေမးခ်င္တယ္။ ျပင္သစ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္နာမည္ သိလားဆိုေတာ့ က်ေနာ္က မသိပါဘူး။ အီတလီ ဝန္ၾကီခ်ဳပ္နာမည္ သိလားဆိုေတာ့ မသိပါဘူ။ ဒါဆို ခ်ာလီခ်က္ပလင္ကို သိလားဆိုေတာ့ သိတယ္ဆိုေတာ့ .. ဒါ အေျဖပဲ' တဲ့။ 'ႏိုင္ငံေက်ာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တေယာက္က အမ်ားအတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ့လုပ္ငန္း လုပ္ရင္ ပိုၿပီး လူသိတယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္' လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက အႏုပညာရွင္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္နာမည္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး လူမႈေရးလုပ္ငန္းကို ေဇာက္ခ်လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္”

“က်ေနာ့္မိဘေတြက ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္း လုပ္ပါတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာေတြနဲ႔လည္း သိေနေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ 'ခ်စ္ၾကိဳးေလး တမွ်င္' ကားနဲ႔ ေအာင္ျမင္လာတာ။ က်ေနာ္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္လာတာ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ က်ေနာ့္သားသမီးေတြ ၄-၅ တန္းေလာက္မွာ အင္းစိန္က ေအာင္ဆန္းေတာရ ဆရာေတာ္ဆီမွာ တရားစခန္း သြားနာၿပီး၊ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္လုပ္တဲ့ လူေတြက ငရဲက်လားလို႔ ေမးတာကို ၾကားၿပီး တုန္လႈပ္သြားၿပီး ဘာသာေရး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္၊ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္္၊ ေနာက္ၿပီး ဘဘ ဦးသုခရဲ႕ ညႊန္ျပမႈေတြေၾကာင့္ လူမႈေရးထဲကို ဝင္လာတာ”

ဒီလို ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတုန္း ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ၾကံဳရလဲရွင့္။

“အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူမႈေရးအလုပ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မလုပ္ရဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က က်ေနာ္တို႔ကို အၿငိအစြန္းေတြ လုပ္ေနတာလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတာေတြ၊ တရားစြဲမယ့္အဆင့္ ေထာင္ခ်ခံရမယ့္ အဆင့္ေတြေတာင္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔က ၾကံ႕ၾကံ႕ခံၿပီး မွန္တဲ့အတုိင္း လုပ္တဲ့အတြက္ အခုအခ်ိန္ထိ ရွိေနတာပါ။ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ ကတည္းက လူမႈေရးကို လုပ္လာတဲ့အခါ အလႉေငြထဲက ပိုက္ဆံတျပားမွ မယူပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က နာေရးအသင္းရွိတဲ့ ေနရာကို ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ ကိုယ္သြားတယ္။ ေရာက္ရင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ကိုယ္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ထမင္းဝယ္စားတာပါ။ လခစား ဝန္ထမ္းေတြေလာက္ပဲ လစာေပးပါတယ္”

၁ဝ ႏွစ္တာကာလ ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈ အေျခအေနကို ဘယ္လိုျမင္မိလဲ။

“က်ေနာ္တို႔ စစလုပ္တုန္းက လူ ၂ဝ ၊ အစိတ္ေလာက္နဲ႔ စခဲ့တာ။ အခုဆိုရင္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အပါအဝင္ အေယာက္ ၂ဝဝ ေက်ာ္ ရွိသြားၿပီ။ နိဗၺာန္္ယာဥ္ဆိုရင္လည္း အရင္က တစီးႏွစ္စီးကေန အခု ၁၇ စီး၊ ၁၈ စီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အသင္းကလည္း အခုဆိုရင္ စနစ္တက်နဲ႔ လုပ္ေနပါၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာန၊ ေဆးဌာန စသျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္”

ရန္ပံုေငြကိုေရာ ဘယ္လို ရွာလဲရွင့္။

“က်ေနာ္တို႔က ရန္ပံုေငြ မရွာပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က အလႉရွင္ေတြက လာလႉတဲ့ ေငြနဲ႔ပဲ သံုးတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ NGO က ႏိုင္ငံျခားမွာ လုပ္တဲ့ NGO လို Proposal တင္ၿပီး လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္မွာ Proposal မတင္ပါဘဲ လာလႉတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေငြနဲ႔ပဲ စနစ္တက် လုပ္တာပါ”

ဒါဆို စစတုန္းက ဘယ္လိုမတည္ခဲ့ၾကလဲ။

“စလုပ္တုန္းက ပါတဲ့လူေတြကပဲ ေငြေၾကးစိုက္ထုတ္ မတည္ၿပီး၊ နိဗၺာန္ယာဥ္ ဝယ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုင္း ျပည္တြင္းျပည္ပက အလႉရွင္ေတြက လႉတဲ့ေငြနဲ႔ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းနဲ႔ ျပည္ပက အလႉေတြက မွ်မွ်တတပဲ ရွိပါတယ္။ ျပည္ပကေတာ့ တႏွစ္တခါ စုေပါင္းလႉတာတို႔၊ ဓာတ္မွန္ခန္း ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ စုေပါင္းၿပီး လာလႉတာတို႔ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သေဘၤာသားေတြ ျပန္တက္လာတဲ့အခါ လာလႉၾကတာတို႔ ရွိပါတယ္”

လစဥ္၊ ႏွစ္စဥ္ ကုန္က်စရိတ္ေတြကိုေရာ သိလို႔ရမလား။ အလႉေငြ လံုေလာက္မႈ ရွိမရွိ အေျခအေနေလးပါ သိခ်င္ပါတယ္။

“နာေရးကူညီမႈအသင္းနဲ႔ ေဆးခန္းအတြက္ပဲ တလကို သိန္း ၃ဝဝ ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ တႏွစ္ကို သိန္း ၃၆ဝဝ ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ လံုေလာက္မႈ ရွိပါတယ္။ မွ်တေအာင္ ကုန္သင့္ကုန္ထိုက္တာကိုပဲ အကုန္ခံတယ္။ မလိုအပ္တဲ့ ေနရာမွာ အကုန္မခံပါဘူး။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ အခ်ဳိးညီပါတယ္”

လတ္တေလာမွာ ဘာလိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနလဲ။

“အေဆာက္အဦးေတြ ျပန္ေဆာက္ေနတာ ရွိတယ္။ ဓာတ္မွန္ခန္းက ဇြြန္လဆိုရင္ ဖြင့္ႏိုင္ၿပီ။ နာေရး႐ံုးခန္း မရွိေသးဘူး။ ေဆးခန္းထဲမွာ အခန္းတခန္းယူၿပီး ဖြင့္ေနရတယ္။ လူနာ နားေနေဆာင္ ျပန္ေဆာက္ရမယ္။ ကားဂိုေဒါင္႐ံု ေဆာက္ဖို႔ရွိမယ္။ မီးစက္ဝယ္ရမယ္။ အဝီစိေရတြင္း တူးရမယ္။ အဲဒါေတြအတြက္ လိုအပ္ေနပါေသးတယ္”

ပိတ္ပင္ခံထားရတဲ့ အႏုပညာလုပ္ငန္း ျပန္လုပ္ခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ေရာ … ။

“က်ေနာ့္ကို ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ပိတ္ထားတာ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ခြင့္ စာေရးခြင့္ ဘာမွ လုပ္ခြင့္ မရပါဘူး။ ျပန္လုပ္ခြင့္ ရရင္ေတာင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအလုပ္ကိုလည္း မႏွစ္မ်ဳိ႕ေတာ့ဘူး။ အမ်ားနဲ႔လုပ္ရတဲ့ ကိစၥ၊ ကုသိုလ္မရတာ မ်ားတယ္။ ကုသိုလ္ရတဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္။ အေျခအေန ေပးလာခဲ့ရင္ သမိုင္းအျဖစ္မွန္ေတြကို ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ ႐ိုက္ကူးျဖစ္မယ္။ ပရဟိတ အလုပ္ကိုပဲ ေဇာက္ခ်လုပ္ေတာ့မယ္”

ဦးေက်ာ္သူရဲ႕ Facebook က သံုးရတာ အခက္အခဲ ရွိေနတယ္လို႔ ၾကားမိတယ္။

“ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ လုပ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ အဂၤလန္က တေယာက္၊ စကၤာပူက တေယာက္ရယ္ လုပ္ေပးတာ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီမွာ က်ေနာ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေရးၿပီး တင္တယ္။ fan ပရိသတ္ တေသာင္းေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူက သြားၿပီး Facebook ကုမၸဏီကို ေျပာလိုက္တယ္မသိဘူး။ ပိတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေရးခ်င္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးမရေတာ့ဘူး။ comment ေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ comment ေပးလို႔ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ အသစ္ေတြေတာ့ တင္လို႔ မရေသးဘူး။ အခမဲ့ နာေရးကိစၥ ကူညီေနတဲ့၊ အခမဲ့ ေဆးကုသေပးေနတဲ့ လူေတြကို ဒီလုိလုပ္တာ မေကာင္းပါဘူး။ မလုပ္သင့္ပါဘူး”

Facebook စာမ်က္ႏွာက ကိုေက်ာ္သူရဲ႕ ပရဟိတ လုပ္ငန္းကို တစံုတရာ အက်ဳိးျဖစ္ေစလား။

“အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေစပါတယ္။ Facebook ကပဲ အလႉေငြေတြ တက္လာတာပါ။ ကမၻာအႏွံ႔မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြက Facebook စာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး နာေရးကူညီမႈ အသင္းရဲ႕ လူမႈေရးလုပ္ငန္း လုပ္ေနတာကို သိၾကၿပီး လႉၾကတာ။ ထို႔နည္တူစြာ ျပည္သူဂုဏ္ရည္ဆုကလည္း Facebook ေၾကာင့္ လူသိမ်ားလာတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို စာမ်က္ႏွာလုပ္ေပးတဲ့ အဂၤလန္နဲ႔ စကၤာပူက မိတ္ေဆြေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

နာေရးကူညီမႈအသင္းက ရန္ကုန္အျပင္ တျခားၿမိဳ႕ေတြမွာ ရွိေသးလား။

“တျခားၿမိဳ႕က အသင္းေတြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္မႈေတာ့ မရွိဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕ေတြမွ က်ေနာ္တို႔ကို အားက်ၿပီး ဖြဲ႔တာေတြ ရွိပါတယ္။ အသင္းဖြင့္ပြဲေတြမွာ က်ေနာ့္ကို ဖိတ္လို႔ ၂ဝဝ၇ မတိုင္ခင္က ၿမိဳ႕ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္မွာ ဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ၂ဝဝ၇ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခရီးသြားခြင့္ အခက္အခဲရွိလို႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ညဘက္ေတြဆိုရင္ အယူသီးတာေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းၿပီး အေလာင္းေတြ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္”


ပရိသတ္ကို ေျပာခ်င္တာရွိရင္ ေျပာျပေပးပါ။

''က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ကို တသက္လံုး လုပ္သြားမွာပါ။ ဒီအလုပ္က ၃၁ ဘံုမွာ ဘယ္ဘံုမွာမွ လုပ္လို႔ မရဘဲ လူ႔ဘံုမွာမွ လုပ္လို႔ရတဲ့ အလုပ္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကို ေဇာက္ခ်လုပ္သြားမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ နာေရး အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အယူသီးမႈေတြကို အမ်ားၾကီး ၾကံဳရတယ္။ အဲဒါေတြကို ခြ်တ္ေပးၾကပါ။ လမ္းထဲကို နိဗၺာန္ယာဥ္ဝင္ရင္ ဒီဘက္ထိပ္က မဝင္ရဘူး၊ ဟိုဘက္ထိပ္က မဝင္ရဘူး။ မဂၤလာမရွိဘူးလို႔ ယူဆၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က လမ္းခင္းထားတာ အသစ္မို႔လို႔ မဝင္ခိုင္းတာတို႔ ရွိတယ္။ ဒါေတြက မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာေတြပါ။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီလမ္းက လူေတြေရာ မေသၾကေတာ့ဘူးလား။ ေသတဲ့လူေတြ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း သြားႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးၾကပါ။ တိရစၧာန္ မသာေတြက်ေတာ့ ခုတ္ထစ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၾကတယ္။ လူမသာေတြက်ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ၊ လမ္းထဲ အဝင္မခံဘူးဆိုတာမ်ဳိး မလုပ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္''
http://www.mizzimaburmese.com/interview/5275-2010-04-26-14-08-15.html

နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) ဥကၠဌ “ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ဦးေက်ာ္သူ” ႏွင့္ ဘားမားပါပါရာဇီ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းျခင္း
ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ခ်ီးျမွင့္ဂုဏ္ျပဳပြဲတြင္ ဆုရ႐ွိသြားေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)ဥကၠဌ
" ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ဦးေက်ာ္သူ" ႏွင့္ ဘားမားပါပါရာဇီ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းျခင္း
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ခ်ီးျမွင့္ဂုဏ္ျပဳပြဲ အခမ္းအနားကို ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား စုစည္း၍ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ျပဳသည့္ အခမ္းအနား တစ္ရပ္ကို ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ၿမိဳ႕၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ၂၄.၄.၂၀၁၀ (စေနေန႔) ညေန (၅း၀၀)နာရီမွ (၇း၀၀)နာရီအတြင္း က်င္းပခဲ့ရာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ရဲ႕ Citizen of Burma ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ ဥကၠဌ ဦးေက်ာ္သူမွ ရရွိသြားခဲ့ပါသည္။

ဆုရရွိမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ ဥကၠဌ ဦးေက်ာ္သူအား သြားေရာက္ၿပီး ေမးျမန္းခဲ့ရာ ဦးေက်ာ္သူမွ ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္လည္ ေျဖၾကားသြားခဲ့ပါသည္။

Burma : မဂၤလာပါ ဦးေက်ာ္သူ ။ အခု Citizen of Burma အဖြဲ႔အစည္းက ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကို ရရွိသြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းၾကားသိရပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းက မွန္ပါသလား ခင္ဗ်ာ။

ေက်ာ္ : သတင္းမွန္ မမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေသးဘူး။ ခုနကေတာ့ မူဆယ္ နာေရးကူညီမႈအသင္း ကေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အင္တာနက္မွာ ပါေနၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ ကိုေက်ာ္သူ ၀မ္းသာပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အီးေမးလ္ထဲမွာ ဘယ္သူဆီကမွ ဘာမွ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ Citizen of Burma ဆိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီမွာ “ ေက်ာ္သူဆုရတယ္ ” ဆိုၿပီးေတာ့ စာတစ္ေၾကာင္းပဲ ေတြ႔တယ္။

Burma : ဆုရတယ္လို႔ အဲဒီ စာေၾကာင္းေလး ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါမွာ ဦးေက်ာ္သူအေနနဲ႔ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ။

ေက်ာ္ : ဘယ္လိုခံစားရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီးေတာ့ တာ၀န္ရွိသြားၿပီ။ ပိုၿပီးေတာ့ ဒီထက္မက အမ်ားႀကီး ျပည္သူေတြကို ေပးဆပ္ဖို႔ တာ၀န္ေတြ ပိုလာၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။

Burma : အရင္တုန္းကလည္း ျပည္သူ႔ဘက္သား အႏုပညာသမားဆိုၿပီးေတာ့ ဆုကို ဦးေက်ာ္သူ ရခဲ့ေသးတယ္ေနာ္။ အဲဒီိဆုကို ဘယ္ခုႏွစ္က၊ ဘယ္ဌာနကေန ေပးတယ္ဆိုတာကို မွတ္မိပါေသးလား။

ေက်ာ္ : ျပည္သူ႔ဘက္သား အႏုပညာသမားက ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ေပးတာပါ။ အဂၤလန္ေရာက္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ျပည္သားေတြ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔ကေနၿပီးေတာ့ ခ်ီးျမွင့္တာပါ။ အဲဒါ သူတို႔ သႀကၤန္ပြဲလုပ္ရင္းနဲ႔ အဲမွာ ျပည္သူ႔ဘက္သား အႏုပညာသမားဆိုၿပီးေတာ့ ဆုေရြးခ်ယ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်ီးျမွင့္လိုက္တာပါ။

Burma : အရင္တုန္းက ဦးေက်ာ္သူက ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ အႏုပညာသမား ျဖစ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အကယ္ဒမီဆုေတြလည္း ရရွိခဲ့တယ္။ ဒါ႐ိုက္တာဆုေတြလည္း ရရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီ အကယ္ဒမီဆုေတြရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ အခု လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္လို႔ ရရွိတဲ့ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကို ရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လို ကြာျခားသလဲ။ ခံစားခ်က္ေပၚမွာေပါ့။
ေက်ာ္ : ႐ုပ္႐ွင္အကယ္ဒမီဆု ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုပ္႐ွင္ကား တစ္ကား႐ိုက္တယ္ဆိုရင္ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈကို ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ အကယ္ဒမီဆုဆိုတာႀကီးကို ရည္မွန္းၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီ ဆုရရွိေရးအတြက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီ အခု လူမႈေရးဆုဆိုတာကေတာ့ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ ရည္မွန္းလို႔ မရပါဘူး။ ရည္မွန္းလို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ေက်ခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ျပည္သူကေနၿပီးေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳၿပီးေတာ့ ဒီ မဲစနစ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခံရတာ။ အဲဒီေတာ့ ဒီ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကေတာ့ ျမန္မာ႐ုပ္႐ွင္ အကယ္ဒမီဆုနဲ႔ အရမး္ကို ကြာဟလြန္းပါတယ္။ အကယ္ဒမီဆုနဲ႔လည္း မႏိႈင္းယွဥ္အပ္ဘူး။ ဒီ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ဆုဆိုတာ အင္မတန္ကို အျမတ္တႏိုး၊ ကိုယ့္ဘ၀ သမိုင္းမွတ္တိုင္တစ္ခုအျဖစ္ အျမတ္တႏိုး ထားရွိရမယ့္ ဆုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုေပးတဲ့ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုဆုိတာ ႏိုင္ငံတကာ ေအာ္စကာဆုေပးပြဲလို အဲလို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေပးတာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ဥပမာ - ဒီ ပထမဦးဆံုး စာရင္းအရ (၂၄)ဦးေပါ့ေလ။ အသင္းအဖြဲ႔အစည္းေရာ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ၊ ရဟန္းသံဃာေတြေရာ (၂၄) ဦးကို ေရြးထားတယ္.။ ေနာက္ဆံုး ဆန္ကာတင္ (၅)ဦးကို ထပ္ေရြးခ်ယ္တယ္။ ဒီ ဆန္ကာတင္ (၅) ဦးကိုမွ အခမ္းအနားေန႔မွာ ဆုေပးရမယ့္ သူကို ဆႏၵမဲေပးၿပီး ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဒါက ေအာ္စကာဆုေပးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး၊ ေအာ္စကာဆုဆိုတာကလည္း ဆန္ကာတင္ ဇာတ္ကား (၅) ကား ေရြးတယ္။ ဘယ္ကား ဘယ္ကားေတြပါလဲ။ ဒါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးလိုက္ၿပီ။ အဲဒီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထဲမွာ ဒီကားကေတာ့ ဟိုကားထက္ ဘယ္လိုသာလို႔ ဓါတ္ပံုေတာ္လို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေတာ္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ေပးလိုက္တာ။ ဒါကေတာ့ အင္မတန္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဆုေပးျခင္း ေရြးေကာက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။

Burma : အခု Citizen of Burma ကေပးတဲ့ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကို ရရွိတဲ့အခါမွာ ဦးေက်ာ္သူအေနနဲ႔ ဒီလူမႈေရး လုပ္ငန္းဆိုတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ထင္ပါသလား။

ေက်ာ္ : ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အေနာက္မွာ ရွိတဲ့ အသင္းသူ အသင္းသားေတြ၊ အလုပ္အမႈေဆာင္ေတြအားလံုး တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ၾကတယ္။ အလွဴရွင္ေတြကလည္း တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာနဲ႔ လွဴဒါန္းၾကတယ္။ လွဴဒါန္းၾကတဲ့ အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းဟာ ေအာင္ျမင္လာတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ အတိုင္းအတာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ထိထိမိမိနဲ႔ နာေရးရွင္ေတြ ဥပမာ - သုခကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းဆိုရင္ ေရာဂါေ၀ဒနာရွိတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ ေနာက္အခုဆိုရင္ သုခအလင္းစာၾကည့္တိုက္ စာၾကည့္ခန္းေတြ ဖြင့္ထားတယ္။ ေနာက္ ကေလးစာသင္တန္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြက အင္မတန္ကို အားတတ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ ေမြးလာတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဦးေန၀င္း အစိုးရလက္ထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႀကီးျပင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာကို အေတာ္ေလး အားနည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မိဘ အေဖ၊ အေမတို႔က အဂၤလိပ္စာ ဆရာ ဆရာမႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညီဆိုလည္း အခု အေမရိကားေရာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အမဆိုလည္း ဆရာ၀န္မႀကီးပါ။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးေတြ အဂၤလိပ္စာ တတ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအဂၤလိပ္စာ အေျခခံေႏြရာသီ သင္တန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အမ်ိဳးသမီး ေရႊဇီးကြက္ကေနၿပီးေတာ့ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္က တဖက္တလမ္းကေန အားေပးမႈေတြ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

Burma : ဦးေက်ာ္သူအေနနဲ႔ ဒီ နာေရးကူညီမႈလုပ္ငန္းရယ္၊ သုခကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းရယ္၊ သုခအလင္း စာၾကည့္တိုက္တို႔အျပင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုလူမႈေရး ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြ ထပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္သြားမလဲ ဆိုတာေလး သိပါရေစ။

ေက်ာ္ : လူမႈေရး ၀န္ေဆာင္မႈဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ လိုအပ္တာေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအရ ခြင့္ျပဳခ်က္ရွိမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္။ အခု နာေရးကိစၥတို႔၊ ေဆးခန္းကိစၥတို႔၊ ကေလးေတြ ပညာသင္တဲ့ သင္တန္းကိစၥေတြဆိုလည္း သက္ဆိုင္ရာကေနၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း လာၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးတာေတြ ဘာေတြရွိတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထိထိမိမိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပံပိုးမႈ မရႏိုင္ဘူး။ မရႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာမွာ ရတဲ့ အခြင့္အေရးတိုင္း ထိထိမိမိ အက်ိဳးရွိေအာင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ေပး အံုးမွာပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဖြင့္လွစ္မယ့္ သင္တန္းေတြ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။

Burma : အခု ဦးေက်ာ္သူ လက္ရွိလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ဘ၀မွာေရာ၊ အခုလက္ရွိ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ နားထားတဲ့ ဘ၀မွာေရာ လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္တာက အခ်ိန္ပိုေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္လား။ အစကတည္းက လူမႈေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိခဲ့လို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တာ လား ဆိုတာေလး ေျပာျပေပးပါအံုး။

ေက်ာ္ : ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္ေပါ့ေလ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက ဒီ နာေရးကူညီမႈအသင္းဆိုတာကို စတင္ခဲ့တယ္။ အဲေတာ့ ဒီ အႏုပညာကို ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္အခုဆိုရင္ ဒီ အႏုပညာကို ခုတံုးလုပ္ၿပီးေတာ့ အႏုပညာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ “ေက်ာ္သူ” ဆိုတာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အသံုးခ်ၿပီး ျပည္သူေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေပးဆပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေပးဆပ္ေနတယ္ ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက “ ေက်ာ္သူ မင္း .. ဒီဟာကို လုပ္ရမယ္။ ငါတို႔ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း စာေအာင္ဘြဲ႔ေတြ ရတယ္။ ဒီ ဘြဲ႔ေတြ ရၿပီဆိုရင္ သာသနာျပဳတာ ပိုၿပီး ထိေရာက္တဲ့အတြက္ ေမာင္ေက်ာ္သူ မင္းကလည္း ဒီဟာကို လုပ္ပါ ” ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကုိ အားေပးပါတယ္။ ဘဘ ဦးသုခကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို အၿမဲတမ္း တိုက္တြန္းတယ္။ “ မင္း .. ျပင္သစ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို သိလား။ မသိပါဘူး။ အီတလီ သမၼတကို သိလား။ မသိပါဘူး။ ခ်ာလီခ်ာပလင္ကို သိလား။ သိပါတယ္။ ေအး .. ဒါပဲ။ အႏုပညာသမားဆိုတာ ဘယ္လုပ္ငန္းပဲလုပ္လုပ္ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းက လူသားအက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းျဖစ္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ ” ဆိုတဲ့ ဘဘရဲ႕ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒကို ကၽြန္ေတာ္ အခုထက္ထိ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပဳၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။

Burma : ဦးေက်ာ္သူက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္တာ အပိတ္ခံထားရတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား လက္ရွိအေျခအေနမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေပၚလစီအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္သူ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ခြင့္ ျပန္ရခဲ့လို႔ရွိရင္ ႐ုပ္႐ွင္ ျပန္႐ိုက္အံုးမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကိုပဲ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ သြားမွာလား ဆိုတာေလး သိပါရေစ။

ေက်ာ္ : အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ိုက္ခြင့္ေပးတယ္ ဆိုရင္လည္း မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မ႐ိုက္ဘူးဆိုတာ အခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ိုက္ကူးေနတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြ ပရိတ္သတ္ကို ခ်ျပေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြက ပရိတ္သတ္အတြက္ ဘာ အက်ိဳးျပဳတာမွ မရွိဘူး။ ပရိတ္သတ္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ ဥပမာ - အတၳဳပတၱိဇာတ္လမ္းမ်ိဳး၊ သမိုင္းေၾကာင္းအမွန္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး ႐ိုက္ေပးႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က စၿပီးေတာ့ အခုခ်ိန္ထိဆိုရင္ (၃) ႏွစ္ရွိၿပီေပါ့။
အဲလို ပိတ္လိုက္တဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကို ပိတ္လိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ (ဦးေက်ာ္သူမွ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔႐ံု တစ္ခ်က္ၿပံဳးၿပီး) ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ဒီလို ပိတ္ပင္လိုက္တဲ့အတြက္ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ ပိုၿပီးေတာ့ ေဇာက္ခ်ၿပီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္။

Burma : ဦးေက်ာ္သူရဲ႕ နာမည္နဲ႔ Facebook မွာ kyaw thu`s fans ဆိုၿပီးေတာ့ ဆိုဒ္တစ္ခုဖြင့္ထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ ဆိုဒ္ဟာ ဦးေက်ာ္သူတို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်၊ လူေတြကို ကူညီေပးခဲ့တဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ခ်က္ အားလံုးကို ျပည္သူအားလံုး သိရွိေအာင္၊ ကမာၻနဲ႔ အ၀န္းကို ေရာက္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြကိုေရာ၊ ကမာၻလူသားေတြကိုေရာ တင္ျပေပးထားတဲ့ အဲဒီ Fans ဆိုဒ္ကိုလည္း အပိတ္ခံ ထားရတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ အဲဒါေရာ ဟုတ္ပါသလား။

ေက်ာ္ : ဟုတ္ပါတယ္။ ပိတ္ထားပါတယ္။ ပိတ္ထားတာကလည္း ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္န႔ဲ ပိတ္လည္းေတာ့ မသိဘူး။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ Facebook ေပၚမွာ တင္တဲ့ကိစၥေတြက နာေရးအခမဲ့ ကူညီေပးျခင္း၊ အခမဲ့ ေဆးကုသ ေပးျခင္း၊ အခမဲ့ ပညာသင္ၾကားေပးျခင္း ဒီကိစၥရပ္ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္ တင္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္း သေဘာအရ လုပ္ငန္းမွာ ေတြ႔ထိတဲ့ အတိုင္းအတာ ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္တင္တာပါ။ ႏိုင္ငံေရး လႈံ႔ေဆာ္မႈ ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို အလကား အခမဲ့ လုပ္ေပးေနရတဲ့ ကိစၥကို အဲလို ပိတ္ဆို႔မႈ ဟန္႔တားမႈေတြ လုပ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို က်က္သေရ တံုးတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါကလည္း ကိုယ္ျပဳတဲ့ကံ ပဲ့တင္သံ ကိုယ့္ထံျပန္လာမွာပါ။

Burma : ဦးေက်ာ္သူ အခု ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကို ရသြားပါၿပီ။ Citizen of Burma ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေျမာက္လာေအာင္ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ထူေထာင္ေပးၾကတဲ့၊ လႈ႔ံေဆာ္ေပးၾကတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြနဲ႔ ဦးေက်ာ္သူကို အားေပးေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြေရာ၊ အလွဴရွင္ေတြ ေရာ၊ ဦးေက်ာ္သူရဲ႕ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ကူညီလုပ္အားေပးေနၾကတဲ့ အသင္းသူ အသင္းသားေတြေရာ သက္ဆိုင္သူ အားလံုးကို ဦးေက်ာ္သူအေနနဲ႔ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးနဲ႔ ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္ ခ်င္ပါသလဲ။

ေက်ာ္ : ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာရမယ့္ ကိစၥပါ။ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ လူေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အခုလို ျပည္ပကေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ဒီလို ျပည္သူလူထုအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ လူေတြကို အခုလို ဆုခ်ီးျမွင့္ျခင္း ျပဳလုပ္ေပးေနတာလဲ။ အင္မတန္ကို တန္ဖိုးထားရတဲ့ ကိစၥပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးအတြက္ ျမန္မာပီသတဲ့ အလုပ္တစ္ခုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဒါ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ အခုလို အဖက္ဖက္ကေနၿပီးေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ေပးေနတဲ့ လူမႈေရးသမားေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ျပည္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကို ျမန္မာ ပီသစြာျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ ထက္သန္စြာ ေလးေလးနက္နက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို မ်ားစြာေက်းဇူးတင္ ေလးစားဦးညႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သားနဲ႔ သမီးကို ဒီ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က စၿပီးေတာ့ ေတြ႔ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပက္စပို႔စ္ေတြလည္း အပိတ္ခံထားရတယ္။ သားေရာ သမီးေရာ ဒီကို ျပန္မလာရဲၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း မလာခိုင္းေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ မိသားစုကလည္း တစ္ကြဲတစ္ျပား ကိုယ့္ အႏုပညာလုပ္ငန္းကလည္း လုပ္ခြင့္မရ၊ အဲဒီေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် မိုးလင္းတာနဲ႔ ကိုယ့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ ဓါတ္ဆီထည့္ ၿပီးေတာ့ အသင္းကိုလာ။ အသင္းမွာ နာေရးကိစၥေတြ ကူညီၿပီးလုပ္ေပး။ ကိုယ့္ ထမင္းကို ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ေပး၀ယ္စား။ အဲလို လုပ္ေနရပါတယ္။ အဖက္ဖက္က အခက္အခဲေတြ ၾကားကေနၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့အထဲမွာ အခုလို ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆု ဆိုတဲ့ ဆုႀကီးကို ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတြ အားလံုး၊ ဆႏၵမဲေပးၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳး႐ိုးထဲမွာလဲ သုဘရာဇာဆိုတဲ့ မ်ိဳး႐ိုးလည္း မပါ ပါဘူး။ ဒီကမာၻေျမျပင္ေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဖခင္ ဦးစိန္တင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မိခင္ ေဒၚျမသန္း ျမင္အပ္ မျမင္အပ္ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘ၀မွာ အခုလို (၃) ႏွစ္ (၃) မိုး ၀င္ေငြမရွိပဲ လူမႈေရး လုပ္ငန္းကို သစၥာရွိရွိ သီလလံုၿခံဳစြာ ထမ္းရြက္ေပးမႈကို တဖက္တလမ္းမွ အားေပးကူညီ ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မေဟသီ ေရႊဇီးကြက္နဲ႔ ဘာသာေရးနယ္ပယ္မွ တစ္ဆင့္ လူမႈေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သား ျပည္သိမ္းေက်ာ္ (U.S.A)၊ သမီး ျမင့္မိုရ္ဦး (Austrilia) တို႔ကိုလည္း ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ အထူးေက်းဇူးတင္ ဦးညႊတ္မိပါတယ္။ (၃) ႏွစ္ (၃) မိုး ၀င္ေငြ မရွိပဲနဲ႔ ဘယ္လို ရပ္တည္ႏိုင္သလဲလို႔ ေမးရင္ (၂၅) ႏွစ္ အႏွစ္ (၃၀) ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ အႏုပညာေလာကမွ ျပည္သူေပးခဲ့တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေၾကးမ်ားကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္း တိုးပြားေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဇနီး ေရႊဇီးကြက္ကိုပဲ ထပ္မံၿပီး ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မေသမီ အခ်ိန္ထိ ဒါမွမဟုတ္ လူသားေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မေသႏိုင္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီ နာေရးကူညီမႈ လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္လုပ္သြားမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၃၁) ဘံုမွာ ဘယ္ဘံုမွာမွ မရႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈႀကီး ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဟု နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ ဥကၠဌ ဦးေက်ာ္သူမွ ၄င္း၏ ရင္တြင္းမွ စကားသံမ်ားကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါသည္။

-ဘားမားပါပါရာဇီ