ေသာကကို နင္းေခ် အိပ္မက္ေတြကို တည္ေဆာက္ အရွင္ဇဝန (ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)ဇြန္ ၂၁၊ ၂၀၁၀
အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အားလုံးတစုတည္း ေျပာဖို႔မစြမ္းေပမယ့္ တခုစီကိုေတာ့ မွတ္မိသမွ် ေျပာျပခ်င္မိတာကေတာ့ အမွန္ပါ။ လူရွင္တို႔ျမွဳပ္ႏွံရာ သခ်ဳႋင္းအျဖစ္ ဝိၿဂိဳဟ္ျပဳၾကေပမယ့္ ဒီသခ်ဳႋင္းထဲမွာ အားမာန္ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့ပုံ။ တုံး အ သြားေအာင္ သူတို႔ ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ခၽြန္ျမေအာင္မိမိတို႔ အားထုတ္ခဲ့တာေတြက စစ္အာဏာရွင္တို႔ကို မင္းတို႔ထင္ထားသလို ငါတို႔ေတြ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔ တုံ႔ျပန္ျပလိုက္တာေတြပါ။
တကယ္ကေတာ့ လူသားမဆန္စြာဆိုတဲ့ စကားလုံးထက္ ပိုေျပာင္ေျမာက္တဲ့ စကားလုံးကို ဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္ သုံးျပသြားပါတယ္။ လူမဆန္စြာ၊ တိရစၧာန္မဆန္စြာ၊ တိရစၧာန္ထက္ ဆိုးယုတ္စြာလို႔ ဆရာႀကီး သုံးျပသြားပါတယ္။ တကယ္က ရက္ေပါင္း ၅၈၀၀ ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ႔သူတေယာက္မွာ ေျပာစရာေတြက ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔မက ရွိေနရမွာပါ။ အခ်ိန္ကာလရဲ႕ဝါးၿမိဳ႕မႈ ေသာကတို႔ရဲ႕ နင္းေခ်ခံရမႈေတြက အျဖစ္အပ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမ့ေပ်ာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အေမွာင္ေခတ္မွာ ေထာင္ဆိုတာ သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ျပတိုက္ဆိုတာကို သေဘာတူပါတယ္။
ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္သလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ ႂကြားဝါသူတေယာက္ ျဖစ္သြားမွာပါ။ တကယ္က စာေရးသူဟာ သတၱိေၾကာင္သူတဦးပါ။ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ႔ လားလားမွ် ထိုက္တန္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုမထိုက္တန္တဲ့ စကားလုံးကို ဘာလို႔မ်ားသုံးလိုက္သလဲလို႔ေမးခဲ့ရင္ ကိုယ္က သူရဲေကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေရွ႕က ရင္ဆိုင္ျပသြားသူေတြေၾကာင့္ အခြင့္အေရးေတြ မဆုံး႐ံႈးခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ငါတို႔ေတြ ဒီလိုေနထိုင္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အသိက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လူတခ်ဳိ႕ကို သူရဲေကာင္းျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ မႊန္ထူေနေပမယ့္ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ပါၿပီး အေၾကာက္ဆုံး သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ရပါတယ္။ ခု ဒီစာစုေလးကိုေရးဖို႔ စိတ္ကူးတဲ့အခါ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းေပၚလာပါတယ္။
========
ေထာင္ထဲမွာကေတာ့ နံရံမွာ နားေတြရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီစကားက သူ႔ေနရာႏွင့္သူေတာ့ ဟုတ္မွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီထက္မက ဆိုခ်င္လို႔ပါ။ နံရံမွာ နားေတြတင္မက နံရံမွာ ဇာတ္လမ္းေတြပါ ရွိေနတယ္။ မ်က္ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါမွာ ဒီဇာတ္လမ္းေတြထဲက ေတာက္ေခါက္သံ၊ အံႀကိတ္အံေတြကိုပါ ၾကားလိုက္ရလို႔ပါပဲ။ ေရွးေရွးကေျပာၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဇာတ္လမ္းတခုက ေပၚလာပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီး ဖြဲစားတဲ့ ဇာတ္လမ္းပါ။ ဘုရင္ႀကီးက သူ ဖြဲ ခိုးစားတာကို သိထားျမင္ထားတဲ့သူတဦးကို ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ဘယ္သူမွ မေျပာဖို႔ တားျမစ္တဲ့ဇာတ္လမ္းပါ။ ေအာင့္ထားရတာၾကာေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ သစ္ေခါင္းထဲ ေခါင္းထည့္ၿပီး ဘုရင္ႀကီး ဖြဲေတြစားတယ္လို႔ ရင္ဖြင့္ပါေလေရာ။ ရင္ဖြင့္သူက ေအာင့္ထားရတာေတြ အံထုတ္လိုက္ရလို႔ ေပါ့သြားမွာပါ။
ဘုရင္ႀကီးအတြက္ စည္ေတာ္ထုလုပ္ဖို႔ ဒီအေခါင္းရွိတဲ့ သစ္သားကိုေရြးၿပီး ထုလုပ္တဲ့အခါ စည္ေတာ္သံမထြက္ဘဲ ဘုရင္ႀကီး ဖြဲေတြစားတယ္လို႔ အသံႀကီးထြက္လာေတာ့မွ ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဘုရင္ႀကီး လက္ခံသြားတဲ့အေၾကာင္းကိုပါ။
ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ လူမဆန္စြာ၊ တိရစၧာန္မဆန္စြာ၊ တိရစၧာန္ထက္ဆိုးစြာ ရက္စက္ ယုတ္မာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီယုတ္မာမႈေတြကို ဘယ္သူကိုမွ မသိေစခ်င္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ ဆိုးဝါးပက္စက္ခဲ့မႈကို လူမသိဖို႔ ဖုံးကြယ္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဖုံးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ မတရားမႈႀကီးဟာ တခုၿပီးတခု ဗူးေပၚသလို ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ မတရားမႈတခုေပၚလာတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔ ႀကိဳးတေခ်ာင္း ေပၚထြက္လာသလိုပါပဲ။
နံံရံေပၚမွာ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ လူမသိ သူမသိေပမယ့္ တကယ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေတြမွာ ၾကည္ႏူးစရာ မပါ ပါဘူး။ ဒီလိုဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အေျမာက္အမ်ား ျဖစ္တည္ခဲ့တာပါ။ ေရပတ္လည္ ဝိုင္းေနတဲ့ေနရာမွာ သြားထားခဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္းတိုက္ပြဲဆိုတာဟာ တက္ႂကြသူေတြ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ စံျပဳစရာ နမူနာယူစရာ သင္ၾကားစရာအျဖစ္ ေပၚထြက္ခဲ့တာပါပဲ။
တံခါးေတြ လုံေအာင္ပိတ္ခဲ့။ ဒါေပမယ့္ “ဘာလဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ” ဆိုတာ ထြက္လာတာပါပဲ။ လူမသိေစခ်င္တဲ့ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ ေဖာ္ထုတ္ေပးမည့္သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒးပါ။သူတို႔ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္စီမံကိန္းႀကီးေတြဟာ တခုၿပီးတခု ေရွ႕ကဖုံးလို႔ ေနာက္ကေပၚေတြခ်ည္းပါပဲ။ ခုလည္း ဘယ္သူမွမသိေစခ်င္လို႔ ေသာ့အထပ္ထပ္ ခတ္ထားတဲ့ထဲက ဇာတ္လမ္းေတြဟာ တခုၿပီးတခု ထြက္ေပၚလာပါၿပီ။ ဒီလို ေသာ့ခေလာက္ေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ဇာတ္လမ္းေတြကိုသာ တစုတစည္းထဲ စုလို႔ရခဲ႔ရင္ မဆုံးႏိုင္တဲ့ အံႀကိတ္သံ ေတာက္ေခါက္သံေတြကို ၾကားၾကရမွာပါ။
========
စစ္ေၾကာေရးဆိုတာ တကယ္က ငရဲခန္းပါ။ ဒီငရဲခန္းထဲေရာက္ခဲ႔ရက္ေတြထဲက မွတ္မိသမွ်ေလးေတြ ရွိေနပါတယ္။ ေရးမွာက ကိုယ့္အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ၾကဳံေတြ႔ခဲ့သမွ်ေတြထဲက ဇာတ္လမ္းေတြကို ေရးမွာပါ။
စစ္ေၾကာေရးခန္းမွာ အေထာင္းအထုခံၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ျပန္ပို႔ပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေနေတာ့ ထလမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ သစ္သားတန္းေတြေပၚက စာတန္းေတြက လူကို ဆြဲေဆာင္ပါတယ္။ ေရးတဲ့သူက သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ေရးထားတာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ ဆိုတာ လူတိုင္းလုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥပါ။ ဒါဟာ လူသားေတြရဲ႕ေမြးရာပါအခြင့္အေရးလို႔ တကမၻာလုံးက သေဘာတူ လက္ခံထားတာပါ။ ဒီအခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္သူေတြကေတာ့ လူကို လူလိုမေနေစခ်င္သူေတြ ျဖစ္ပါေနတာပါ။ ဘယ္လိုပဲ ပိတ္ထားပိတ္ထား လူကေတာ့ ရတဲ႔ေနရာကေန လူဟာ သူရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ဖြင့္ထုတ္မွာပါပဲ။
ခုလည္း ငရဲခန္းထဲက ခဏအနားရလာတဲ့သူေတြဟာ ဒီနံရံထက္မွာ ႏွီးစဖ်ာစေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ေဝဒနာေတြကို အံထုတ္ထားၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကိုယ့္ေရွ႕ကေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူေတြရဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့မႈေတြကို သေဘာေပါက္လိုက္ရတယ္။ အံထုတ္စရာရွိ အံထုတ္လို႔ရတဲ့ေနရာဟာ ရွိၿပီသားဆိုတာကိုပါ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရ တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ နာမည္နဲ႔ေရာက္တဲ့ ရက္ေလာက္ပဲ ေရးထိုးထားၾကတာပါ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ရင္ထဲက ပြင့္လာတဲ့ စကားေတြျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ “ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ရက္စက္ရတာလဲ”လို႔ ေရးထားတဲ့ စာတန္းမ်ဳိးၾကေတာ့ စာလုံးေလး ဆယ့္ေလးလုံးေလာက္ေပမယ့္ ဖတ္ရသူရင္ထဲက အသည္းေတြကို အပ္နဲ႔ လာအထိုးခံရသလိုကို ျဖစ္သြားေစတယ္။
ယေန႔ကာလမွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အေျခအေနကို ဒီစာတန္းေတြ ကေန တူးေဖာ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ေတြ႔ရမွာပါ။ ရာထူးအာဏာအတြက္ ဒီလိုအခန္းေတြထဲမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတေယာက္က ျမန္မာလူမ်ဳိးတေယာက္ကို ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ သတ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ သတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရာထူးအာဏာ တည္ျမဲေရးအတြက္ သတ္ၾကတာပါ။ အသတ္ခံရသူေတြကေကာ အသတ္ခံရသူေတြကေတာ့ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားဆိုတာ လုံးဝကို မပါပါဘူး။ ငါ ဒီလိုေပးဆပ္လိုက္ရလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ ဒုကၡတြင္းထဲက ဆြဲထုတ္ေပးတဲ့ကိစၥကို လုပ္ေနတာလို႔ကို ယုံၾကည္ထားၾကတာပါ။
တခ်ဳိ႕က အိမ္အလြမ္းစိတ္ေတြကို ဖြင့္ထုတ္ထားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မၾကာခင္အခ်ိန္ပိုင္းေလးကမွ ထုေထာင္းလြတ္လို႔ ခံလာရတဲ့ေဝဒနာက ကိုယ္ေပၚကေန နံရံေပၚေရႊ႕ထားၾကတယ္။ “ေဟ့ မင္းတို႔ကို တသက္ မေၾကဘူးကြ” အံႀကိတ္သံေတြကိုပါ ၾကားလိုက္ရသလိုပါပဲ၊ ဒီစာတန္းကို ေရးထိုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ နာက်င္မႈေတြကို ေနာက္တေယာက္ကိုၾကားေအာင္ ေအာ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ အတိတ္ဆိတ္ဆုံး စကားလုံးေတြက အက်ယ္ေလာင္းဆုံးေသာ ျမည္ဟိန္းသံကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခုဒီ ရဲေဘာ္ရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံကို ေနာက္တေယာက္ၿပီး ေနာက္တေယာက္ ၾကားေအာင္ ခု လုပ္လိုက္ႏိုင္ေနပါၿပီ။
ဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္ရဲ႕စာအုပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ရလာတဲ့ အသိတခုရွိတယ္။ ေထာင္ဝင္စာခန္းထဲ ေခ်ာင္ႀကိဳ ေခ်ာင္ၾကားကေတြ႔တဲ့ စာရြက္စေလးကရတဲ့ အျမင္တခုကို ဆရာႀကီးက လက္ေတြ႔ အသုံးခ်ျပသြားတယ္။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို စာရြက္တေပၚမွာေရး ေနာက္ တေနရာမွာခ်ထားခဲ့၊ ကိုယ္လို ဘဝတူတေယာက္ေယာက္က ေတြ႔လို႔ ဖတ္မိသြားရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္တယ္။
ဒီအသိအျမင္သာ ေစာေစာ ေထာင္မက်ခင္က သိရွိခဲ႔ရင္ ဒီနံရံမွာ စာတန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ႔မိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ကလူေတြလို စာတန္းေလးတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ေရးထားခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးတခ်ဳိ႕နဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကို ေျဖပါတယ္။ သူတို႔က သူတို႔သမိုင္းကို ႀကိမ္လုံးကိုင္ က်င္စက္ကိုင္ၿပီး ေရးထိုးေနၾကသလို ကိုယ္ေတြကလည္း ကိုယ့္သမိုင္းက ေက်ာနဲ႔ရင္းၿပီး ေရးေနၾကတာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ေထာင္နဲ႔ရင္းၿပီး လုပ္ၾကရတာပါ။ စစ္ေၾကာေရးခန္းနဲ႔ရင္းၿပီး လုပ္ၾကရတာပါ။
ခုေခတ္ႀကီးမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မည့္သူမ်ား ႀကိဳတင္သိထားသင့္တဲ့အရာေတြ ႀကိဳသိထားမယ္ဆိုရင္ ျဖဳန္းခနဲ ရင္ဆိုင္တိုးတဲ့အခါမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ခုနကေျပာသလို စစ္ေၾကာေရးခန္းနံရံေတြက ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ သစ္သားေတြေပၚရဲ႕အေပၚမွာသာ နာရီပိုင္းအတြင္းက ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔တာေတြကို ေရးထိုးထားမယ္ဆို ေနာက္တေယာက္အတြက္ ေရွာင္ရ ရွားရမွာကို လက္ဆင့္ကမ္းၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာပါ။
သူတို႔ေတြက ငရဲခန္းလုပ္ထားေပမယ့္ ငါတို႔ေတြက ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးကို စာသင္ခန္းႀကီးလုပ္လိုက္တယ္ေဟ့ လို႔ အံတုၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခန္းဟာ ငါတို႔ေတြအတြက္ သင္တန္းခန္းမႀကီးဆိုတာ ရဲေဘာ္တိုင္းက သိထားရပါမယ္။ ဘယ္လုိပဲ ရက္စက္ရက္စက္ ဒီႏွိပ္စက္မႈေတြကို ခံႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းကို ငါတို႔ေရွ႕က ရဲေဘာ္ေတြက ေျပာျပသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ သိထားရပါမယ္။
အမွတ္တမဲ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမွတ္တရပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးထိုးခဲ့တာေတြထဲက ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္မိတဲ့ အခ်က္ကေလး တခ်က္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို သမာသမတ္က်တဲ့ တရားစီရင္ေရးေရွ႕ေမွာက္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္မည့္ ႀကိဳးတေခ်ာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ယံုမွားသံသယျဖစ္စရာ မရွိပါဘူး။ အာဏာရွင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ယုတ္မာတဲ့ လက္နက္ကို အစြမ္းကုန္အသုံးခ်လို႔ သူတို႔တည္ျမဲေရးကို ဘယ္လိုပဲ လုပ္ေဆာင္လုပ္ေဆာင္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တိုင္းဟာ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနမွန္း စစ္ၿပိတၱာေတြကို သိေစရပါမယ္။
စစ္ေၾကာေရခန္းကရရွိတာက ဒဏ္ရာေတြ၊ ေဝဒနာေတြပါ။ ဒါေတြကို ေသာကအျဖစ္သာ ထားရွိမယ္ဆိုလွ်င္ အလဟႆျဖစ္သြားမွာပါ။ ျဖတ္ေက်ာ္ဦးမည့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သူရဲေကာင္းေတြဆီကို ေသာကကို အံႀကိတ္ခံနည္း။ စစ္ေၾကာေရးကို လွည့္ပတ္နည္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း တေယာက္တည္းႀကိတ္မခံဘဲ ျဖန္႔ေဝ၊ နံရံေပၚမွာပဲ အခြင့္အေရးရသူက နံရံေပၚ၊ စာရြက္ေပၚမွာ အခြင့္အေရးရသူက စာရြက္ေပၚ၊ အင္တာနက္ေပၚ အခြင့္အေရးရသူက အင္တာနက္ေပၚ သူတို႔ရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြကို ခ်ျပ။ ဒီယုတ္မာမႈကို ေက်ာ္ျဖတ္နည္းေတြ ရွာေဖြျပရင္ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ ေသာကေတြဟာ အလဟႆမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေသာကေတြကို တန္ဖိုးရွိရွွိ အသုံးခ်လိုက္တာပါ။ ဒါဟာေသာကကို နင္းေခ်လိုက္တာပါ။ ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္လိုက္တာပါ။
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္Rest of your post
No comments:
Post a Comment