ရခိုင္ျပည္နယ္၏ သစ္ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္း

Arakan Review

စစ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ၀ိသမ ေလာဘသားမ်ားသည္ အာဏာပိုင္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ သဘာ၀ရင္းျမစ္ သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို ဖ်က္ဆီး ၿပီး၊ ႏုိင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ မိမိတို႔ ကိုယ္က်ဳိး စီးပြားအတြက္ တရားမ၀င္ ေရာင္းစားလ်က္ ရွိရာ ယခု အခါ ရခိုင္ရိုးမႏွင့္ ပဲခူးရိုးမတို ့မွာ သစ္ပင္မ်ား ေျပာင္သလင္းခါ ေနရေလၿပီ။

သစ္ေမွာင္ခိုတို႔ ေပ်ာ္စံရာ

ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ရခိုင္ရိုးမႏွင့္ ပဲခူးရိုးမ အေနာက္ျခမ္းတို႔မွ ကြ်န္းသစ္မ်ားကို မေလးရွားႏုိင္ငံ ပီနံသို႔ ေတာင္ကုတ္ ေတာင္ၾကား လမ္းမွ တဆင့္ ခိုးထုတ္ၾကၿပီး၊ ပ်ဥ္းကတိုး၊ စကား၀ါ၊ ကညင္၊ ကေညာင္း စသည့္ အဖိုးတန္ သစ္မာမ်ားကို အေနာက္ဘက္ ဘဂၤလားေဒ့(ခ်္)ႏုိင္ငံသို႔ ေတာင္ကုတ္ ၿမဳိ႕နယ္မွတဆင့္ ခုိးထုတ္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕သည္ သစ္ေမွာင္ခိုတို႔၏ မဟာဗ်ဴဟာ အခ်က္အခ်ာ က်သည့္ ဘူမိနက္သန္ စံေပ်ာ္ရာအရပ္ အမွန္ပင္ ျဖစ္လာ ရေတာ့သည္။

သစ္ေမွာင္ခိုတို ့သြားရာ လမ္းေၾကာင္း

ေမွာင္ခို ရာဇာတို႔က ပဲခူးရိုးမ အေနာက္ျခမ္းမွ ကြ်န္းသစ္မ်ားကို ေပါက္ေခါင္း၊ နတ္တလင္း၊ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္၊ ဇီးကုန္း စသည့္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ား မွ တဆင့္ ရခိုင္ရိုးမမွသည္ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းထိ (၁၀) ဘီး ကားႀကီး မ်ားျဖင့္ သယ္ေဆာင္ခဲ့ ၾကသည္။ ဆိပ္ကမ္းမွ သစ္မ်ားကို စက္ေလွမ်ားျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ႀကီးမ်ားေပၚသို႔ တိုက္ရိုက္ တင္ေဆာင္ ၾကသလို၊ ျပည္ပသို႔ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ရန္ လံုေလာက္မႈ မရွိေသးပါက ကလိန္ေတာင္ ျမစ္ကမ္း နံေဘးက ဆားကြင္း ေနရာတြင္ စုေဆာင္းထား ရွိၿပီး လိုအပ္သည့္ ပမာဏ ရရွိေသာခါ မေလးသို႔ သယ္ေဆာင္ သြားၾကသည္။ ရခိုင္ရိုးမ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းက ကြ်န္းသစ္မ်ားကိုလည္း ႀကံခင္း၊ ပန္းေတာင္း၊ မင္းတုန္း၊ ကံမ ၿမိဳ႕နယ္တို႔မွ ေတာင္ကုတ္မွ တဆင့္ ဤနည္း အတိုင္းပင္ ပီနံသို႔ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွင့္ ခ်ီလ်က္ လြတ္လပ္စြာ ေျဗာင္က်က် ခိုးထုတ္ ေနခဲ့ၾကေလသည္။

ထို႔အတူ ရခိုင္ျပည္နယ္မွ ပ်ဥ္းကတိုး၊ စကား၀ါ၊ ကညင္၊ ကေညာင္း စသည့္ သစ္မ်ားကို မအီေခ်ာင္း၊ လမူးေခ်ာင္း၊ တန္းလြဲေခ်ာင္း စ သည့္ သစ္မာထြက္ရာ ေဒသမ်ားမွ ဆင္၊ ကြ်ဲ၊ ႏြားလွည္း၊ စက္ေလွငယ္တို႔ျဖင့္ ထုတ္ယူ၍ ေမာ္ေတာ္ႀကီးမ်ားေပၚ တင္ေဆာင္ကာ တဘက္ ဘဂၤလားေဒ့(ခ်္)ႏုိင္ငံသို ့ခိုးထုတ္ခဲ့ၾကသည္။

သစ္ ေမွာင္ခိုဂိုဏ္း ဆရာႀကီးမ်ား

သစ္ ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူမ်ား အနက္ နတ္သမီး (သို႔မဟုတ္) နႏၵာလွိဳင္ ဟု ေခၚၾကသည့္ ကြ်န္းသစ္မ်ား ေရာင္း၀ယ္သူမ်ားကို ေဒသအေခၚ ဆရာႀကီးမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဤ သစ္ဆရာႀကီးမ်ား အနက္- ေက်က္ေတာင္ (ခ) ဥာဏ္ထြန္း၊ ထြန္းလွိဳင္၊ ေက်ာ္ေဆြ၊ ျမင့္ေသာင္း၊ ၾကာနီေအာင္၊ ေဒၚလွရီတို႔ (၆) ဦး မွာ ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားလွ၏။ ထို႔ျပင္ စကား၀ါ၊ ပ်ဥ္းကတိုး၊ ကညင္ စသည့္ သစ္မာမ်ားကို ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္းမွသည္၊ အေနာက္ ဘဂၤလားေဒ့(ခ်္) ႏုိင္ငံသို႔ အားပါးတရ ခိုးထုတ္ ေနၾကေသာ သစ္ ေမွာင္ခိုမ်ားမွာလည္း ေက်ာက္ ေတာင္ အပါအ၀င္ (၁၂) ဦး ရွိေလ၏။ သစ္ေမွာင္ခိုမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ၾကသည္။ ၄င္းတို႔သည္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အ စည္း အဆင့္ဆင့္ကို ပံုမွန္ ဆက္ေၾကးမ်ား ေပးေဆာင္ ၾကသလို သစ္ခိုးဂိုဏ္း ႏွိမ္နင္းေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း အတူတကြ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ ၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

သစ္ ေမွာင္ခိုဂိုဏ္း ေခါင္းေဆာင္၊ သစ္ေမွာင္ခိုဂိုဏ္း ညီလာခံ ေခၚယူျခင္းမရွိပါဘဲ သစ္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္လာသူမွာ ေမွာင္ခို ရာဇာ ေက်ာက္ေတာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ေတာင္မွာ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ပန္းတင္း ေက်းရြာ ဇာတိျဖစ္ၿပီး၊ အဖ ဦးဘထြန္း ၏ သားႀကီးျဖစ္သည္။ ပညာအရည္အခ်င္း (၁၀) တန္း တက္ဖူးသူ ျဖစ္ၿပီး စကား အေျပာေကာင္းသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အသက္ (၅၃) ႏွစ္ အရြယ္ရွိ ဦးေက်ာက္ေတာင္သည္ ဇနီးသည္ ေဒၚမေခ်၊ ၄င္း၏ သား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕၊ ေခ်ာင္းေကာက္ ရပ္ကြက္ ရွိ ၄င္း၏ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္၌ ေနထိုင္ၿပီး ေမွာင္ခို လုပ္ငန္းမ်ားကို သူ၏ တပည့္မ်ားအား တာ၀န္ေပးလ်က္ စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။

ဦးေက်ာက္ေတာင္သည္ (၁၉၈၈) မတိုင္ခင္က မဆလႏွင့္ ေပါင္းကာ ဘဂၤလားေဒ့(ခ်္)ႏုိင္ငံသို႔ ဆန္စပါးမ်ား တရားမ၀င္ ပို႔ေဆာင္ ေရာင္း ခ်ၿပီး၊ ဘဂၤလားေဒ့(ခ်္)မွ ေဘထုတ္မ်ား ယူလာကာ ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ကုလားမ်ားကိုလည္း ျမန္မာျပည္ တြင္းသို႔ အခေၾကးေငြ ယူ ၍ တရားမ၀င္ ခိုးသြင္းခဲ့ေၾကာင္း ထိုစဥ္က သူႏွင့္အတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က ေျပာျပသည္။ (၁၉၈၈) အေရးအခင္းတြင္ ေတာင္ကုတ္ ၿမိဳ႕ သပိတ္တပ္ဖြဲ႔၊ တပ္နီ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ခံယူခဲ့ၿပီး တံတားဖ်က္၊ လမ္းဖ်က္ အလုပ္ မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

၄င္းျပင္ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ တန္းလြဲ-ရြာမ ကုန္သြယ္လယ္ယာ စပါးဒိုင္မွ စပါးတင္း (၄၀၀၀) ေက်ာ္ကို ေဖာက္ထြင္း ယူေဆာင္ကာ ဘဂၤလားသို႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္။ ရရွိလာေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ ၄င္းကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား၌ အသံုးခ်ခဲ့သည္။ စစ္တပ္မွ အာဏာ သိမ္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ဦးေက်ာ္ေတာင္သည္ ေထာင္ဒဏ္ (၁၆) ႏွစ္ အျပစ္ေပးခံရၿပီး သံတြဲေထာင္ ႏွင့္ စစ္ေတြေထာင္တို႔တြင္ (၇)ႏွစ္ က်ခံကာ (၁၉၉၅) ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ ေမွာင္ခို လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္။ တိုင္းမွဴး၊ ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္ နားလည္မႈ ရယူကာ ကြ်န္းသစ္ အပါအ၀င္ အဖိုးတန္ သစ္မ်ားကို ျပည္ပသို႔ ခိုးထုတ္ကာ ေရာင္းခ် ခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာသမွ်ေသာ တိုင္းမွဴးမ်ားႏွင့္ အစိုးရအဖ႔ဲဲြ၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စစ္ဘက္ အရာရွိမ်ားသည္ ေက်ာက္ ေတာင္ အိမ္၌ ၀င္ေရာက္ အပန္းေျဖ စားေသာက္ေလ့ရွိၿပီး လိုအပ္သည့္ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ား ရယူကာ လမ္းညႊန္မွဳ ျပဳေလ့ရွိ ေၾကာင္း မ်က္ျမင္ သက္ေသ မ်ားက ဆိုၾကသည္။

ဦးေက်ာက္ေတာင္၏ တရား၀င္ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကုိ ေဖာ္ျပရလွ်င္ – ကား (၆) စီး၊ ေမာ္ေတာ္ (၉) စီး၊ ေအာင္တံခြန္ သေဘၤာ၊ ေရႊျပည္စိုး ေဆးလိပ္၊ ေရႊျပည္စိုး လဖက္ေျခာက္၊ ေမာင္းေခ်ာင္း ဧက (၅၀၀) ရာဘာစိုက္ခင္း၊ ေတာင္ကုတ္ သေဘၤာ ဆိပ္ကမ္းမွ ျပည္-န၀ေဒး တံတားထိ လမ္း၊ တံတား အခြန္ေကာက္ခြင့္တို႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း နိုင္ငံေက်ာ္နင္း သစ္အပါအ၀င္ ေမွာင္ခို လုပ္ငန္းမ်ားစြာတို႔ကို စစ္အာ ဏာပိုင္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း လုပ္ကိုင္ေနျခင္းမွာ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္တြင္ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔စြာ ထုႏွင့္ ထည္ႏွင့္ ရွိေနေၾကာင္းကုိ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္သည္။ (ေက်ာက္ေတာင္၏ ရုပ္ျပ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ဟန္ျပအလွဴမ်ား အပိုင္း- (၂) ေဆာင္းပါးတြင္ အက်ယ္ ေဖာ္ျပပါမည္။)

ႏိုင္ငံရပ္ျခားရွိ ရခိုင္ တိုင္းရင္းသား အင္အားစု အခ်ဳိ႕ထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ ရွိသေယာင္ ေထာက္ပံ့မႈ အနည္းငယ္ ေပးလ်က္ ျပည္ပ အင္အားစုမ်ား၏ အေရးပါေသာ သတင္းမ်ားကို စုေဆာင္းကာ နအဖထံသို႔ ေပးပို႔သည္။ နအဖထံမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကုိ ေတာင္းခံ ရယ ူသည္။ နအဖ အတြက္ ဦးေက်ာက္ေတာင္က ျပည္တြင္း အင္အာယ္(လ္)ဒီ မ်ားအၾကား အခ်င္းခ်င္း သပ္လွ်ဳိ ေသြးခြဲ စိတ္၀မ္း ကြဲေစသည္။ အင္အာယ္(လ္)ဒီ မွ ေတာင္ကုတ္ ဒု-ဥကၠဌ ဦးသန္းေဖကို အသံုးခ်လ်က္၊ ေတာင္ကုတ္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ အသက္ (၉၀) အရြယ္ ဦးေက်ာ္ခိုင္ကို ေထာင္ထဲသုိ႔ ပို႔ခဲ့ေၾကာင္း၊ ယခင္ ေတာင္ကုတ္ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ခဲ့သူ ဦးခင္ေမာင္ အပါအ၀င္ ပါတီအဖြဲ႔၀င္ တ ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ပါတီမွ ႏုတ္ထြက္ ေစခဲ့ေၾကာင္း၊ ေတာင္ကုတ္မွ ဆန္းလြင္ အပါအ၀င္ ျပည္ပ ရခိုင္အုပ္စုမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္သည့္ တိုင္းရင္းသား နိုင္ငံေရးသမားမ်ားကိုလည္း ေထာင္ထဲသုိ႔ အေရာက္ ပို႔ခဲ့ေၾကာင္း နိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆိုသည္။ (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း သူ ကိုယ္တုိင္ (သို႔) သူ၏ အလိုက် ေဆာင္ရြက္မည့္သူ ေဒါက္တာ စံလႈိင္ ဆိုသူ ျဖစ္ေစ ၀င္ေရာက္ အေရြး ခ်ယ္ခံရန္ ျပင္ဆင္ ေနေၾကာင္းလည္း သိရသည္။

သစ္ေမွာင္ခိုတို႔ ခင္းေသာ လမ္း

ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္း တရား၀င္ ေဆာင္ရြက္နိုင္ရန္ ေအာက္ပါ အစိုးရဌာန (၁၁) ခုကို ေငြလမ္းခင္း ၾကရသည္။ သစ္ေမွာင္ခိုတို႔သည္ ေမာ္ေတာ္ႀကီး အနည္းဆံုး (၄) စီး ႏႈန္းျဖင့္ တစ္လ (၄) ႀကိမ္ႏႈန္း ခိုးထုတ္လ်က္ ရွိရာ၊ ေမာ္ေတာ္ တစ္စီးလ်င္ ေခါက္ေရ တႀကိမ္ အတြက္-

၁။ စ.ရ.ဖ ကို (၁) သိန္းခြဲ၊

၂။ ခ.မ.ရ- (၅၄၄) တပ္ရင္းမွဴးကို (၁) သိန္းခြဲ။

၃။ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕နယ္ သစ္ေတာ ဦးစီးကို (၁) သိန္းခြဲ။

၄။ (G-1) ကို (၂) သိန္း။

၅။ မ.ယ.က ဥကၠဌကို (၁) သိန္းခြဲ။

၆။ ေတာင္ကုတ္ ၿမိဳ႕နယ္ ရဲမွဴးကို (၁) သိန္းခြဲ။

၇။ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕နယ္ စခန္းမွဴးကို (၁) သိန္းခြဲ။

၈။ (SB) ကို (၁) သိန္းခြဲ။

၉။ မူးယစ္ကို (၁) သိန္းခြဲ။

၁၀။ သံတြဲခရိုင္ ဒုစရိုက္ ႏွိမ္နင္းေရး (ဒန) ကို (၁) သိန္းခြဲ။

၁၁။ ေနျပည္ေတာ္ သစ္ေတာ အထူးက ဗိုလ္ႀကီး ေအာင္ေက်ာ္ထြန္းကို (၁) သိန္းခြဲ စီေပးရသည္။

ပဲခူးတိုင္းတြင္လည္း သစ္ တစ္တန္ကို အနည္းဆံုး (၁၀) သိန္းခန္႔ အခြန္ အေကာက္ ေပးေဆာင္ ခဲ့ရေသးသည္။ ဤမွ် အခြန္အတုပ္ ႀကီးမား လွေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ ကြ်န္း တစ္တန္လ်င္ (၂) သိန္းေက်ာ္ကို မေလးရွား ႏုိင္ငံတြင္ ျမန္မာေငြ သိန္း အဆေပါင္း မ်ားစြာ ေရာင္းရေၾကာင္း သစ္ေမွာင္ခို ဂုိဏ္းသားမ်ားက ဆိုသည္။ သစ္ ေမွာင္ခိုမ်ားထံမွ ရေငြမ်ားကို ဌာနဆိုင္ရာ အဆင့္ဆင့္ ထပ္မံ ေပးရသည္ ဟုလည္း အစိုးရ ၀န္ထမ္းမ်ားက ဆိုၾက ျပန္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ျမန္မာ တစ္မ်ဳိး သားလံုး၏ အဖိုးတန္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ရခိုင္ရိုးမႏွင့္ ပဲခူးရိုးမတို႔တြင္ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ရၿပီး၊ အံု႔ဆိုင္း မွိဳင္းညဳိ႕သည့္ သစ္ေတာ ႀကီးမ်ားမွာကား လြင္တီး လြင္ေခါင္ ျဖစ္ေနၾကရသည္မွာ ျပည္သူမ်ား မ်က္ျမင္ဒိဌိ ေတြ႔ျမင္ ေနၾကရေပၿပီ။

သစ္သမားတို႔၏ အၾကမ္းဖက္မွဳမ်ား

သစ္ ေမွာင္ခိုဂိုဏ္း ရွိသကဲ့သို႔ သစ္ ခိုးဂိုဏ္းမ်ားလည္း ရွိေပသည္။ ျပည္ပသို႔ ခိုးထုတ္ရန္ စုပံုထားေသာ သစ္မ်ားကို လူစု လူေ၀းျဖင့္ ခိုးယူကာ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်သည့္ သစ္လုပ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ (၂၀၀၉)၊ ႏုိ၀င္ဘာလ (၂၇)၊ (၂၈) ရက္ေန႔ မ်ားတြင္ တန္းလြဲ ရြာမေက်းရြာ၊ ေမာ္လွေမာ္အနီး ေခ်ာင္းထဲ၌ သစ္ခိုးသူ (၇) ဦး သတ္ျဖတ္ ခံရၿပီး၊ ေရထဲ၌ ေမ်ာပါ ေနသည္ကို ေဒသခံမ်ား ေတြ႔ရေသာ္လည္း သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္တို႔က မည္သို႔မွ် အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိၾက သလို၊ မည္သူမွ် မတိုင္တန္း၀ံ့ဘဲ ပုပ္ပြ အရည္ေပ်ာ္လ်က္ နစ္ျမဳပ္ ခဲ့ရသည္။ ဤသို႔ သစ္ခိုးသူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ၿပီး အေလာင္း ေဖ်ာက္ေနၾကသည္မွာ မၾကာခဏ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားက ဆိုသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားပင္လွ်င္ သတ္ျဖတ္ရာ၌ ပါ၀င္ ၾကေၾကာင္း ေဒသခံ တခ်ဳိ႕က ယူဆ ေနၾကသည္။

(၁-၁၁-၂၀၀၉) ေန႔၊ မအီၿမိဳ႕နယ္ ဇနီရြာအနီး၌ လူ (၁၁) ဦး ဒဏ္ရာ ျပင္းစြာရေစခဲ့ေသာ ဗံုးေဖာက္ခြဲမွဳကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူ ဦးျမင့္လြင္သည္ သစ္ေမွာင္ခိုတစ္ဦးျဖစ္သလို ေမွာင္ခိုရာဇာ ေက်ာက္ေတာင္၏ တပည့္ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ အခန္႔ မသင့္၍ ေမွာင္ခို စက္ေလွအား တပ္မေတာ္ (ေရ) မွ ပစ္ခတ္လာ လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ဓားျပမ်ားက အနိုင္က်င့္လွ်င္ျဖစ္ေစ ျပန္လည္ တုန္႔ျပန္ ပစ္ခတ္ရန္ ဘဂၤလားေဒ့(ခ်္) ႏုိင္ငံႏွင့္ ပီနံတို႔မွ ၀ယ္ယူ စုေဆာင္းထားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ လက္နက္ကိုင္ သစ္ ေမွာင္ခိုမ်ား အေပၚ ေဒသ အာဏာပိုင္မ်ားပင္ ေၾကာက္လန္႔ ေနၾကရသည္ ဆိုလွ်င္ မွားႏုိင္မည္ဟု မထင္ေပ။ ေငြယူမလား၊ က်ည္ဆန္ယူမလား ႀကိဳက္ရာ ေရြးေနရသည္မွာ အာဏာပိုင္မ်ား ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနရေပၿပီ။

သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးမႈ ဒဏ္ရာမ်ား

သစ္ေတာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ ျခင္းေၾကာင့္ ကမၻာႀကီး ပူေႏြး လာကာ ရာသီဥတု ေဖာက္လႊဲ ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္မႈကို ေဒသခံမ်ား ေန႔စဥ္ ခံစား ေနၾကရသည္။ အထူးသျဖင့္ ေသာက္သံုးေရ ရွားပါးမႈ ဒဏ္ကို ခံစား ေနၾကရသည္။ ယခင္ ႏွစ္မ်ား အတြင္းက ေသာက္သံုးေရ အလွ်ံပယ္ ရရွိေနခဲ့ေသာ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ယခုအခါ မတ္လ မတိုင္မီ ကာလမွ စ၍ ေသာက္ေရ လံုး၀ ျပတ္ေတာက္ခဲ့ရသည္။ သာဓကအားျဖင့္ မအီၿမိဳ႕နယ္ သီြးေက်ာက္၊ ငရုပ္ေတာင္၊ ေပါက္အင္း၊ ကံ့ကူ၊ ခ်ဳိင့္ႀကီး စသည့္ ေက်းရြာ မ်ားတြင္ ဤကာလအတြင္း ေသာက္သံုးေရ လံုး၀ ျပတ္လပ္ ေနၾကရၿပီး၊ ပဒါ၊ ဆားျပင္ စသည့္ ေက်းရြာမ်ားတြင္လည္း မႀကံဳစဖူး ေရရွားပါးမႈ ဒဏ္ကုိ ေဒသခံမ်ား ဆိုး၀ါးစြာ ခံစား ေနၾကရသည္။

ေပါက္အင္း ေက်းရြာ၌မူ ေရ ျပတ္ေတာက္မႈေၾကာင့္ ကြ်ဲ၊ ႏြား (၁၅) ေကာင္ ထက္မနည္း ဆံုးပါးခဲ့ရသလို၊ ေဒသရွိ ခိုင္းႏြားမ်ားမွာလည္း ေရဓာတ္ ဆံုးရွဳံးသည့္ ေရာဂါႏွိပ္စက္မႈ ဒဏ္ကို မတ္လမွစ၍ ခံစားခဲ့ၾကရသည္။ ျပင္းထန္လွသည့္ အပူခ်ိန္ႏွင့္ အတူ ဂ်ပန္ တုပ္ေကြး အမည္ရွိ တုပ္ေကြးတမ်ဳိး ကူးစက္မႈကိုလည္း ရခိုင္ျပည္နယ္ ေဒသတ၀ွမ္းရွိ ၿမိဳ႕နယ္အမ်ားစု ေဒသခံျပည္သူမ်ား ခါးသီးစြာ ခံစားေနၾကရသည္။ ေက်ာက္ျဖဴ၊ ရမ္းၿဗဲ၊ မအီ၊ ေတာင္ကုတ္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားသည္ ဤေရာဂါ ထိုးေဖာက္ ႏွိပ္စက္မႈ အဆိုး၀ါးဆံုး ခံစားခဲ့ရသည္။

သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ အပူလြန္ကဲကာ ေျမဆီ ၾသဇာ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးၿပီး စပါးအထြက္ႏႈန္း က်ဆင္းေနသလို ငရုတ္၊ ခရမ္း၊ ပဲ၊ ေျပာင္း စသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားလည္း ျဖစ္ထြန္းမႈ မရွိေတာ့သျဖင့္ ေဒသခံမ်ား ဆင္းရဲ က်ပ္တည္းမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေနၾကရသည္။

ဤသည္တို႔မွာ သစ္ေမွာင္ခို လုပ္ငန္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးဆက္ ေျမာက္မ်ားစြာတို႔ အနက္က အနည္းငယ္မွ်ေသာ သာဓကမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

သို႔ကလို ယခင္က စိမ္းလန္း သစ္ေတာႀကီးမ်ား လႊမ္းၿခံဳထားၿပီး သဘာ၀ အလွတရားမ်ားျဖင့္ ထင္ရွားလွေသာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ မသမာသူ ကိုယ္က်ိဳးရွာ လူနည္းစု အတၱသမားမ်ားေၾကာင့္ လြင္တီးေခါင္ သဲကႏၱာရ တစ္ခုပမာ ျဖစ္ခဲ့ရ ေလၿပီ။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ မရွိသည့္ အျပင္ အပူခ်ိန္ ျပင္းထန္မႈေၾကာင့္ ေရာဂါဘယ ထူေျပာျခင္း၊ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈ၊ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးမႈတို႔၏ ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳမူတို႔ကိုလည္း ေန႔စဥ္ဓူ၀ ခံစားေနၾကရ ေပၿပီ။ မေ၀းလွသည့္ အနာဂတ္ ကာလတြင္ ရခိုင္ျပည္နယ္ သာမက တစ္ႏုိင္ငံလံုး အတိုင္းအတာႏွင့္ သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးမႈ၏ ဆုလာဘ္ အျဖစ္ သဘာ၀က ေပးမည့္ ျပစ္ဒဏ္ကို အဆိုး၀ါးဆံုး ခံစားၾကရေတာ့မည္။ သဲကႏၲာရ အျဖစ္မွသည္ ငရဲဘံု အျဖစ္ ႀကံဳလာရ ေတာ့မည္မွာ ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲေပ။

သို႔ပါေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးအေပၚ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏုိးသူတိုင္း သစ္ေမွာင္ခိုမ်ားႏွင့္ အက်င့္ပ်က္ ျခစားေနၾကေသာ အာဏာပိုင္မ်ားကို နည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ ဖယ္ရွားၿပီး သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကို ေသေရး ရွင္ေရးတမွ် အေရးတႀကီး ေဆာင္ ရြက္ရန္ အထူးလိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။

ခိုင္မင္းစံ (ဒြါရာ၀တီ) http://arakanreview.net/?p=669