ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔

ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ၁၀ နာရီခြဲ။
မုိးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႔မႈိင္း ညိဳ႕မႈန္လ်က္ရိွသည္။ တိမ္တုိက္ဟူ၍ ဘာမွၾကည္လင္စြာမျမင္ရ။ မုိးကိုၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာပင္လယ္ျပင္ႀကီးလုိ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါးေနသည္။ မုိးသည္ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္စဲသည္ ဟူ၍မရွိ၊ တဖြဲဖြဲ ဖြဲေနလုိက္၊ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာခ်လုိက္ ႏွင့္၊ ေနာက္ ေစြ၍ ေနေလသည္။

ဒီကေန႔ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသို႔ သြားစရာရွိသည္။ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အထူးအရာရွိ ဦးသိန္းဟန္(ေဇာ္ဂ်ီ)က စေနေန႔ ေန့လယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါး၀င္ယူရင္း ခဏတျဖဳတ္ စကားစမည္ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီဆီသို႔ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထား သည္။

၁၀ နာရီေလာက္ကတည္းက အ၀တ္အစားလဲၿပီး မုိးအတိတ္ကို ေစာင့္လ်က္ရွိသည္။ မုိးကား မစဲႏုိင္။ သို႔ႏွင့္ စားပြဲတြင္ ထုိင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုစပ္ရင္း ၁၁ နာရီ ထုိးသြားေလၿပီ။ မုိးကား မတိတ္ေသးေပ။

aung_san
ေနာက္ဆံုးတြင္ မုိးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လုိက္ၿပီး အေပၚအက်ႌ ၀တ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္ သင့္ ေတြ ့ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြ ဘတ္စ္ကားကို တက္စီးလုိက္သည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္မွ လုိက္ပါ လာမည္ ထင္ရေသာ ေတာသား ၃ ေယာက္ႏွင့္ တရုတ္မ ၂ ဦးကိုေတြ႕ရသည္။ ကား ျပတင္း တံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တုိ႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာလုိက္ပါလာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မုိးသည္ရြာလ်က္ပင္။ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းတုိ႔ျဖင့္ ျပြမ္းေသာ ရန္ကုန္ ကားလမ္းကား စုိစြတ္လွသည္။

ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္း အတက္ သိပ္ မရွိလွ။ သို႔ႏွင့္ စပတ္လမ္း(ယခု ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း) ေရာက္လ်ွင္ က်ေနာ္ ဆင္းလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဒါလဟုိဇီ လမ္း(ယခု မဟာဗႏၶဳလ လမ္း)ဘက္မွ စပတ္လမ္းကို ျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟုိတစု သည္တစု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတခ်ဳိ႕ကား သြားလာလ်က္။

ထီးေဆာင္းလ်က္၊ မုိးကာ၀တ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾကလာၾကႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။

သူရိယတုိက္ေရွ႕အ၀င္ တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ အတြင္းသိုေမ်ွာ္လုိက္။ စကားေျပာလုိက္ႏွင့္ ေနၾက သည္ကိုေတြ႕ျမင္ရသည္။ က်ေနာ္ကား ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ့ ဟုသာ သာမန္ ေအာက္ေမ့ မိသည္။

က်ေနာ္သည္ အင္မတန္အရိပ္ေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါး ေပါက္မွ အတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။ လမ္းကူး တြင္ကားလက္နက္ကုိင္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္က်ပ္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ခါတုိင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လုိက္မိသည္။ က်ေနာ္သည္ အတြင္း၀န္ရံုးကို သြားခဲလွေပသည္။

ညွဳိးေလ်ာ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လံုခ်ည္ အျပာ ၀တ္ထားေသာ စာေရးမ ႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ရံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ အလယ္ ဆင္၀င္ေအာက္ ကားဆုိက္သည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတုိင္းလုိ ရံုးေစမ်ား ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်င္းမေတြ႕ရ၊ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။

ဗိုလ္ထြန္းလွ အခန္းသို႔တက္ရန္ ေလွကားထစ္ တထစ္ ႏွစ္ထစ္ တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၱရံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟုေတြးကာ မတက္ ေတာ့ဘဲ ဆင္၀င္ေအာက္မွျဖတ္သန္းကာ တဘက္ရွိ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရံုးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႔ အျပန္က်မွပဲ ၀င္ေတာ့မည္ေလ၊

လႊတ္ေတာ္ရံုး ၀င္၀င္ျခင္း သခင္ႏု၏ ရံုးခန္းတံခါးမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သကၠလပ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ ၾကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္၍ထားသည္။ သခင္ႏု၏ရံုးခန္းကုိေက်ာ္၍ေဇာ္ဂ်ီ၏အခန္းသို့ေရာက္ေလျပီ။ သူ႔အခန္းမွာ လည္း တံခါး ပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီးအစိမ္းပုတ္ၾကီးလည္း ဆြဲ၍ထားသည္။ ရံုးေစ ႏွစ္ေယာက္မွာ နံရံကိုမွီကာရပ္ေနၾကသည္။ ခါတုိင္းလုိစကားေျပာမေနၾက။ သူတုိ႔သည္ေငးမႈိင္ေတြေ၀၍ တမ်ဳိးၾကီးျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့လုိက္သည္။

က်ေနာ္က ငုိင္တုိင္တုိင္ေနေသာ ရံုးေစတဦးအား ‘ဦးသိန္းဟန္ရွိသလား’ ဟုေမးသည္။ ‘ရွိပါတယ္ခင္ဗ်’ ဟု ခပ္တုိးတုိး သာသာေအးေအးေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္းအေသအခ်ာ သိလုိက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း။

တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ ရပ္ကာ ရံုးေစဘက္သို႔တဖန္လွည့္၍ ‘‘အထဲမွာအစည္းအေ၀းလုပ္ေနသလား’’ ဟု ေမးရသည္။

ရံုးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာတယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကိုဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ သူ၏စားပဲြတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကုိေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီးအတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။

ရံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္း ျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပဲြႀကီးတြင္ကား တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အႀကံေပး အရာရွိ ၀တ္လံု ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမႈိင္လ်က္ရွိသည္။

ေဇာ္ဂ်ီသည္ က်ေနာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာ အခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္၊ စကားမဟဘဲ ထုိင္ရန္ ကုလားထုိင္ကိုသာ လက္ ျဖင့္ ညႊန္ျပသည္။ သူသည္ေငးငိုင္၍ေနသည္။ အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ္ကား ခါတုိင္းလႈပ္ရွား ဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလုိအံု႔မႈိင္းရီေ၀၍ေနသည္၊ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္။

အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ ‘‘အားလံုးေတာ့ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တုိးတုိးညည္းေလသည္။ က်ေနာ္ကား ဘာမွန္း မသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူကအကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာလက္ျပ၍ အျပင္သို႔ေခၚခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ထိက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။

‘‘လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္’’

မုိးတဖြဲဖြဲတြင္ ရံုးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚေရာက္မွ က်ေနာ္က မေနႏုိင္၍ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆရာ ဟု ေမးမိသည္။

‘‘မင္း မၾကားေသးဘူးလား’’ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။

‘‘ဟင့္အင္း … က်ေနာ္အခုပဲ ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းၿပီး ရံုးကုိတန္းလာတာ’’
သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသ့ၤတပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကို ၀တ္ထားေသာ လက္နက္ကုိင္ လူ ၄ ေယာက္သည္ က်ေနာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း ရံုးခန္း အတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္ ၀န္ၾကီးမ်ားအားစတင္းဂန္းျဖင့္ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမ်ွ ဖမ္းဆီးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ သည္သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လာ သည္။ အတြင္း၀န္ရံုး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္ကား စာေရး စာခ်ီ စေသာ ရံုးသားတုိ႔သည္ ညွိဳးးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္စြာစားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကုိေတြ႔ျမင္ရသည္။ တစားပြဲျခားရွိ ႏုိင္ငံေရးရာအတြင္း၀န္ ကုိေက်ာ္ျမင့္ ကေလး က လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး ခပ္ေတြေတြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။

‘‘အင္မတန္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ႏုိင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ’’ စသည္ျဖင့္ လူအခ်ဳိ့သည္ျငီးတြားလ်က္ရွိၾကသည္။

ေဇာ္ဂ်ီက ‘‘အမ်ဳိးသားပ်က္စီးျခင္းတရပ္ပဲ’’ ဟု တသသေျပာသည္။

‘‘က်ေနာ္ ရံုး၀င္းထဲ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကိုေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ၀င္လာတာကုိမတားၾက ဘူး။ ဆင္၀င္ေအာက္ အ၀င္မွာေတာင္ အသိစာေရး ၁ ေယာက္နဲ႔ေတြ႕သားပဲ။ သူကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး’’။

‘‘လူေတြဟာမေျပာရက္ၾကဘူး’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီကဆုိေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆးရံုကျပန္လာေသာ ရံုးသားတဦး အပါးကပ္လာ၍ ‘‘ဘယ့္နဲ႔လဲ’’ဟု က်ေနာ္တုိ႔က ၀ုိင္း၍ေမးျမန္းၾကသည္။ သူက မုိင္းပြန္ေစာဘြားႀကီးမွ တပါး အားလံုးဆံုးရွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူ႔အသံမွာ တုန္ေန၍မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည္။

‘‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ’’ ဟု တေယာက္က တုိးတုိးေမးသည္။

‘‘မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ ဖံုးထားတယ္’’

က်ေနာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏုိင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း(ယခု သိမ္ျဖဴလမ္း) တံခါးေပါက္မွေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခ့ဲသည္။ မုိးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္။ လူတအုပ္သည္ မုိးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ဳိ႕ထီးမပါဘဲ၊ အခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ရပ္ကာ အတြင္း၀န္ရံုးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္။

လူတေယာက္က က်ေနာ္၏ လက္ေမာင္းကိုဆဲြကုိင္၍ ‘‘ဒီမယ္… ခုနက၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလားခင္ဗ်ာ’’ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။

‘‘ဟုတ္ကဲ့…’’ ဟူ၍သာ ေျဖၾကားျပီး တဘက္သို႔ ျဖတ္ကူးရင္းအသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကုိ တက္စီးလုိက္ သည္။ ကားသည္ လမး္မေတာ္ဘက္သုိ႔ေျပးလ်က္ရွိသည္။

ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတဦးက ‘‘ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ’’ ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္။

ေစ်းသည္ဟုထင္ရေသာ ခပ္အုိအုိမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္သည္ ‘‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္’’ ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနသည္။

ယခုမွပင္ သိရေသ ာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘‘မေျပာၾကနဲ႔ မေျပာၾကနဲ႔’’ ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတုိးတားျမစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ မေျပာရက္ၾက။ သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တဦး က‘‘အားကီး ရက္စက္တာပဲ’ဟု က်ေနာ့္ ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စ္ ကား ဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လုိက္သည္။

သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ။ ေစ်းဆုိင္မ်ားပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမုဟုတ္ခ်င္းပ်ံ႕ႏွံ႔၍သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတုိ႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္သြားလာေနၾကသည္။

ကားလမ္းေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတုိ႔သည္ မႈိင္တုိင္တုိင္ႏွင့္ရပ္ကာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတုိ႔သည္ အၿငိမ္မေနႏုိင္ၾက။ မုိးသည္မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။

လူတုိ႔သည္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။

မည္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာညိွဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာ တဦး၏ မိန္မပါးစပ္မွ ‘‘က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးရွင္’’ဟူေသာအသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။

ေန၀င္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ား ဆံုတုိင္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ရွဳိက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညဥ္းညဴသံ၊ တသသံ။

တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ၾက။ ေန႔ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္။

ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတုိ႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲခနဲ မီးျခစ္၍ေနာက္ေဖး ထၾက ျပန္သည္။

တေရးႏုိးဆံုလွ်င္ ‘‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ့မလဲေနာ္’’ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ဆုိၾကသည္။ တေရးႏုိးတုိင္းသတိရလ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏအိပ္မက္ၿပီး ႏုိးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့၊ တသသႏွင့္ထုိညကို လြန္ေျမာက္ရသည္။

၁၉၄၇
ၾသဂုတ္လ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူ သတ္သလဲ။ ဂဠဳန္ဦးေစာ ဆိုတာကေတာ့ သမိုင္းထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သတ္သူအျဖစ္ သိရတာက လြဲကို က်န္တဲ့ ဦးေစာရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး သမိုင္း မဖတ္မိေသးဘူးဗ် ( ကၽြန္ေတာ္ မသိတာကို ေျပာတာပါ )။ သတ္ျပီးမွ ဂဠဳန္ေစာပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တကယ္ၾကီး ဂဠဳန္ဦးေစာက မနာလိုလို႔ သတ္သလား။ တကယ္ မနာလိုလို႔ ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အတူ အျပိဳင္ အဆိုင ္ႏိုင္ငံ အက်ိဳးကို သယ္ပိုးခဲ့ျပီးေတာ့ သူေနရာ မရမွာ စိုးလို႔ သတ္တာပဲျ ဖစ္ရမယ္။ ဘယ္မလဲဗ် ဦးေစာ ႏိုင္ငံ့ အတြက္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ရုပ္ျပ သရုပ္ေဆာင္ သမိုင္း။ ဘယ္သူက မနာလိုတာလဲ။ ဂဠဳန္ဦးေစာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ဘယ္သူ ရွိခဲ့သလဲ။ လံုျခံဳေရးေတြ အဲသေလာက္ ညံ့ရသလား။ ထင္တာ ေျပာရရင္ လံုျခံဳေရး မညံ့ေလာက္ဘူး။ အမိန္႔ တစ္ခု ရထားလို႔ လႊတ္ေပး ထားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ စည္းေ၀း ေနတဲ့ေနရာကို ေသနတ္သမား ၄ ေယာက္က ၀င္ သတ္ခံရတယ္ ဆိုေတာ့ လံုျခံဳေရး ေတြကို တပ္ရုပ္ထားတာပ ဲျဖစ္ရမယ္။smilies/angry.gif

-----------------------------------------------------------------------------

၆၃ ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔



အာဇာနည္

ဆယ္စု
ရာစု
ေထာင္စု လီလီ
က်ဴးသီ ကမၸည္း
ကမၸည္း မွတ္တိုင္
မွတ္တိုင္ သမိုင္း
သမိုင္း ေမာ္ကြန္း
သက္ေသၫႊန္းသည္
ယြန္းျဖတ္မမီ အာဇာနည္။ ။

ဇင္ေ၀


၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၁၉) ရက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အတြင္း၀န္မ်ား႐ုံး၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ေခါင္းေဆာင္ (၉) ဦး လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရသည္။ အဆုိပါေန႔ကုိ အာဇာနည္ေန႔အျဖစ္ သက္မွတ္ၿပီး ေအာက္ေမ့ဘြယ္အခမ္းအနားမ်ား ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း က်င္းပခဲ့ၾကသည္။
အာဇာနည္မ်ား
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း (ခ) ဗိုလ္ေတဇ (၃၂) ႏွစ္

ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားမႈ၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ ဒု-ဥကၠ႒ (သို႔) တကယ့္လက္ေတြ႔အားျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးမရမီ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔၏ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ၎အျပင္ ထိုအစိုးရအဖြဲ႔၏ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး၊ က်ည္ဆန္ (၁၃) ခ်က္သင့္ေသာ ဒဏ္ရာျဖင့္ ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆံုးခဲ့ရသည္။


ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ (၅၄) ႏွစ္

စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာႏွင့္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာ၊ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး၊ သူ႔အသက္အရြယ္ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ထဲ ဝင္သြားေသာ က်ည္ဆန္အပါအဝင္ က်ည္ဆန္ (၅) ခ်က္ရရွိသည့္တိုင္ ေန႔လယ္ပိုင္းအထိ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးတြင္ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနေသးသည္။



သခင္ျမ (၄၉) ႏွစ္

လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားၾကားတြင္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္၊ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး၊ အဆုတ္ကို ထြင္းေဖာက္သြားေသာ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ေနရာတြင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆံုးသည္။




ဦးအဗၺဒူရာဇတ္ (၄၉) ႏွစ္

မႏၲေလးၿမိဳ႕ မူဆလင္ေခါင္းေဆာင္၊ ပညာေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းဝန္ႀကီး၊ ဒဏ္ရာ (၆) ခ်က္ရရွိၿပီး ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆံုးသည္။




ဦးဘဝင္း (၄၆) ႏွစ္

ဦးေအာင္ဆန္း၏အစ္ကို၊ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေရးဝန္ႀကီး၊ က်ည္ဆန္ဒဏ္ရာ (၈) ခ်က္ရရွိၿပီး ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆံုးသည္။




မန္းဘခိုင္ (၄၃) ႏွစ္

ဟသၤာတမွ ကရင္လူမ်ဳိးတဦးျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္ထားစဥ္က ျပန္လည္ခုခံေတာ္လွန္ရာ၌ ပါဝင္ခဲ့သည္။ စက္မႈလက္မႈဌာနႏွင့္ အလုပ္သမားဌာနဝန္ႀကီး၊ က်ည္ဆန္ (၁၅) ခ်က္ထိမွန္ခဲ့သည္။ ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆံုးသည္။



စပ္စံထြန္း (၄ဝ) ႏွစ္

ရွမ္းျပည္နယ္မွ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး၊ နယ္ျခားေဒသဆိုင္ရာ အတိုင္ပင္ခံဝန္ႀကီး၊ ဦးေခါင္းတြင္ ဒဏ္ရာ (၂) ခ်က္ရရွိၿပီး (၂ဝ) ရက္ေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီး၌ ေသဆံုးသြားသည္။




ဦးအုန္းေမာင္ (၃၄) ႏွစ္

သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးႏွင့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဌာန၊ ဒုတိယအတြင္းဝန္ (I.C.S) အစီရင္ခံစာတခုကို လာေရာက္တင္သြင္းေနစဥ္ လူသတ္သမားမ်ား၏ က်ည္ဆန္မ်ား ထိမွန္သြားျခင္းခံရသည္။ ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးသည္။



ကိုေထြး (၁၈) ႏွစ္

ဦးရာဇတ္၏သက္ေတာ္ေစာင့္၊ မႏၲေလးအနီးရွိ ေတာင္ျပင္သိပၸံရပ္မွ မြတ္စလင္လူငယ္တဦးျဖစ္သည္။ အစည္းအေဝးခန္းမတြင္းမွ ေသနတ္သံမ်ားၾကားရသျဖင့္ အနီးရွိ႐ံုးခန္းမွ ေျပးထြက္လာစဥ္ ဆုတ္ခြာေျပးသြားေနေသာ လူသတ္သမားမ်ား၏ ပစ္ခတ္ျခင္းကို ခံရသည္။ ဒဏ္ရာ (၄) ခ်က္ရရွိၿပီး ေဆး႐ံုတြင္ ေသဆံုးသည္။


လူသတ္သမားမ်ား
ဦးေစာ
၁၉ဝဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ သာယာဝတီၿမိဳ႕၌ ေမြးဖြားသည္။ လူသတ္သမားမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္ဟု အစြပ္စြဲခံရသူ၊ သမၻာရင့္ လက္်ာႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္ၿပီး ဦးေအာင္ဆန္း၏ အဓိကၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္သည္။ သူရိယသတင္းစာကို စတင္ထူေထာင္သူႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလအထိ နန္းရင္းဝန္၊ ၁၉၄၂ မွ ၁၉၄၆ အထိ ယူဂႏၶာျပည္တြင္ အထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလတြင္ခ်ဳပ္ဆိုေသာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို အသိအမွတ္ျပဳရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့သူျဖစ္၍ ဦးေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ႔အမႈေဆာင္ေကာင္စီ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအား သတ္ျဖတ္မႈျဖင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၉) ရက္တြင္ အဖမ္းခံရလ်က္၊ စြဲဆိုထားသည့္အတိုင္း အျပစ္ေပးခံရၿပီး၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ အင္းစိန္ေထာင္၌ ႀကိဳးေပးခံရသည္။





ေမာင္စုိး (ေသနတ္သမား)
မင္းလွၿမိဳ႕မွ ဂဠဳန္တပ္ဖြဲ႔ဝင္တဦးျဖစ္ၿပီး ဦးေစာ၏ အနီးကပ္ ေနာက္လုိက္ျဖစ္၍ သူ႔ၿခံအတြင္း၌ ေစာစီးစြာကပင္ ေနထုိင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေသဒဏ္ေပးခံရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ပင္ အင္းစိန္ေထာင္၌ ေသဒဏ္အစီ ရင္ခံရသည္။

သက္ႏွင္း (ေသနတ္သမား)
က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕မွ ဂဠဳန္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ယင္းၿမိဳ႕ မ်ဳိးခ်စ္ပါတီ၏ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သည္။ ဦးေစာကုိ အထူးၾကည္ညိဳၿပီး လုံးဝဥႆုံယုံၾကည္ကုိးစားသူျဖစ္သည္။ ေသဒဏ္ေပးခံရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ေမလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ပင္ အင္းစိန္ေထာင္၌ ေသဒဏ္အစီရင္ခံရသည္။

ေမာင္စိန္ (ေသနတ္သမား)

ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕မွျဖစ္၍ စစ္အတြင္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဗမာ့တပ္မေတာ္သားျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႔သုိ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူ႔မိဘမ်ားမွာ မ်ဳိးခ်စ္ပါတီကုိ လုိလားႏွစ္သက္သူမ်ားျဖစ္၍ သူ႔ကုိ ဦးေစာ၏ ေနာက္လုိက္ျဖစ္ရန္ သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ေသဒဏ္ေပးခံရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္အက်ဥ္းေထာင္၌ ေသဒဏ္အစီရင္ခံရသည္။

ရန္ႀကီးေအာင္ (ေသနတ္သမား)

အသက္ (၁၈) ႏွစ္သာရွိ၏။ အသက္အငယ္ဆုံး ေသနတ္သမားျဖစ္သည္။ ဦးေစာ တဝမ္းကြဲညီ၏သားျဖစ္သည္။ စတုတၳေျမာက္ေသနတ္သမား။ လုိအပ္လာသည့္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္က်မွ သူ႔ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ တေဇာက္ကန္းအက်င့္ေၾကာင့္ ေသနတ္သမားအျဖစ္ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေသဒဏ္ေပးခံရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္အက်ဥ္းေထာင္၌ ေသဒဏ္အစီရင္ခံရသည္။

သုခ
လူသတ္သမားမ်ားအား အတြင္းဝန္႐ုံးသုိ႔ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ေမာင္းပုိ႔ေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အစုိးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွ (၉) တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ စစ္ၿပီးေနာက္ က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕ ဖဆပလအဖြဲ႔၏ ေငြထိန္းျဖစ္ၿပီး ကုန္သည္တဦးျဖစ္သည္။ သက္ႏွင္းက သူ႔ကုိ ဦးေစာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည့္အျပင္ မ်ဳိးခ်စ္ပါတီတြဲဖက္အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ စာရင္းတင္ေပးခဲ့သည္။ ဦးေစာ၏ ၿခံဝင္းသုိ႔ လုပ္ႀကံမႈမတုိင္မီ ေနာက္ဆုံးေရာက္ရွိလာသူျဖစ္သည္။ ေသဒဏ္ေပးခံရေသာ္လည္း ႀကိဳးေပးမည့္ေန႔ မတုိင္မီေန႔ ညေနပုိင္းတြင္မွ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ (၂ဝ) သုိ႔ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းခံရသည္။

ခင္ေမာင္ရင္
ႀကံရာပါတဦးျဖစ္၍ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕စီးေသာ ဖုိ႔ဒ္ဆန္ထရပ္ကားကုိ ေမာင္းသူျဖစ္သည္။ ဦးေစာဇနီးသည္၏ တူေတာ္သည္။ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔အစည္းအေဝးထုိင္ေနေၾကာင္း လွ်ဳိ႕ဝွက္သေကၤတျဖင့္ သတင္းေပးၿပီး လူသတ္သမားမ်ား ထြက္ခြာလာရန္ အခ်က္ျပခဲ့သည္။ ေသဒဏ္အေပးခံရေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ (၂ဝ) သုိ႔ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းခံရသည္။

ေမာင္နီ
ႀကံရာပါတဦးျဖစ္၍ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕ႏွင့္ လုိက္ပါသြားခဲ့သည္။ လူသတ္သမားမ်ား ထြက္အေျပးတြင္ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ရန္ အကူအညီေပးေရးအတြက္ ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္တလက္ျဖင့္ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံး အထြက္ဂိတ္ေပါက္မွ ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ ေသဒဏ္အေပးခံရေသာ္လည္း အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ (၂ဝ) သုိ႔ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းခံရၿပီး ယင္းသတင္းကုိ သုခႏွင့္တၿပိဳင္နက္တည္း အသိေပးခံခဲ့ရသည္။

မႈန္ႀကီး
ႀကံရာပါတဦးျဖစ္၍ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႔ႏွင့္ လုိက္ပါသြားခဲ့သည္။ အုတ္ဖုိၿမိဳ႕အနီးမွ ေက်းရြာသားျဖစ္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းသမားတဦးျဖစ္သည္။ ဦးေစာက သူ႔ကုိ အေစခံတဦးကဲ့သုိ႔ ခုိင္းခဲ့သည္။ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔စည္းေဝးေနေၾကာင္း လူသတ္သမားမ်ားကုိ သူက အခ်က္ျပခဲ့ရသည္။ ေသဒဏ္ေပးခံရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ အင္းစိန္ေထာင္၌ ေသဒဏ္အစီရင္ခံရသည္။

ဘၫြန္႔
ႀကံရာပါတဦးျဖစ္၍ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္သည္။ ဦးေစာ၏လူယုံေတာ္ အဓိက ေနာက္လုိက္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး သူတဦးသာ ဦးေစာ၏အိမ္အတြင္း ေနထုိင္ခြင့္ရသည္။ အသိဉာဏ္ရွိ၍ အုိးသည္ကုန္းတရား႐ုံးတြင္ စာေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ သခင္ႏုအားသတ္ရန္ တာဝန္အေပးခံရသည္။ ဘုရင့္သက္ေသ (ေဖာ္ေကာင္) အျဖစ္ ဘက္ေျပာင္းထြက္ဆုိရန္ သေဘာတူခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေျခအေနအရ သူ႔အား အျပစ္မွခြင့္လႊတ္မႈ အေပးခံရလ်က္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ျပင္းထန္ေသာေထာင္ဒဏ္ (၁ဝ) ႏွစ္ႏွင့္ (၆) လ ခ်မွတ္ခံခဲ့ရသည္။Rest of your post