ကိုေက်ာ္သူရဲ႕ facebook http://www.facebook.com/home.
ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ မတ္လေလာက္မွာ က်ေနာ္ ၾကားမိတဲ့ (အလားတူ) အျဖစ္အပ်က္ ေလးကို ကဗ်ာေရးခဲ့ဖူးတာမို႕ပါ။
(www.burmatoday.net မွာ ေဖၚျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ) တိုက္ဆိုင္မႈလား၊ အလားတူ အျဖစ္မ်ဳိးလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာ ခံစားမိျပီး က်ေနာ္ေရးဖဲြ႕မိခဲ့တာေလး ျပန္တင္ျပလိုက္ပါရေစ။ ခံစားခ်က္နဲ႕ ေတြးစရာေတြေပးတဲ့ ကိုေက်ာ္သူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
(ကဗ်ာနာမည္မွာ ၿမဳိ႕ေတာ္ေဟာင္းလို႕ သံုးထားတာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနျပည္ေတာ္ၿမဳိ႕ေတာ္သစ္ အေၾကာင္းေတြ ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ ၿမဳိ႕ေတာ္ေဟာင္း ရန္ကုန္တ၀ိုက္က အျဖစ္အပ်က္မို႕ပါ)
(ပူးတဲြပါ ဓါတ္ပံုမ်ားဟာ ကိုေက်ာ္သူ႕ေဖ့ဘြတ္က ျဖစ္ပါတယ္)
ၿမဳိ႕ေတာ္ေဟာင္းက ဇာတ္လမ္းသစ္
ပံုျပင္မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ၿမဳိ႕ေတာ္ေဟာင္းရဲ႕ ၿမဳိ႕သစ္စြန္ဖ်ားမွာတကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ
ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္ျပဇာတ္ထဲက မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္က
ေရသည္ျပဇာတ္ထက္သာတယ္။
အိမ္ဦးနတ္က
ေနမထြက္ခင္ အလုပ္ဝင္
ေနအဝင္မွာ အလုပ္ဆင္း
ညအလင္းမွာလည္း ဆိုက္ကားနင္းပါတယ္။
အိမ္ရွင္မကေတာ့
လသားအရြယ္ သားငယ္တဖက္နဲ႕
တအိမ္တက္ဆင္း ေလွ်ာ္ဖြတ္ရင္းထမင္းခ်က္
ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ အက်ဴိးတူ ေဆာင္ရြက္ရွာပါတယ္။
လင္ကလည္း စီးပြားရွာ
မယားကလည္း အလုပ္လုပ္ေပမယ့္
အဝတ္က အခ်ဳပ္အဖာ
အစားက နပ္မမွန္ရွာတဲ့အျပင္
အေနကလည္း စုတ္ခ်ာတယ္။
စံအိမ္ေတာ္ တဲ့စုတ္ဟာ
အမိုးကအေပါက္တရာမို႕
ညအခါ လသာတာကိုလည္း ျမင္ႏိုင္တယ္။
ၾကယ္တာရာ အစုအေဝးကိုလည္း ရႈေငးႏိုင္တယ္ေပါ့။
တရံတခါ မိုးရြာရင္ေတာ့
ထီးစုတ္ေအာက္ တိုးဖက္ရင္း
ငုတ္တုတ္နဲ႕ မိုးလင္းရရွာတယ္။
အိမ္အမိုးရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါနဲ႕အညီ
အိမ္အကာကလည္း ကာရန္ညီပါတယ္။
မူလအစ ဝါးထရံအကာဟာ
က်ဳိးေပါက္ ရဲြ႕ယိုင္ကာ ေဟာင္းေဆြးေနေလေတာ့
ကြၽတ္ကြၽတ္အိမ္ေလးေတြစီကာ ကာရံထားလိုက္တာ
ေခတ္သစ္ဟန္ ပန္းခ်ီကားလိုပါပဲတဲ့။
အမိုးမေကာင္း အကာဆန္းသလို
အခင္းၾကမ္းကလည္း သ႑ာန္တမ်ဳိးပါ။
အိမ္ၾကမ္းကို ခင္းတဲ့အခါ
ၾကမ္းအျပည့္ စီခင္းဖို႕ မေလာက္ေတာ့
အခင္းျဖစ္ရံု ဝါးအျခမ္းေတြကို
တခ်ပ္တခ်ပ္ တထြာေလာက္ခြာၿပီးခင္းပါသတဲ့။
အဲဒီေတာ့
ေႏြအခါဆို ေလတိုးရံုေပမယ့္
မိုးအခါဆို အိမ္ေအာက္က ေရအိုင္မွာ
ေရဆိုးနံ႕ကလည္း လႈိင္တဲ့အျပင္
ျခင္ပေဒသာလည္း ၿမဳိင္ပါဘိသနဲ႕။
ဒီလိုနဲ႕
မိုးမရြာတဲ့ မိုးတြင္းတည
အလုပ္ပင္ပန္းသမွ် အပန္းေျဖ
သားငယ္ကို ေဘးခ်
ကေလးငယ္ကို အမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ဖို႕ စိတ္ကူးယဥ္ၾကရင္း
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေမာက်သြားၾကပါသတဲ့။
အာရံုအက်င္း မိုးမလင္းခင္မွာေတာ့
ႏႈိးသံ ေခၚသံ တီးတိုးသံမွ
ငိုသံေအာ္သံ ဆဲဆိုမာန္ရင္း
မယားနဲ႕လင္ စစ္ပဲြခင္းၾကပါေလေရာ။
ရပ္ကြက္တြင္းက
ရပ္ကြက္လူႀကီးအိမ္နီးခ်င္းေတြ
ဆဲြၾကထိန္းၾက ျဖန္ေျဖၾကနဲ႕
ဘာမ်ား ျဖစ္ၾကတာပါလိမ့္ေပါ့။
လင္ကလည္းငို မယားငိုနဲ႕
ရပ္ကြက္သားတို႕ ေမးၾကျမန္းၾက ေခ်ာ့ေမာ့ၾကနဲ႕
ဝိုင္းဝန္းစပ္စုၾကတဲ့အခါ—
မိဘႏွစ္ပါး အိပ္ေမာက်ခ်ိန္
လသားကေလးငယ္ဟာ
ၾကမ္းၾကားမွ ကြၽံၿပီး
အိမ္ေအာက္က ႏြံေရအိုင္ထဲက်လို႕
အနိစၥေရာက္သြားရွာပါသတဲ့။
မိဘႏွစ္ပါး ငိုေၾကြးၾက
ၾကားရသူတိုင္း ရင္နင့္ရနဲ႕
သနားဖြယ္ ဒီအျဖစ္ဟာ
တခ်ဳိ႕က ကေလးငယ္ ကံဆိုးရွာဖို႕ ျဖစ္ရတာတဲ့။
တခ်ဳိ႕က မိဘေတြ ဂရုမစိုက္ႏိုင္လို႕ ျဖစ္ရတာတဲ့။
တခ်ဳိ႕က စီးပြားေရး မေျပလည္ရွာလို႕ျဖစ္ရတာတဲ့။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာတဲ့။
ကဲ—--- လူႀကီးမင္းတို႕ကေရာ- ဘာေၾကာင့္လို႕ ဆိုခ်င္ပါသလဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒါဟာ ပံုျပင္မဟုတ္ဘူး။
တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ၿမဳိ႕ေတာ္ေဟာင္းရဲ႕ ၿမဳိ႕သစ္စြန္ဖ်ားမွာ
တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ
သူရိန္ထက္
၁၆.၃.၂ဝဝ၇
နံနက္ ၆းဝဝ
No comments:
Post a Comment