“စစ္အာဏာရွင္ပ်က္ျပိဳကာအတည္ ျပည္သူ႔ေခတ္မွာ တို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္”

“ေမာင္ေက်ာင္းသား”


( ငါတို႔၏ဦးေခါင္းမ်ားသည္ေသြးခ်င္းခ်င္းနီသည္ သို႔ေသာ္ညႊတ္ကားမညႊတ္နိုင္ျပီ ) ၂ ဒီမိုကေရစီပညာေရးေသြးနဲ႔အရင္းတည္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ေပါင္းကူးေပးမည္ ၊ စစ္အာဏာရွင္ပ်က္ျပိဳကာအတည္ ျပည္သူ႔ေခတ္မွာတို႔တေတြေက်ာင္းတက္မည္ ၊ မီး ေလာင္ျပင္တစျပင္မွာအတည္ ထြန္းသစ္တဲ့တကၠသိုလ္တို႔ေဆာက္မည္၊ညီညာ တိုက္ ပြဲသို႔ခ်ီ ျပည္သာလက္တြဲေဆာက္တည္(နီလဲပဲနီသည္ခၽြန္လဲပဲခၽြန္သည္ ေက်ာင္းသား သမိုင္းသစ္တည္)၂ ၊ ဒီမိုကေရစီပညာေရး ေသြးနဲ႔အရင္းတည္ ၊ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ပြဲ မုခ်ရမည္….။

ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္အတူေနခဲ့ရတဲ့ ေနာင္ေတာ္ေက်ာင္းသားၾကီးေတြဆိုျပခဲ့တဲ့သီခ်င္းတပုဒ္ရဲ႕ စာသား အပိုင္းစ တခ်ိဳ႕ပါ ၊ စာသင္ခန္းထဲမွာပဲရွိေနရဦးမဲ့ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားဘ၀ကေန ျပည္သူေတြဆင္းရဲမြဲေတေနမွဳေတြ အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ တိုက္ဖ်က္ေရးခရီးလမ္းေပၚေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ေထာင္ဆိုတဲ့ ဖိနွိပ္ခ်ယ္ခ်ယ္ေရးယႏၱယားရဲ႕အျမင့္ ဆံုးေနရာကိုေရာက္ခဲ့ရခ်ိန္မွာ အဲဒီလိုသီခ်င္းေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မာန္တင္းေစနိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။

ဒီသီခ်င္းေလးရဲ႕အဓိပၸါယ္နဲ႕ေလးနက္မွဳမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၉၈၉ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္ထဲကစဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီးပါျပီ ၊ “ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ျပီ ”လို႔ အာဏာသိမ္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေသြးစြန္းေနတဲ့လက္ေတြကမ္းထားျပီး ၾကိဳဆိုသေယာင္လုပ္ ျပေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ပြဲ၀င္အေျခခံပညာေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာကို ေက်ာင္းျပန္တက္ေရးမတက္ေရး ေဆြးေႏြး ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ ။

ဒီမိုကေရစီရရွိေရး-ဒို႔အေရး ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးေရး-ဒို႔အေရး ေၾကြးေၾကာ္ တိုက္ပြဲ ၀င္ရင္း စစ္အာဏာရွင္ လက္ပါးေစေတြရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ပစ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ ဖတ္ေတြဟိုတစသည္တစျပန္႔ၾကဲေနေအာင္ ဦးေခါင္းပြင့္ထြက္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းစာမသင္ခ်င္ပဲေနပါ့မလား၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ရဲ႕ အနိုင္အထက္ျပဳမွဳကို ရရာလက္နက္ ဆြဲကိုင္ျပန္ခံခ်မယ္လို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဖြဲ႕ စည္းျပီး ေတာထဲမွာ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ၊ မိသားစုေတြနဲ႔လဲတကြဲတျပားျဖစ္၊ ဒုကၡမ်ိဳးစံုခံ ေနၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းစက္မွဳတကၠလိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ တျခားတျခားေသာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အားလံုးအားလံုးကေရာ စာသင္ခန္းနဲ႔မိဘအရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးမေနခ်င္ပဲေနမလား ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕စစ္ေၾကာ ေရးစခန္းေတြမွာ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မွဳမ်ိဳးစံုခံျပီး ၊ ၾကမ္းခင္းေစ်း အနည္းဆံုးသံုးႏွစ္အမိန္႔ခ်တဲ့ စစ္ခံုရံုးေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ ဆိုင္ျပီး ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေရာ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြက သူတို႔သူတို႔ေတြကိုမငဲ့ပဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေက်ာင္းခန္းထဲ ဘယ္လိုခံစားမွဳေတြနဲ႔ ျပန္ ၀င္ထိုင္ၾကမလဲ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားေလးေတြေတာင္ ရဲရင့္ခဲ့ၾကတယ္ ၊ နိုင္ငံေရးမတည္ျငိမ္ပဲ ၊ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းမွဳ မတည္ ေဆာက္နိုင္ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပညာသင္နိုင္မွာမဟုတ္သလို ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးဆိုတာလဲဆံုးရွံဳးေနဦးမွာပဲ၊ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕ ေစတနာမပါတဲ့ဟန္ျပပညာေရးမွာ ေက်ာင္းတက္ျပီးဘြဲ႕ေတြရလဲ ဘာမွလဲျဖစ္လာမွာမဟုတ္တဲ့အတူ ျပည္သူေတြအတြက္ ဆံုးခန္းတိုင္တိုက္ပြဲ၀င္မယ္၊ေသြးညွီနံ႔ေတြလႊမ္းေနမဲ့ စစ္၀ါဒီေတြဖြင့္တဲ့ေက်ာင္းခန္းထဲ ငါတို႔ျပန္မထိုင္ ေတာ့ဘူးလို႔ အေျခခံပညာေက်ာင္း သားမ်ားသမဂၢ(အကသ)မွာပါတဲ့သူေတြ အမ်ားစုဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။

“၁၉၃၆ခုႏွစ္မွာဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ ဂုဏ္ေရာင္၀င္းလက္ခဲ့တဲ့ ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ၊ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အစိုးရအဆက္ဆက္ကို သမိုင္းစာမ်က္နွာထက္မွာ ထင္ဟတ္ေပၚလြင္ေနေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္ ၊ တိုက္ ပြဲ၀င္ေနၾကစဲပါ ၊ အာဇာနည္ ေထာင္ေသာင္းတို႔ရဲ႕နီေမာင္း၀င္းလက္တဲ့ေသြးစက္ေတြဟာ သမိုင္းေက်ာက္စာတိုင္အျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတြင္ရစ္မွာမုခ်ပါပဲ ၊ ၁၉၈၈ခုနွစ္ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုမွဳအေရးေတာ္ပံုၾကီးအတြင္းမွာ သူရဲေကာင္းပီသစြာက်ဆံုးခဲ့ ရရွာေသာ အာဇာနည္ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းတို႔ကိုဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ မျပီးဆံုးေသးသည့္ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ၾကီးကို ေအာင္ပြဲရရွိသည္အထိ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္သြားပါမည္ဟုအဓိဌာန္ျပဳရင္း” ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၊ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း သာခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။

အဲဒီအခ်ိန္ေပၚထြက္လာတဲ့“အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပါလို႔ စိတ္မေကာင္းစြာေျပာရင္း စာသင္ခန္းအတြင္း ၀တၱရားအရ ၀င္ထိုင္ ဒါကို ငါတို႔နားလည္ခြင့္လႊတ္နိုင္ပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ထံုးနံ႔သင္းတဲ့ပန္းခင္းကိုျဖတ္ ရည္းစားထားဘို႔ေက်ာင္းျပန္တက္ ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ကခြင့္လႊတ္သည့္တိုင္ ရာဇ၀င္ကခြင့္မလႊတ္သေရြ႕ သူတို႔ဟာ သမိုင္းမွာသစၥာေဖါက္ေတြျဖစ္သြား မွာပဲ ၊ ငါတို႔ထဲကတခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ့္အရိုးကိုယ္ေလွနံအျဖစ္ထြင္းထု ကိုယ့္အသားကိုယ္ေလွရြက္အျဖစ္စပ္ခ်ဳပ္ ကိုယ့္ေျခလက္ ကိုယ္ေလွာ္တက္အျဖစ္ အသံုးျပဳ ေလွာ္ခတ္လို႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ငါတို႔ၾကား ျခားေနတဲ့ေသြးပင္လယ္ၾကီးကို ျဖတ္ကူးေန ၾကျပီ” ဆိုတဲ့ ေရႊဖုန္းလူ ရဲ႕ “ေက်ာင္း ဖြင့္ခ်ိန္”ကဗ်ာစာသားေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုခိုင္မာအားတက္ေစခဲ့သလို ေက်ာင္းသြား တက္ၾကည့္ျပီးမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕“သူငယ္ခ်င္း..မင္းဟာ..ပကတိျငိမ္ဆိပ္..အိပ္မက္မရွိတဲ့ညေတြ ထဲမွာလွဲေလ်ာင္း…မင္းအေလာင္းမွာ ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔…မင္းထိုင္ခဲ့တဲ့….စာသင္ခန္းထဲကခံုကေလး…ငါေငးရင္းမ်က္ရည္က်…. သိပ္သတိရေနတယ္သူငယ္ခ်င္း” ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ကိုထိရွ ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြျငွိမ္းမရေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွလံုးသားထဲက မီးစတစ္စပါပဲ ။

ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့လဲ စိတ္ပညာနဲ႔ကတစ္ဘြဲ႔၊ တိုင္းရင္းေဆးသိပၸံကသမားေတာ္ဘြဲ႔ကတစ္ဘြဲ႔၊ဘြဲ႔ႏွစ္ခုေတာင္ရ ထားတဲ့အ ေမက ရပ္ကြက္ထဲကအလုပ္သြားသူေတြရဲ႕ ေက်ာင္းေနအရြယ္မဟုတ္ေသးတဲ့ကေလးေတြကို အိမ္မွာထိမ္းေပး တဲ့အလုပ္လုပ္ေနရသလို ၊ သခြားသီးစိတ္ေလးေတြတုတ္ထိုး၊ အာလူးျပဳတ္တုတ္ထိုး ၊ အခ်ဥ္ေရနဲ႔တို႔စားရတာမ်ိဳးလဲ ညေန ပိုင္းမွာေစ်းဘန္းေလး ခ်ေရာင္းေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အသံုးခ်ခြင့္မရတဲ့အေမ့ပညာေတြအတြက္ႏွေမ်ာမိပါတယ္ ၊ အဲဒီလို ဘ၀ေတြ ကိုယ့္အေမတစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္ပဲ ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပ်က္ေအာင္မတိုက္ဖ်က္နိုင္ခင္ မလႊဲမေသြျမင္ေတြ႔ေန ရဦးမွာပဲဆိုတဲ့အသိကို ထပ္ေလာင္းခိုင္မာေစခဲ့ပါတယ္ ။

ေက်ာင္းသားဘ၀ကိုဆံုးရွံဳး၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့လူငယ္ဘ၀ဆိုတာလဲေပ်ာက္ခဲ့ရ၊ မိသားစုဘ၀ဆိုတာပါပ်က္ဆီးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အ တြက္ “ေတာ္လွန္ေရးသည္ငါတို႔ေက်ာင္း၊ေတာ္လွန္ေရးသည္ငါတို႔တကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြဆီကရတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ရပ္တည္ရပါတယ္ ၊ အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းသားေလးေတြကိုျမင္တိုင္း ၊တကၠသိုလ္နယ္ေျမေတြနားကေန ျဖတ္သြားတိုင္း (ေယာက္်ား တန္မဲ့ မ်က္ရည္၀ဲရေလာက္ေအာင္)နာက်င္ခံစားရပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ေနာင္တမဟုတ္ပါဘူး ၊ လူ႔ဘာသာဘာ၀ တမ္းတမိတာမ်ိဳးသာပါ ။

ကိုယ့္ခံစားမွဳနဲ႔ကိုယ္ တမင္ေမ့ထားထားတဲ့ ( လူ႔အခြင့္အေရးတရားေတြေဟာခဲ့ဘူးရာ ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္ အဦးၾကီးရွိခဲ့ ဘူးရာ) ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲကို မလႊဲသာမေရွာင္သာလြန္းလို႔ တေခါက္ေရာက္ခဲ့ရခ်ိန္တခနေလးမွာ ေတာင္ ေပ်ာ္ျပံဳးေနၾက တဲ့ဘြဲ႔ယူသူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း “ေၾသာ္..သူတို႔ ဘာမွမသိၾကေသးပါလား၊ဒီဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ ဟာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ဘို႔ကလြဲျပီး သူတို႔အတြက္ဘာမွအသံုးမ၀င္တာသိတဲ့ေန႔ သူတို႔ဘယ္လိုမ်ားခံစားရပါမလဲ” စဥ္းစားမိပါ တယ္ ၊ ေနာက္ကလိုက္ပါ လာၾကတဲ့မိဘ ေတြကိုၾကည့္ျပီး သားအတြက္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲ၀င္ရမဲ့အစား ေထာင္၀ါဒါ ေတြရဲ႕အေအာ္ေငါက္ခံျပီး ေထာင္၀င္စာခန္းကိုပဲ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့အေမ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္ေတြးရင္း ဒီ၀န္းထဲမွာေနာင္ေတာ္ေတြ ရက္ရက္ စက္စက္ပစ္သတ္ခံရဘူးတယ္ဆိုတာ သတိျပန္လည္သြားေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာကိုဆက္မေနနိုင္ေတာ့ေအာင္ပါပဲ ၊ အင္းလ်ားကန္ ေဘာင္ဘက္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ထိုင္ရင္းေစာင့္မယ္ေလ ဆိုျပီး ၀န္းအျပင္ထြက္ျပန္ေတာ့လဲ ဒီေနရာက တံတားျဖဴကေန တံတားနီ ေခၚရေလာက္ေအာင္ ဘက္နက္နဲ႔ထိုး နံပါတ္တုတ္ နဲ႔ရိုက္ခံရတဲ့ေနရာ ၊ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ႕ေသြးစက္သမိုင္းေၾကာင္းက ဒီေနရာေတြကနိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့တာ စသျဖင့္ ခံစားမိျပန္ပါေတာ့တယ္၊ ဘယ္သူနားလည္ေပးနိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။

အဲဒီေန႕က အေမ့ဆီတကူးတကန္႔ကိုသြားရင္ဖြင့္ျဖစ္တယ္ ၊ အေမကမ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲအားေပးရွာပါတယ္ ၊“ ေၾသာ္..သားရယ္ မင္းလိုခ်င္ရင္ဘယ္လိုဘြဲ႔မဆိုရနိုင္ခဲ့တာပဲ ၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အဲဒီဘြဲ႔ေတြကအသံုးမတည့္ပါဘူးလို႔ မင္းကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ တာပဲေလ ၊ ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ ၊ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာရဲရဲရင္ဆိုင္စမ္းပါ ၊ ခုမင္းရထားတဲ့ဘြဲ႔ ကအေကာင္းဆံုးပါ ငါ့သားရဲ႕ .. ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းသား ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုတဲ့ဘြဲ႔ေတြ ငါ့သား ရထားတာပဲ၊ ဒီ့ထက္ဘယ္ဘြဲ႔က အေမ့ကိုပိုဂုဏ္ရွိေစမွာလဲ ၊ မင္းအေဖလဲ ဒါကိုပဲေက်နပ္ေနတာပါ” တဲ့ ၊ ဆပ္ခြင့္မၾကံဳခဲ့တဲ့ အေမ့ေက်းဇူးေတြထဲမွာ အဲဒီ အားေပးစကားက အၾကီးဆံုးမ်ားျဖစ္မလားေတာင္ထင္မိပါရဲ႕ဗ်ာ ။

ခုလဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးျဖစ္ခ်ိန္မွာ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသက္က ၃၇-၃၈ ေတြ ျဖစ္ၾကေပမဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္သာ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနဆဲပါ ၊ စစ္အာဏာရွင္ ေတြကလိသလို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အဖြဲ႔မွာ ေခါင္းျဖဴသြားက်ိဳးအဖိုးၾကီးအရြယ္ေတြလဲ ေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္တကယ္ရွိေနတာ ပါ ၊ ေက်ာင္းသားက ရိုးသားတယ္ ၊ ျပည္သူကို ေရွ႕ကအေသခံဦးေဆာင္ရဲတဲ့သတၱိရွိတယ္ ၊ လူမ်ိဳး,ဘာသာ,အယူ၀ါဒအစြဲ ေတြကင္းတယ္၊ အာဏာေတြ ေနရာေတြ မေမွ်ာ္မွန္းဘူးဆိုတဲ့ အဲဒီလိုဂုဏ္ေတြကိုေလးစားတန္ဘိုးထားတဲ့အတြက္ “ အမိေျမ လြတ္ေျမာက္ဘို႔အတြက္ အရိုးေတြေတာင္လို ပံုမွရမယ္ဆို ငါတို႔ေက်ာင္းသားအရိုးေတြက ေအာက္ဆံုးအလႊာကရွိေစရမယ္” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေဆာင္ပုဒ္ကို ဆုတ္ကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ေက်ာင္း ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်ာင္း သားေတြအျဖစ္ ေက်ာင္းသားနာမည္ခံံဆက္ရွိေနၾကတာပဲျဖစ္ပါတယ္ ။

ယံုၾကည္ပါတယ္ ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဇာပန္းထိုးသလို ဧည့္သည္ထမင္းစားဖိတ္သလိုလြယ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဆိုေပမဲ့လဲ ၊ တေန႔ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ျပည္သူေတြ ေအာင္ပြဲခံရမွာပါ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသက္ေတြ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္မွလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္ပါ တယ္ ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ျပည္သူ႔အင္အားေတြေပါင္းစည္းမိတဲ့တေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အနိုင္တိုက္နိုင္မွာပါ ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေန သည့္တိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦးကို ကိုယ္တိုင္ျပန္၀င္ေဆာက္မယ္ ၊ စာသင္ခန္းထဲ၀င္ထိုင္ ျပီးဆံုးရွံဳးခဲ့တဲ့ငယ္ဘ၀ေလးျပန္လြမ္းမယ္ ေမ်ွာ္လင့္ရင္း အက်ဥ္းခန္းထဲမွာေနစဥ္ကအားမာန္တင္းနိုင္ခဲ့တဲ့သီခ်င္းေလးျပန္ဆို ျပီး ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနရဦးမဲ့ေရွ႕ခရီးအတြက္ တက္ၾကြေနမိပါတယ္ ၊ “စစ္အာဏာရွင္ပ်က္ျပိဳကာအတည္ ျပည္သူ႔ ေခတ္မွာ တို႔တေတြ ေက်ာင္းတက္မည္”……လို႔ ။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးသည္အထိ

ေမာင္ေက်ာင္းသား